Wiersz zamiast tabletki na uspokojenie

                              

Zdzisław Beksiński

Zegar, słyszę, wybija, 

                     Ustąp, melankolija!
                     Dosyć na dniu ma statek,
                     Dobrej myśli ostatek.

                     U Boga każdy błazen,
                     Choć tu przymówki prazen,
                     A im się barziej sili,
                     Tym jeszcze więcej myli.

                     A kto by chciał na świecie
                     Uważyć, co się plecie,
                     Dziwnie to prawdy blisko,
                     Że człek - boże igrzysko.  

Cytowany powyżej fragment wiersza kołatał się w mojej głowie, gdy zestresowana odganiałam natrętne myśli, które układały mi najczarniejsze scenariusze. Bo ja może mam trochę nierówno pod grzywką, ale jestem bardzo zadaniowa i waleczna. Dlatego, jak świat wali mi się na głowę, szukam sposobu jak tę głowę ochronić. 

Tak właśnie zrobiłam po rozmowie z lekarką, która powiedziała mi, że mój książę małżonek oprócz sepsy i zapalenia nerek, ma też prawdopodobnie nowotwór trzustki. Następne kilkanaście godzin przeżyłam w okropnym szoku i strachu. Dla rozładowania emocji chodziłam i powtarzałam w myślach wiersz Kochanowskiego. Działało, bo przez archaizmy słowne musiałam mocno skupiać uwagę na powtarzanym wierszu. Nie dało się powtarzać mechanicznie. Wysiłek fizyczny w postaci latania kurcgalopkiem po chałupie też koił skołatane nerwy. 

Wracając do wiersza, to uczyłam się go na konkurs recytatorski w podstawówce.  Język strasznie archaiczny, ale treść ponadczasowa. Dopiero teraz to doceniam, bo jako piętnastolatka miałam za złe pani polonistce, że dała mi taki trudny wiersz do nauczenia. Jak to człowiek może się zdziwić, co i kiedy mu się przyda. Nie podejrzewałabym, że wiersz Kochanowskiego przypomni mi się po prawie pięćdziesięciu latach i akurat w takiej sytuacji. Drugą rzeczą, o którą bym się nie podejrzewała, jest to, że z moją nie najlepszą kondycją potrafię przechodzić całą noc, a przechodziłam. Cóż, mistrz Kochanowski miał sporo racji, że człowiek to boże igrzysko, ale... zawsze warto próbować sobie pomóc zamiast zwalać wszystko na ludzką naturę. Grają nami, ale nie trzeba od razu oddawać życia walkowerem. Bo zdarza się, że przekraczamy swoje możliwości zaś poczucie bezsilności tylko odbiera nam tlen. 

W szkole nie znosiłam rozprawek "co poeta chciał powiedzieć", ale poezja była moją ulubioną częścią literatury. Do dziś lubię czytać wiersze i czerpię z nich wielką przyjemność i siłę. Niektórych uczę się na pamięć.

Poezji używam również w celach terapeutycznych, bo mam taką metodę, że powtarzam sobie różne wiersze, gdy chcę czymś zająć głowę, żeby nie myśleć o tym, o czym myśleć akurat nie chcę. Bo dobrze jest ograniczyć spontaniczne procesy myślowe i przynajmniej podjąć próbę kontrolowania jakimi myślami wypełniamy głowę. To jest szczególnie ważne w trudnym czasie. A że ostatnio nader często dopadają mnie trudne sytuacje, to nie brakuje mi okazji do ćwiczenia kontroli umysłu. Wykorzystuję więc to, że mózg, który dobowo produkuje średnio 60 tys. myśli, na każdej z nich skupia się oddzielnie. Czyli jak zajmę pamięć jedną myślą, to druga musi poczekać w kolejce zanim zaistnieje w świadomości. I tak niechciane myśli, które w stresie mnożą się w postępie geometrycznym i generują lęki, z którymi trudno sobie poradzić, mają utrudnione działanie. Dobre i to.

A tak na marginesie, nie miałabym tej koszmarnej nocy, gdyby lekarka ze szpitala przywiązywała większą wagę do tego, jakie informacje przekazuje rodzinie pacjenta. Niestety pani się wymądrzała i na podstawie tylko jednego badania (fakt, bardzo złego) postawiła diagnozę. Na szczęście dalsza diagnostyka nie potwierdziła jej podejrzeń. Jednak co przeżyłam to moje. Słowa mają wielką moc, szkoda że nie do wszystkich ta prawda dociera. 

Na koniec jeszcze coś miłego - wiersz, który ostatnio mnie zachwycił. Krzysztof Kościelski ułożył świetną szaradę słowną.  Nie można bardziej lapidarnie powiedzieć o najważniejszej rzeczy w naszym życiu. 

M_I_OŚĆ 

M, Ł, albo N, C

- miejże Ł, T! 

I jeszcze ładny obrazek znaleziony w internecie, którym ucieszyłam moje poczwórne oczy. Może Was też ucieszy. 

 I na dzisiaj to byłoby na tyle.