Malowane księżycem, chmurami i emocjami

Jak Dyzio Marzyciel lubię patrzeć co się dzieje na niebie. Często leżę sobie w łóżku, coś czytam i od czasu do czasu spoglądam w okno. Widzę piękne, a czasem dziwne obrazy. Znowu coś zobaczyłam i od dwóch dni myślę, dlaczego akurat taki obraz. 

W Wielkanocną Niedzielę, gdy szykowałam się do snu, spojrzałam w okno i zachwyciłam się widokiem. Księżyc pięknie oświetlał chmury i pajęczynę z gałęzi drzew. Obraz mi się spodobał, więc pstryknęłam zdjęcie ku pamięci i poszłam do łazienki. Po powrocie znów zerknęłam na widok za oknem i w chmurach zobaczyłam twarz mojej Mamy. Zrobiłam to chmurne zdjęcie i wysłałam je do córki z pytaniem co widzi. Marta zobaczyła to samo co ja.

Spokojnie. Leczyć mnie jeszcze nie trzeba, a jeżeli będzie taka konieczność to zajmie się tym rodzina))) Nie wiem skąd bierze mi się w ostatnim czasie tyle dziwnych skojarzeń  i obrazów. T u  opisywałam podobną historię, która przydarzyła mi się całkiem niedawno.

 

To prawda, że myślałam o Mamie, bo święta to też czas na wspomnienia, ale dlaczego patrząc w chmury zobaczyłam jej twarz? Układ chmur i cieni był tak bardzo podobny do rysów twarzy mojej Mamy, że Marta też od razu pomyślała o babci. Zastanawiam się co się we mnie zmieniło, że mam coraz więcej zgody na te dziwności.  Starość otwiera we mnie zgubioną w dzieciństwie pewność, że wszystko jest możliwe? Intrygują mnie te pytania, bo ja bardzo lubię wiedzieć, a w tej sprawie nie mam jasności.

Dla porównania zdjęcie zrobione pod koniec życia Mamy. 

Taką ją zobaczyłam w chmurach. W cieniach, które w tym wizerunku są oczami, ja widzę ten sam smutek. Zdaję sobie sprawę z tego, że emocjonalne filtry w naszych głowach mają bezpośredni wpływ na to co i jak postrzegamy. Wiem, że nawet zdrowy mózg może nas okłamywać, a to co w danej chwili widzimy jest rodzajem fotomontażu, zlepku scen odbieranych przez oczy. Nasz mózg jest narzędziem poprzez które czerpiemy całą wiedzę o świecie fizycznym i umysłowym. To on poza naszą świadomością wszystko filtruje i trochę oszukuje przy przetwarzaniu bodźców wzrokowych, stosując sugestię. Dlatego to co widzimy to są nasze wyobrażenia, nasz indywidualny obraz. Dwie osoby patrzące na tę samą rzecz nie widzą jej w identyczny sposób. Nasze wyobrażenia są buforem między światem i nami. Dzieje się tak na wielu płaszczyznach, nie tylko wzrokowej.  Badaniami tego  tematu zajmuje się wielu naukowców m.in.  prof. Jerzy Vetulani i Anna Dutkowska, którą wiele lat temu poznałam na Lubelskim Festiwalu Nauki. 

Myślę, że mój mózg uruchomił filtry, które uznał w danym momencie za potrzebne, ale nie mam pewności, że to tylko o to chodzi. Moja córka, bez sugestii z mojej strony, zobaczyła to samo, więc może chodzić o coś więcej. Czy to jakiś rodzaj postrzegania pozazmysłowego indukowanego przez emocje? Nie wszystko przecież da się sprawdzić empirycznie stosując znane rodzaje logiki. Może rzeczywiście Mama dała mi znak, że wciąż jest obecna, że nade mną czuwa. Kiedy byłam małym dzieckiem bałam się o nią i nie umiałam sobie nawet wyobrazić, że mogłoby jej zabraknąć. Chciałam być bardzo grzeczna, żebym mogła być z nią w niebie, gdyby nie daj Boże umarła. Nie miałam wątpliwości, że moja Mama na pewno pójdzie do nieba. Ale teraz, jak można, to bardzo proszę, żeby jeszcze trochę na mnie poczekała, bo jestem potrzebna tu gdzie jestem.  Niech zagląda do mnie przez okno albo mi się przyśni.

W okresie przedświątecznym odłączyłam  się od sieci i nawet nie złożyłam Wam na blogu życzeń. Mam nadzieję, że wiecie, że z okazji i bez okazji życzę Wam jak najlepiej. Tegoroczne święta były dobre, ale też trudne. Niestety sypię się po całości, więc moje życie jest coraz cięższe w obsłudze. Jednak mimo wszystko jest w nim miejsce na szczęście, więc narzekanie staram się dawkować sobie oszczędnie. Trza żyć, a jak trza to trzeba. 

Na koniec kilka nocnych pejzaży, które zapisałam na telefonie, żeby móc do nich wrócić. Jakość zdjęć taka sobie, bo robione niedoładowaną komórką, ale dla mnie bardziej istotny jest ich klimat i wspomnienie z czasu gdy naciskałam na migawkę.

Lampy w konkurencji z księżycem. 

 

Kot i pies bawią się księżycem.

    

 Niebo do wynajęcia.

                   

 

 

 

 

 

 

 

Zaśnieżyło, zadeszczyło, udał się kwietniowi prima aprilis. Widok z kuchennego okna.  

Zima w kwietniu, bo on przeplata trochę zimy trochę lata. 

Kwietniowo-zimowy wieczorny spacer. 

I na dzisiaj to by było na tyle.