Pozytywnie po drugiej stronie góry

Jestem kobietą, która ma już życia popołudnie, ale starość ignoruję na ile się da. Tytuł bloga odnosi się do tego, że jeżeli popatrzymy na życie jak na górę, to ja już schodzę ze swojej góry, a kto chodził po górach wie, że schodzi się trudniej. Jednak smęcę umiarkowanie, bo wolę się śmiać. A że potrafię się śmiać również z siebie to powodów do śmiechu mi nie brakuje. Na blogu piszę o swoich i nie swoich potyczkach z życiem.

czwartek, 5 listopada 2015

Wieczorową porą

Za oknem listopadowe mgły i chłody, wiatr goni zeschłe liście szeleszcząc i szurając nimi po ziemi... a ja leżę sobie w ciepełku, oglądam obrazy Tomasza Alena Kopery i słucham mojego ulubionego smutasa. I, coś tak czuję, że kiełkuje we mnie radość z tej chwili, z tego wieczoru, z życia… Tak, tak, ja to się cieszę byle czym i dobrze mi z tym. A co? Kto bogatemu zabroni jak chce korzystać z bogactwa tego świata? Moim zdaniem nikt.