Wiosenne przesilenie i moje nie chce mi się

 

Przyszła wiosna, przyroda budzi się do życia, ale ja jestem jakaś niemrawa jakby zahibernowana. Najlepiej się czuję jak niczego nie muszę robić i mogę polegiwać z książką albo chodzić na samotne spacery. Swoje nie chce mi się tłumaczę wiosennym przesileniem (nie bez przyczyny ludowe powiedzenie mówi, że cieszy się starzec jak przeżyje marzec) i kiepską kondycją fizyczną. Wytłumaczenie dobre jak każde inne, a lepiej brzmi niż powiedzenie, że jestem baba próżniak. Na moje szczęście książę małżonek akceptuje mnie w każdym wydaniu, więc mogę się lenić do woli. Jednak, jak jest za dobrze to nie jest dobrze, więc coraz częściej czuję, że nawet lenistwo mnie męczy. No taka ze mnie dziwna baba.

Moje nie chce mi się ustępuje tylko przed poczuciem obowiązku (umiarkowanie ustępuje) i radością z kontaktu z przyrodą. A w przyrodzie to nawet pasożyty pięknie wyglądają. Na co mam dowód na poniższych zdjęciach. A przy okazji przyglądania się jemiole nie sposób nie zachwycić się kolorami kwietniowego nieba i budzącej się do życia przyrody.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ptaki też są wdzięcznym obiektem obserwacji, więc sobie nie żałuję. Zdjęć mam mało, bo najlepiej mi się fotografuje rzeczy statyczne, refleks już nie ten.

 

Kwietniowa pogoda jest bardzo kapryśna, ale to też ma swój urok. Swoje kaprysy też tak sobie tłumaczę. A na razie mam kaprys nieśpiesznego kontemplowania codzienności.

 

 

 

 

 

 

 

 

Podsumowując moje ostatnie poczynania - niewiele robię, zajmuję się głównie sobą ale żyję w zachwycie i bardzo mnie to cieszy. I na dzisiaj to byłoby na tyle.