Jak się żyje w geriatrycznym przedszkolu

 Jak już nie raz donosiłam, Artur jest dobry z kościami, ma do mnie świętą cierpliwość, ale  i tak często jest wkurzający. Na ogół staram się pamiętać, że każdy ma wady, ale bywa, że muszę ponarzekać. Artur niezmiennie uważa, że on jest taki jak trzeba, a nawet jeżeli zrobił coś nie tak, to jest to przecież mały, niewarty uwagi szczegół. Dla świętego spokoju przeprasza i dalej robi po staremu. Zawsze tak miał, ale wcześniej ja miałam więcej cierpliwości, której teraz mi brakuje. Dlatego często odgrażam się, że zacznę go wychowywać patelnią. I co? I nic. Nie boi się, nie chce się słuchać i nawet nie strzela fochów. O to że nie strzela fochów czepiać się nie będę, ale reszta mnie wkurza, więc trzeszczę. Moje trzeszczenie spływa po nim i tyle, więc bywa, że w chałupie mocno iskrzy, a dokładniej mówiąc iskrzę ja.

Ale żyć z prądem koło własnego zadka to żadna przyjemność. Dlatego szybko odpuszczam i obśmiewam nasze dziaderskie przypadłości, które sama też niestety posiadam. W ogóle dużo się śmiejemy i to bardzo nam pomaga w pokojowym współistnieniu.

Zamiast się kłócić założyliśmy w chałupie geriatryczne przedszkole i staramy się dobrze bawić. Każde z nas pilnuje swoich zabawek i rządzi się w swoim pokoju. Bez udziału pani przedszkolanki przyjęliśmy pakt o nieagresji i staramy się go przestrzegać. Właściwie to ja przyjęłam i ja się staram, bo Arturowi nie był potrzebny. On nie potrzebuje, bo przecież on się nie kłóci, on się mnie nie czepia, on tylko lubi robić po swojemu i doradzać. Tiaa... Zrobił się z niego taki wkurzający wujek dobra rada, ale on nie widzi problemu. 

Teraz kilka przykładów, może nie najcelniejszych, ale te pierwsze przyszły mi do głowy. 

Kicam po kuchni, bo jeść coś trzeba. Jeść lubię, a gotować nie bardzo, ale jak mus to mus. Nastawiłam wodę w garnku, wrzuciłam przyprawy i obrałam warzywa. Wtedy w kuchni zjawił się książę małżonek i zaczął wywiad.

- Co robisz?

- Nastawiam zupę.

- Jaką?

- Ogórkową.

- Masz ogórki?

- W tym słoiku.

- To za mało będzie.

- Wystarczy.

- Zobaczysz, że będzie bez smaku.

- Artur, dasz mi wreszcie spokój?

- O co ci chodzi? Tylko zapytałem.

- To nie pytaj.

- Ziele angielskie dałaś?

- Dałam. 

- To dobrze, ale wiesz tych ogórków to naprawdę będzie za...

- Masz rację, do tej zupy są potrzebne ogórki i dobry kucharz, bo inaczej będzie bez smaku. Ja chętnie zjem taką jaką ugotujesz. Woda posolona, przyprawy dodane, z resztą rób co chcesz - powiedziałam wręczając mu łyżkę.

- Ale ja tylko chciałem...

- Wiem, wiem. Jestem pewna, że ty zrobisz to lepiej  - przerwałam mu, cmoknęłam w policzek i sobie poszłam.

Bo ja nie jestem ambitna, ale wygodna i owszem. Poza tym, wychodzę z założenia, że jak ktoś potrafi lepiej to trzeba dać mu okazję się wykazać.  Mam też alergię na doradzanie w kuchni, bo moja mama instruowała mnie, w którą stronę mam łyżką machać, żeby dobrze w garnku zamieszać. Zupa ogórkowa wyszła palce lizać. Zjadłam, podziękowałam i pochwaliłam, czyli zrobiłam tylko to co lubię.

Artur lubi robić za rycerza, ale życie że mną trochę go zepsuło i zaczął się do mnie upodabniać. Oboje bywamy ironiczni i sarkastyczni, ale nikt się nie obraża i jest całkiem fajnie. Ostatnio była taka sytuacja. Wylazłam z łóżka skulona, rozczochrana, z kwaśną miną po nieprzespanej nocy. Po drodze do łazienki spojrzałam w lustro. 

- O Boże, wyglądam jak czarownica - mruknęłam do siebie pod nosem. 

- Nie przejmuj się Słoneczko. Ty wyglądasz jak czarownica za to ja wyglądam jak czarodziej, więc wszystko się wyrównuje - pocieszył mnie Artur, który był świadkiem mojej samokrytyki. No wie chłop jak się zareklamować i żonę rozbawić, ale pocieszyciel z niego marny.

Sytuacja sprzed dwóch dni. Siedzimy przy stole z naszym wnukiem. Ja z Adasiem gram w warcaby. Artur pije kawę, chwali wnuka i komentuje moje niezbyt udolne posunięcia. Adaś gra lepiej ode mnie, bo chociaż ma tylko cztery lata, to już potrafi myśleć strategicznie i wyraźnie ma talent.  Ja mam pamięć krótkotrwałą krótszą niż ta u złotej rybki, więc wolę planszówki niewymagające wiele myślenia. Dziecko, któremu wciąż wkładam do głowy, że liczy się przyjemność z gry, a nie tylko wygrana, czasami zwraca mi uwagę, jak chcę się wpakować na minę. 

- Nie podpowiadaj babci, bo przegrasz - przestrzega wnuka Artur.

- Nie śkodzi - odpowiada mały.

- Widzisz? I po co się wtrącasz? 

- Co to za gra, gdy podpowiadasz przeciwnikowi, jak ma grać? - ciągnie temat Artur.

- Ciekawe, że tobie nie przeszkadza jak sam mi podpowiadasz co mam robić. Masz na to jakieś wytłumaczenie? 

- Mam. Ty i tak nie słuchasz, więc nie ma problemu.

- To mam tak samo jak ty, czyli dobraliśmy się jak w korcu maku.

- Tseba słuchać - wtrącił się wnuk, który sam nie lubi się nikogo słuchać. Genów nie wydłubiesz. Adaś jest we wszystkim podobny do rodziny, a wolałabym, żeby trochę odstawał.

Wkurzam się, jak Artur ostentacyjnie zaczyna dziadzieć i dobitnie wyrażam sprzeciw. Kiedy tłumaczy coś tym, że jest stary albo mówi, że przecież z niego już jest dziadek, to protestuję. Oświadczam, że mi nie pasuje życie ze starym dziadem, więc się na jego dziadzienie nie godzę, a jak mówi, że jest stary to niech jeszcze doda, że jest głupi, bo tylko durnie idą w starość jak nóż w masło. Po takich komplementach Artur oszczędniej powołuje się na starość. Ja tam mam plan, żebyśmy zdążyli zdziecinnieć zanim całkiem stetryczejemy i nie odpuszczę.

Na koniec trochę kreskówek znalezionych w sieci, bo lepiej śmiać się głupio niż wcale.

 

 

I na dzisiaj to by było na tyle.