Senna ja i bezsenna noc

źródło internet

W nocy zamiast spać kręciłam się jak kurczak na rożnie i odganiałam czarne myśli. Niestety, te najczarniejsze nie dają się łatwo przegonić, więc do bólu fizycznego dołączył ten psychiczny trudniejszy do zniesienia. Szanse na sen były nikłe, dlatego wstałam i poszłam do kuchni, żeby nastawić wody na ziółka. Przechodząc przez przedpokój spojrzałam w lustro i zobaczyłam w nim starą babę zgiętą w pół. Co jest, to ja? - zdziwiłam się. Wiem, że w nocy wszystko straszniejsze, ale ta myśl jakoś nie bardzo mnie pocieszyła. Prostuj się, wyglądać jak ostatnia bida z nędzą jeszcze zdążysz, więc się tak nie śpiesz - powiedziałam do odbicia w lustrze. Poprawiłam włosy, wyprostowałam się, bo wiem, że fason trzeba trzymać, nie tylko przed innymi. Najbardziej trzeba starać się przed sobą.  Nastawiłam czajnik i poszłam pod prysznic. Nie wiem, co moi sąsiedzi myślą o emerytce, która, zamiast spać, bierze o trzeciej w nocy długie prysznice, ale jakoś nie zależy mi bardzo na opinii sąsiadów. Stojąc pod prysznicem, szukałam w głowie powodów do zadowolenia, bo niezadowolona już byłam. Potrafię się cieszyć z małych rzeczy i zawsze coś znajduję. Choćby to, że mam ciepły dom i ładną łazienkę, w której mogę wziąć prysznic dający ulgę i dużą przyjemność mojemu obolałemu ciału. Patrzę sobie na kwiaty na glazurze jednej ze ścian i choć daleko im do ogrodów Semiramidy, to  cieszy mnie ich widok.  Kiedy kupowałam kafelki uparłam się, żeby całą ścianę pod prysznicem zrobić z dekorów przedstawiających girlandy kwiatów, bo już tam w sklepie wiedziałam, że nie będę żałowała tej decyzji. I teraz stojąc pod deszczownicą patrzę na zaklętą w szkle naturę i cieszę się widokiem pięknych kwiatów, ale jak powszechnie wiadomo ja to się cieszę byle czym. Jednak czasami, a ostatnio dość często, ciężko jest wykrzesać radość, ale się staram. Szukanie przyjemności zamiast dziury w całym to leitmotiv mojego życia.  Drugim stałym tematem jest praktykowanie wdzięczności. Jestem wdzięczna za każde dobro, które mnie spotyka i lubię to okazywać. Łatwiej się żyje, gdy częściej patrzymy na to co mamy zamiast skupiać się na tym czego nam brak, a że nie lubię się męczyć, to wybieram to pierwsze. Gdy jest bardzo trudno przypominam sobie jeden z moich ulubionych wierszy ks. Twardowskiego. 

Kiedy mówisz

Nie płacz w liście
nie pisz że los ciebie kopnął
nie ma sytuacji na ziemi bez wyjścia
kiedy Bóg drzwi zamyka – to otwiera okno
odetchnij popatrz
spadają z obłoków
małe wielkie nieszczęścia potrzebne do szczęścia
a od zwykłych rzeczy naucz się spokoju
i zapomnij że jesteś gdy mówisz że kochasz

Chcę wierzyć, że to co mnie spotyka ma jakiś sens i czemuś służy, bo wtedy łatwiej pogodzić się z bólem istnienia. Nie jestem i nigdy nie byłam cierpiętnicą, ale zawsze szukałam i nadal szukam w życiu sensu i nadziei, bo bez tego jest jeszcze ciężej. Nie wiem na czyją miarę Bóg skroił ludzkie życie, ale uważam, że nas przecenił.

Spod prysznica wyszłam w trochę lepszym nastroju i to już był zysk. Zaparzyłam melisę, odsłoniłam roletę w oknie i wróciłam do łóżka.  Niebo za oknem szarzało, wiatr gonił strzępiaste chmury i kołysał gałęziami jarzębin i lip. W koronach drzew nieśmiało odzywały się pierwsze ptaki. Ciekawe co nie daje im dłużej pospać, czy to tęsknota za słońcem, czy może chęć wyprzedzenia rywali w staraniach o ptasie panienki, a może mają pusto w brzuszkach albo nóżki im zgrabiały od trzymania się gałęzi. Z tymi nóżkami to chyba przesadziłam. Ptaki nie żyją tak długo jak ludzie, więc nie płacą podatku bólowego za swoją starość.  Rozważając takie odjechane tematy i obserwując niebo, czekałam na wschód słońca i nowy dzień. Dopóki ten nowy dzień przychodzi jest dobrze i tej myśli będę się trzymać. 

I na dzisiaj to by było na tyle.