Jak się starzeć to w dobrym towarzystwie

Nawiązując do poprzedniego wpisu, słów kilka o starości. Cóż, nie da się ukryć, że jestem już mocno dojrzałą kobietą. A w ostatnich miesiącach dobitnie dotarło do mnie, że moja dojrzałość przechodzi właśnie w starość. Trochę mnie to zdziwiło, choć przecież znam swój PESEL. Moją gapowatość w kwestii dostrzeżenia, że to już starość, można tłumaczyć  tym, że dość wcześnie dopadły mnie problemy zdrowotne, więc granica między młodością i starością trochę mi się zatarła. Poza tym, długo czułam się młodo i dopiero ostatnie miesiące drastycznie przyspieszyły mój kalendarz.

Na własnej skórze przekonałam się, że jak dowcipnie powiedziała M. Samozwaniec: "Starość ma te same apetyty co młodość, tylko nie te same zęby." Co więc można z tym zrobić? Próbuję obśmiać i uzbroić się w cierpliwość. To pierwsze jest prostsze i przyjemniejsze zaś drugie trudniejsze, bo wymaga hartu ducha.

W ramach oswajania starości poszłam na występy dwóch zabawnych dziadków, którzy jesienią odwiedzili Lublin. I chociaż muszę przyznać, że bawiłam się świetnie, to widok tych panów na żywo trochę mnie zasmucił. No dziadek w dziadka jak malowany, a przecież nie tak dawno to byli fajni, przystojni faceci. A rocznikowo jeden trochę starszy, drugi trochę młodszy ode mnie, więc ja też jestem babciowata babka. I co pani zrobisz, jak nic pani nie zrobisz.

Piotr Bałtroczyk prezentował się w stand-upie pt.: "Starość nie jest dla mięczaków". I rzeczywiście udowodnił, że w tytule nie ma grama przesady - jesteś stary, musisz być dzielny jak nie chcesz oszaleć z rozkoszy jakie funduje ci podeszły wiek. Jak macie okazję wybrać się na ten występ, to bardzo serdecznie polecam. To dwie godziny płaczu ze śmiechu i dużo pozytywnej energii w pakiecie.

Równie zabawny był występ Krzysztofa Daukszewicza, który przez bite dwie godziny obśmiewał tetryczenie, polityków i wszelkiej maści menelstwo.

Daukszewicz od lat zbiera tzw.: "meneliki" i tym razem przywiózł ze sobą książkę o fajnych menelach, którzy tym się różnią od większości polityków, że mają mądrość życiową i piją za swoje. W książce znalazłam historyjkę opowiedzianą przez mojego ulubieńca, Andrzeja Poniedzielskiego.
 

Na koniec posta pozwolę sobie zamieścić próbki satyry w wykonaniu obu Panów.

 I na dzisiaj to by było na tyle. P.S. Taki komentarz do posta dostałam od koleżanki.