Stary, ale jary i dla mnie najważniejszy

Dzisiaj świętowaliśmy. Mój Mąż, Książę Małżonek, Ślubny, Zajączek, Artur obchodził 65 urodziny. No stary jest, ale wciąż jeszcze dobry, nie przeterminował się. Cieszę się ogromnie, że jest i oby był jak najdłużej. Lubię gościa, chociaż często mnie wkurza, nie macie nawet pojęcia jak bardzo. Przez lata przywykłam, że zawsze robi po swojemu, że jest uparty jak osioł, że się mnie nie słucha i wszystko wie lepiej. I choć to mi się nie podoba, to pretensje wyrażam umiarkowanie. Bardzo szanuję jego dobroć, szlachetność i to jak umie kochać. Podziwiam go, że chociaż wyszedł z domu, gdzie jedynym prawem żony było słuchać męża, to nigdy nie próbował tego odwzorować w naszym małżeństwie. Był i jest kochającym mężem, wspaniałym ojcem i dziadkiem. Dzięki niemu doświadczyłam czym jest bezwarunkowa miłość. Wiem, że dla naszej rodziny Artur zrobi wszystko bez oglądania się na siebie i swoją wygodę. Bardzo go wszyscy kochamy i doceniamy. Córka powiedziała kiedyś, że jest dumna, że ma takiego Tatę. Nasze wnuki przepadają za Arturem. Mój starszy wnuk, który jest niezbyt wylewny, mówi niepytany, że ma najlepszego dziadka na świecie. Ja jestem tylko Babcia, a do Artura wnuk zwraca się tylko Dziadziuś albo Dziadziuniu. Nie jestem zazdrosna. Cieszę się, że dziecko tak odwzajemnia miłość, którą dostaje. Artur jest moją opoką, przekonałam się wielokrotnie, że mogę na niego liczyć. Przez te 45 lat wspólnego życia wzięliśmy kilka zakrętów. Los nam nie sprzyjał i zdarzały się sytuacje wobec których byliśmy zbyt słabi, ale nigdy nie przestaliśmy się kochać. Pasujemy do siebie średnio, bo jesteśmy bardzo różni, ale i tak mamy dużo punktów stycznych. Patrzymy w tę samą stronę, kierujemy się tymi samymi wartościami, mamy podobne poczucie humoru, lubimy taką samą muzykę i poezję. Artur jest trochę dziwnym mężczyzną, zawsze był. Różnił się od innych chłopaków i chodził swoimi ścieżkami. Pisał wiersze, nie fascynowały go samochody, lubił samotne wędrówki po lesie, był bardzo grzeczny, szczególnie wobec dziewczyn. Sprawiał wrażenie trochę wycofanego, trochę nieśmiałego. A z drugiej strony dobrze mu szło żartowanie z siebie. Na pierwszym roku studiów zdobył tytuł mistera otrzęsin, bo nie miał oporów, żeby koleżanki go ucharakteryzowały na dziewczynę i wygrywał wszystkie konkursy. Był lubiany przez kolegów, którzy nadali mu ksywę "Sympatyczny przyjaciel". Jednak kiedy go poznałam widziałam tylko tę dziwność i wcale nie byłam jej ciekawa. Poza tym, on podobał się mojej ówczesnej przyjaciółce, a ja miałam fajnego chłopaka. Ale Artur chciał, żebyśmy byli razem i jesteśmy. Wziął mnie z zaskoczenia, bo na naszym pierwszym wspólnym sylwestrze wyszedł z niego macho, a ja mocno się zdziwiłam. Okazało się, że wcale nie jest taki nieśmiały, że jest wrażliwy, ale nie jest słaby i potrafi zdobyć to czego pragnie. Nowy rok zaczęliśmy jako para. Po tylu wspólnych latach kocham go coraz bardziej. Tak za całokształt, bo w szczegółach to mam czasami ochotę naprawiać go patelnią. Jak już kiedyś napisałam, Artur to mój drugi but od pary. Drogę, która przede mną, chcę przejść razem z nim. Nas może rozłączyć tylko śmierć, bo już zawsze będziemy dla siebie i ze sobą.

Nie wiem czy Artur przeczyta te słowa, bo on raczej nie zagląda na bloga. Chcę jednak zostawić tu ślad, bo to jest miejsce, gdzie zapisuję ważne dla mnie rzeczy. Poza tym, skoro zdarza mi się tu na niego narzekać, to dla sprawiedliwości i utrzymania równowagi mogę też wystawić mu laurkę. Szczególnie że bardzo na nią zasługuje. 

Mam świadomość, że trochę uprawiam tu uczuciowy ekshibicjonizm, ale jakoś się tego nie wstydzę. To co czuję, jest  dobrą energią, więc mogę się nią dzielić. Chociażby na dowód, że prawdziwa miłość się zdarza i żeby zaistniała nie potrzeba ideałów, bogactwa czy zgodności charakterów. 

Jakby Artur jednak przypadkiem tu zajrzał, to niech  nie narzeka, że będę z nim dożywotnio. To konsekwencja jego wyboru, chciał mnie za żonę i ślubował, że "dopóki śmierć nas nie rozłączy", to ma. I niech pogodzi się zawczasu, że po tamtej stronie też nie dam mu spokoju. Skoro przeżyłam z nim tyle lat, to lojalnie uprzedzam, że nie będę nic zmieniać. Szczególnie, że on na starość podoba mi się bardziej niż w młodości. No taka zboczona jestem. Kiedyś śmiałam się, że z brodą wygląda jak Koziołek Matołek i mógłby zagrać w  fabularnej wersji filmu. Teraz lubię go z brodą. Wygląda trochę jak zając, ale lubię tego Zająca. Jest zabawny i jak dla mnie wciąż przystojny. Moja wada wzroku nie ma tu nic do rzeczy, bo patrzę na niego sercem.

Ku pamięci, jak pisało się dawniej w pamiętnikach, wklejam kilka zdjęć Jubilata. 

Na rękach u mamy świat  wygląda fajnie, ale i tak uważnie mu się przyglądam. 

I jak tu iść, jak człowiek  jeszcze nie potrafi chodzić.

Pomogę sobie językiem i dam radę. 

 

 

 

 

 

 

 

Wchodzę w dorosłość, prężę muskuły i będę walczył.

Będę się nią opiekował, jestem w tym dobry.

To moja życiowa rola, najważniejsza. 

Pod muchą człowiek musi być poważny.

 

 

 

 

 

 

 

I na dzisiaj to by było na tyle.