Pojawiam się i znikam, ale przed podatkami uciec się nie da

Dawno nie pisałam, bo taka jestem optymistyczna, że aż zęby bolą, a tytuł bloga jednak zobowiązuje. Czas jest taki, że każdy ma dużo  swoich bolicosiów do ogarnięcia, więc moje nikomu nie są potrzebne. Dookoła jest niezbyt optymistycznie i rzadko kto nie narzeka. A ja bardzo się staram zachować choć trochę nadziei na lepsze jutro. Brak wiadomości ze świata, znacznie ułatwia te starania, dlatego unikam  internetu.

Niestety każdy kij ma dwa końce, więc ta moja internetowa absencja wiąże się też z moją nieobecnością na ulubionych blogach i zaprzyjaźnionym forum. Dopiero teraz zrozumiałam, dlaczego ludzie z własnej woli zamykają się na jakiś czas w klasztorach i w odosobnieniu szukają spokoju i równowagi. Sama szukam sposobu, który pomoże mi odnaleźć się w tej niełatwej rzeczywistości, więc wróciłam do książek z dziedziny buddyzmu (polecam "Cztery Szlachetne Prawdy" Ajahna Sumedho).  Chciałabym nauczyć się "braku przywiązania", bo czuję się już bardzo zmęczona. Rzeczywistość przypomina sen wariata, a nie ma się jak  obudzić. Nie rozumiem, dlaczego ludzie z własnej nieprzymuszonej woli na potęgę głupieją i rzucają się sobie do gardeł, dlaczego nie widzą, że stają się powoli niewolnikami cynicznych rządzących, sprzedajnych autorytetów i marzeń rodem ze spotów reklamowych.  A ci najmądrzejsi z mądrych wyśmiewający każdego kto myśli inaczej niż oni wqrwiają mnie do białości. Nie chcę, żeby ktoś mówił mi jak mam żyć i cenzurował co mam myśleć, co mogę wiedzieć, a czego wiedzieć absolutnie nie powinnam. Niestety takich "mądrzejszych" naprawiaczy bliźnich w zastraszającym tempie przybywa. Zbyt wielu ludzi zachowuje się tak, jakby chcieli udowodnić prawdziwość tezy, że człowiek człowiekowi może być wilkiem, więc nie chcę i nie muszę na to patrzeć. Koronowany wirus bardziej niż ciała zatruł ludziom głowy i serca. Boję się myśleć dokąd to wszystko zmierza, więc skupiam się na tym, na co mam wpływ. Nie zawsze mi to wychodzi, ale wciąż próbuję, bo chcę ocalić mój własny kawałek świata. Stale sobie powtarzam, że świat zwariował, ale ja nie muszę. I tego będę się trzymać.

Ale nawet jak się bardzo chce to nie od wszystkiego można się odciąć. Kończy się kwiecień, więc to ostatni dzwonek na złożenie zeznania podatkowego. Ja swój 1% z haraczu płaconego państwu chcę przeznaczyć dla córeczki przyjaciela mojej córki. Jeżeli któraś z Was moje drogie Czytelniczki jeszcze nie złożyła PITu, to może zechcecie dorzucić się do leczenia tej dzielnej dziewczynki. Ze statystyk bloga wynika, że zagląda tu wiele osób, więc może znajdzie się taka, która posłucha mojej prośby. Będę bardzo wdzięczna.    

Na koniec chcę zwrócić uwagę, żeby po wypełnieniu PIT na stronie gov.pl sprawdzić, czy system nie zmienił samoczynnie numeru KRS. Niestety nasze nieprawe i niesprawiedliwe państwo nie ma litości dla nieswoich i z 8,7 tys. fundacji uprawnionych do korzystania z 1% odpisu podatkowego Ministerstwo Finansów wpisało na listę jedynie 70. TU można więcej przeczytać na ten temat. I na dzisiaj to by było na tyle.