Życie plecie się...

 

Jak w słowach piosenki:"Życie plecie się, nie tak jak się chce", ale bywają w nim chwile warte zapamiętania. Ostatnio strasznie smędziłam, to teraz będzie bardziej optymistycznie. 

Pierwszy dzień września szczęśliwie minął a ja wśród żywych, więc dziwne zdarzenia z kalendarzem i zegarem to były strachy na lachy. Żeby odczarować złe sny wybrałyśmy się z przyjaciółką poszwendać się po mieście. To było moje pierwsze wyjście od bardzo dawna. Było bardzo miło, dlatego zeszło nam trochę dłużej niż planowałyśmy, ale dałam radę. Boskie lody w "Bosko" nie tylko weszły nam w biodra, ale też bardzo poprawiły nastrój. Zrobiłam tylko jedno zdjęcie, bo byłyśmy z A. tak zagadane, że wyłączył mi się syndrom japońskiego turysty. Jednak tak bajkowych klimatów nie mogłam pominąć. 

Noga za nogą doszłyśmy na rynek lubelskiego Starego Miasta, który był opanowany przez pszczelarzy, bo wczoraj w Lublinie obchodzone było Święto Miodu. Na straganach mnóstwo różnych rodzajów miodu, wosk, kit, pyłek pszczeli, a nawet słodycze robione z naturalnego miodu. Kupiłam słoiczek gryczaka, chociaż w domu mam zapas, ale miody z tej pasieki są tak pyszne, że nie mogłam się oprzeć. Gdyby ktoś też chciał się skusić, to gorąco polecam. Za reklamę nikt mi nie płaci, ale lubię się dzielić dobrymi rzeczami. 

Z miłych, a nawet najmilszych rzeczy muszę odnotować, że mój drugi przesłodki wnuk od dzisiaj jest uczniem. Mieliśmy okazję towarzyszyć mu w tej uroczystej chwili. Wzruszyłam się, bo dopiero był taki malutki, a już bardziej chłopak niż chłopczyk. Adaś też był bardzo przejęty i dumny. Wszystko wskazuje na to, że będzie się uczył w dobrym towarzystwie, bo Pani wychowawczyni sympatyczna i w klasie jest dziesięciu kolegów z przedszkola. Poza tym, klasa jest nieliczna (16 uczniów), wiec warunki do nauki komfortowe. Mam nadzieję, że Adaś dobrze odnajdzie się w szkole i nie spotkają go żadne przykrości ze strony kolegów. Wcześniej w tej szkole zdarzały się problemy, które skłaniały rodziców do przenoszenia dzieci do innych placówek. Teraz szkoła walczy o uczniów, bo ma ich za mało, więc może sytuacja się poprawi. Miejmy nadzieję, że tak będzie.

 

 

Na koniec posta wklejam ku pamięci pamiątkowe zdjęcie. Adaś  wziął nas ze sobą do szkoły, ale na zdjęciu jesteśmy jakoś umiarkowanie radośni. Sama nie wiem, czemu zepsuliśmy dziecku zdjęcie. Za to zięć poobcinał nam nogi, za karę. 😜 I na dzisiaj to by było na tyle.