No to lecę starą płytą...

Dawno się nie odzywałam, ale nie pierwszy raz znikłam z sieci, więc widocznie taka moja uroda, że chęć na pisanie dopada mnie tylko co jakiś czas. Dziwię się, że ktoś jeszcze zagląda na bloga, bo kiepsko się spisuję jako gospodyni i ględzę głównie o sobie. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko to, że nikogo do czytania nie zmuszam, a swoimi przeżyciami dzielę się w poszukiwaniu wspólnoty z drugim człowiekiem. I cieszę się, że  czasem to się udaje. Przepraszam też za brak reakcji na Wasze komentarze, ale przy moderacji niechcący wysłałam je w kosmos. Mam nadzieję, że będzie mi to wybaczone i bardzo dziękuję, że mimo wszystko o mnie pamiętacie. 

A siedziałam cicho, bo potrzebowałam wyciszenia i oderwania się od problemów, w które obfitowały ostatnie miesiące.  Zamiast rozkminiać na blogu swoje zmartwienia wolałam skupiać uwagę na tych rzeczach, które niosły że sobą choćby odrobinę spokoju i radości. Książki, filmy, muzyka i życie offline pomagały mi utrzymać pion, więc tego się trzymałam. Poza tym tytuł bloga zobowiązuje, a w tamtym czasie z trudem opierałam się czarnym myślom i miałam bardzo umiarkowanie pozytywne podejście do życia. 

Miałam się czym martwić, ponieważ mało brakowało, żebym została wdową. Książę małżonek - który nie dał się zaciągnąć do lekarza, bo przecież jemu nic nie dolega tylko ja wmawiam mu chorobę - ledwie ciepły trafił na SOR. Parę godzin później i byłoby za późno na leczenie. Dwa tygodnie wracał do żywych, ale pokonał sepsę, zapalenie nerek i rozbicie kamieni w jednej z nich. Ale że biedy lubią chodzić parami, kiedy on zaczął zdrowieć mnie rozłożył stres i złapałam jakiegoś wirusa. Skutek, przez dwa tygodnie wypluwałam płuca walcząc z jakąś infekcją. Nie wiem, co to było, bo nie miałam siły pójść do lekarza. Cieszyłam się tylko, że książę małżonek wciąż jest w szpitalu, więc nie muszę się martwić, że go zarażę. Niestety potem nastąpił ciąg dalszy szpitalnego maratonu, bo moje przeciążone stresem i chorobą serce tak się rozhuśtało, że konieczny był zabieg. Cóż, jak mus to mus, podpisałam zgodę na zabieg, licząc się z konsekwencjami, które, jak mnie uprzedzono, mogły być ostateczne. Na szczęście złego diabli nie biorą, więc podobno zabieg się udał. Podobno, bo wszystko się okaże, gdy wygoją się rany w sercu. Jestem dobrej myśli, a przynajmniej się staram, bo lepiej być dobrej niż złej. Przeżyłam bardzo trudny czas, ale miałam też dużo szczęścia. Byłam w tak kiepskim stanie, że zajmował się mną najlepszy kardiolog w Lublinie, do którego ustawiają się długie kolejki pacjentów. Mówiłam, że mam szczęście do ludzi? Pewnie że mówiłam, bo to najprawdziwsza prawda. I jeszcze to, że nie ma  tego złego, co by na dobre nie wyszło.

I na tym zakończę tę spowiedź, bo czas na wieczorny spacer. Jeszcze tylko piosenka, która towarzyszyła mi w trudnych chwilach i motywowała do trzymania pionu.

 A także taki widok z łóżka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

I na dzisiaj to by było na tyle.