Zimowy marazm, czy cóś...

 Ostatnie dwa tygodnie walczyłam z Niechciejem, który podstępnie wlazł mi do chałupy i skutecznie gasił mój entuzjazm do życia. Myśliwski, do którego wróciłam kolejny raz, świetnie opisał stan, który mi towarzyszył. "Chociaż powiem panu, kiedy sobie uprzytomnię, że cały świat razem ze mną wstaje, myje się, ubiera, nieraz chce mi się z powrotem do łóżka położyć i przynajmniej ten raz nie wstać czy już nie wstać w ogóle. Jakby jakieś przekleństwo wisiało nad człowiekiem, że każdego dnia musi wstać, umyć się, ubrać. Od tego samego miałby prawo czuć się zniechęcony do całego dnia, mimo że dzień się dopiero zaczyna, i do wszystkiego, co się w tym dniu zdarzy czy nie zdarzy. A teraz niech pan sobie wyobrazi, że przez całe życie tak. Ile to razy nawstawaliśmy się, namyli,naubierali i po co?" 

No właśnie. I po co? „Bo na starość różnie bywa. Śmierć zaglądnie w oczy, to wtedy i magister człowiek, i inżynier człowiek. Wtedy z życia niby z drzewa jesienią wszystkie liście opadną i jak goły pień człowiek zostaje. Wtedy już nie w świat go ciągnie, ale z powrotem do tej ziemi, gdzie człowiek rodził się, z której wyrósł, bo to jedyna jego ziemia na tym świecie. I nawet grób w tej ziemi jakby domem mu był."

Czy to tylko zimowy marazm, czy może starość daje o sobie znać? Wolałabym to pierwsze, bo starość mnie nie rajcuje, ale zapomnieć o sobie nie daje. A tak na marginesie, to Wiesław Myśliwski 25 marca kończy 93 lata i wciąż jest młody duchem.

Marzec zaczął się bardzo miło, bo od koncertu jubileuszowego mojego ulubionego smutasa, zwanego także Logo Listopada. Andrzej Poniedzielski świętował 50-lecie pracy artystycznej i 70 urodziny. Nie mogłam tego przegapić. Udało mi się nawet zamienić z nim parę słów, gdy podpisywał płyty. 

- Panie Andrzeju, pan się pogodnie uśmiecha - powiedziałam, gdy obdarzył mnie swoim melancholijnym uśmiechem. - Mogę panu zrobić zdjęcie, bo mi nie uwierzą, że złapałam pana na takim uśmiechu?

- Dobrze, byle szybko, bo ja w takim stanie długo nie wytrzymam - odpowiedział. 

No to zrobiłam. Koncert to było pięknie spędzone półtorej godziny.

Mam nadzieję, że skoro przyszła wiosna, to opuści mnie Niechciej oraz zimowa Melancholia. I tego będę się trzymać. Czas ruszyć się z domu i cieszyć się życiem.

Marcowe słońce złoci to co zostało w naturze po minionej jesieni. Można pomyśleć, że to jesienne obrazki.

Drzewa jeszcze bezlistne, ale powoli pojawiają się pierwsze pąki. Wierzba, która rośnie przy mojej trasie spacerowej jako pierwsza się zazieleniła.

To jeszcze pokażę Wam jak wygląda piękny zachód słońca nad rzeką. Uwielbiam zatrzymywać migawką aparatu takie chwile.

A na koniec tego lekko geriatrycznego wpisu coś optymistycznego, w klimatach Pana Andrzeja i moich. "Elegancka piosenka o szczęściu" i "Tęsknij za kolejnym dniem".

I to by było na tyle.