I mamy w domu Szeryfa

Kiedy nasza Miśka udała się w lepsze rejony wszechświata wszyscy bardzo to przeżyliśmy. To była cudna psina: zabawna, mądra, niekłopotliwa. Przez czternaście lat dosładzała nam życie. 

 

 

 

 

 

 

Do dziś wspominamy związane z nią sytuacje i robi nam się ciepło koło serca. My byliśmy dla niej ratunkiem przed złym traktowaniem przez człowieka, a ona była naszą radością. 

Po jej odejściu stwierdziliśmy z księciem małżonkiem, że nie chcemy już żadnego psa, bo rodzina wyczerpała już limit psich pochówków. I przez lata zadowalaliśmy się głaskaniem psów sąsiadów i hołubieniem Milki, suczki naszej córki.

Jednak nigdy nie mów nigdy, bo jest duża szansa że możesz minąć się z prawdą. Tak było i tym razem, bo we wrześniu w okolicach naszego domu pojawił się bezdomny psiak, który przylgnął do naszej córki. Wszyscy szukaliśmy mu domu, ale bez powodzenia. Alternatywą było zawiezienie go do schroniska. Jednak to było równoznaczne ze skazaniem go na klatkę, bo nie ma wielu chętnych na przygarnięcie takiego psiaka jak on. Ludzie wolą ładne, najlepiej rasowe i bezproblemowe pieski, które wdzięcznie merdają ogonkiem.  A Szeryf, cóż, nie da się ukryć, że urodę ma raczej dla konesera i na dodatek ciężko przekonuje się do ludzi. Martę sobie wybrał i pokochał ją całym psim sercem, ale wobec innych jest zdystansowany. Przez dwa miesiące boksowaliśmy się z tematem; co zrobić ze znajdkiem, któremu trudno zdobyć uwagę chętnych do adoptowania psa. Nic nie wymyśliliśmy, więc Szeryf musi zostać z nami. I tak, chciał nie chciał, zostałam pańcią. 

Szeryf powoli się do nas przyzwyczaja, ale bardzo tęskni za Martą, która teraz zabiera go tylko na spacery. Do mnie się już przekonał, ale bardziej lgnie do księcia małżonka. Dlatego mnie pozwala się głaskać, a do niego się przytula. Jak na prawdziwego szeryfa przystało patroluje teren - wciąż za nami biega i sprawdza co robimy. Jak my kręcimy się po chałupie to on nie ma chwili spokoju. Kiedy któreś z nas wychodzi z domu zaczyna skomleć i wygląda na bardzo nieszczęśliwego. Nigdy żaden pies tak mnie nie pilnował i żaden z moich psów nie był taki płochliwy. Śmiesznie wygląda jak zerka na mnie czujnie spod oka błyskając kłem.

      

 Czasami się zasępi, jak nie wie za kim ma pójść.

 

 

 

 

 

Ale już widać, że najszczęśliwszy jest jak ma nas wszystkich na oku. Widocznie tak miało być, że jeszcze jedno psie życie będzie się toczyło obok naszego. To był taki wybór poza wyborem, jak to mówił były prezydent: "nie chcem, ale muszem". I na dzisiaj to by było na tyle.