Jestem jak ptak ze związanymi skrzydłami, ale ciągle jeszcze próbuję wzlecieć

Dawno nie zaglądałam na bloga, bo resetuję się i resetuję, a wciąż jestem zawieszona jak przeładowany komputer. Najwyraźniej taki rodzaj poprawiania jakości życia przestał na mnie działać, więc trzeba coś zmienić. Pytanie tylko "co i jak". Surfowanie w internecie i pisanie bloga to jakiś dialog ze światem, a mnie się nawet gadać nie chce. Poza tym, wolałam milczeć, bo nie miałam  nic ciekawego ani pozytywnego do powiedzenia. Jednak ta cisza niektórych zaniepokoiła, dlatego postanowiłam napisać co u mnie słychać. Nie planuję zostać mistrzynią narzekania, ale muszę przyznać, że powoli tracę cierpliwość do siebie i do życia w ogóle.  Skończyło mi się poczucie humoru, bo muszę się diagnozować i leczyć, a to nic zabawnego. Wkurzają mnie wizyty w szpitalu i nie bawi dowcip ze strony tzw. służby zdrowia, która zajmie się mną pod koniec listopada, chociaż ze względu na zagrożenie zdrowia skierowanie do neurochirurga  było na "cito".  Ale co tam, teraz leczy się wirusa, a na "cito" to można sobie umrzeć jak ktoś bardzo niecierpliwy. 

Mnie i moich bliskich wirus szczęśliwie omija i oby tak dalej.  A z resztą jakoś muszę sobie poradzić, ale dzisiaj jeszcze nie wiem, jak to zrobić. Na razie cieszę się z tego co mam, skoro jest jeszcze parę rzeczy, które grzeją moje skołatane serce.

Zdjęcie niewyraźne, bo takie ma być

Na przykład to, że mój ukochany wnuk skończył 10 lat i dobrze się bawił na imprezie urodzinowej bardzo mi poprawiło humor. To był taki normalny kawałek życia w nienormalnych czasach. Na urodzinach oprócz kolegów była też koleżanka, która, jak mi powiedział Daniel, lubi go na 99%. Myślę, że lubi go bardziej, ale to mądra dziewczynka, więc zostawiła ten 1% niepewności.

Rozmowy z młodszym wnukiem też poprawiają mi nastrój, bo Adaś to przemiłe dziecko. Lubi żartować i uwielbia się śmiać. Kiedy mówię: Słodziaczku zjadłabym cię bez łyżki, to nadstawia się i śmieje się na całe gardło. Jest bardzo samodzielny, wszystko chce robić sam i bywa przy tym rozkosznie zabawny. Przypomniała mi się taka historia. Adaś zrobił siku do nocnika, ale opróżniając nocnik niechcący rozlał trochę siuśków na podłogę łazienki.

- Zobacz Adasiu, siusiu wylało się z nocniczka.  - Nić nie śkodzi, źjobiem nowe - odpowiedział, bo on jest zaradny i nie robi problemu z byle czego. 

Adaś jak Bob Budowniczy

Nie mniejszą radość sprawia mi to, że jestem blisko z córką.  Mieszkamy osobno, ale zawsze mogę na nią liczyć. Tego nie sposób przecenić, bo nie każdej matce tak się poszczęściło, żeby nie tylko kochać swoje dorosłe dziecko, ale też wzajemnie się  lubić.  Gdybyśmy oboje z mężem mieli jeszcze trochę więcej zdrowia i poza naszym grajdołkiem było więcej normalności to życie byłoby dobre. Niestety jest jak jest, czyli trudno. O trochę szczęścia trzeba się bardzo starać, a sił coraz mniej. Nie na darmo mówią, że "życie to nie jest bajka, to jest bitwa". No to trzeba się bić. A ja jak dotąd jestem jak ptak ze związanymi skrzydłami, ale ciągle jeszcze próbuję wzlecieć. Motywujące obrazki zawdzięczam przyjaciółce i z przyjemnością się nimi podzielę z Wami. 

 

 

Czytającym te słowa życzę dużo pogody ducha, cierpliwości i rozwinięcia skrzydeł wbrew temu co bardzo ogranicza i odbiera radość życia. Dziękuję za to, że jesteście.

I na dzisiaj to by było na tyle.

 

 

Ilustracje posta pochodzą z sieci.