Możesz mi wszystko opowiedzieć

źródło: internet

 Rzadko kto nie ma takiego doświadczenia, że stał się powiernikiem dla zupełnie obcego człowieka. Mnie wiele razy zdarzyło się wysłuchać czyjejś bardzo osobistej historii przy okazji czekania w kolejce, w podróży albo podczas przypadkowo nawiązanej rozmowy. 

Zastanawiałam się jaka jest przyczyna, że ludzie mówią otwarcie o swoim życiu komuś kogo w ogóle nie znają. Skąd bierze się ta potrzeba powierzenia obcemu człowiekowi swoich sekretów, wspomnień, żalów? Z samotności? Czy może z tego, że niewypowiedziane głośno tajemnice i niewyrażony ból bardziej ciążą, gdy zatrzymuje się je tylko dla siebie? A obcy człowiek w roli słuchacza jest tylko wentylem, przez który uchodzi ciężar tajemnicy albo trudne osobiste przeżycia. Często bardziej opowiadamy naszą historię sobie niż tym, którzy nas słuchają. Opowiadając łatwiej nam uporządkować pewne sprawy i spojrzeć z boku na to co się nam przydarzyło. W końcu zanim się ucywilizowaliśmy i wtopiliśmy w ekrany telewizorów, laptopów, smartfonów siadaliśmy naprzeciw drugiego człowieka i opowiadaliśmy o swoich sprawach, uczuciach, niepokojach, radościach. Najwyraźniej ta potrzeba wciąż mocno w nas tkwi, więc jak nadarzy się okazja dzielimy się swoim życiem z drugim człowiekiem. Szukamy w jego oczach zrozumienia i uwagi.

Zdarza się że ktoś opowiada o swoim życiu epatując sukcesami i dobrobytem, bo brak mu zainteresowania otoczenia albo koniecznie chce wzbudzić zazdrość i podziw, rekompensując sobie w ten sposób niskie poczucie własnej wartości. Bywa też, że opowiadając o sobie ktoś chce się podzielić ze słuchaczem tym co uważa za wartościowe, pomocne, inspirujące, służące nawiązaniu nici wspólnoty i porozumienia. Bo historie zapadają w nas głębiej niż pojedyncza informacja, a przykład z cudzego życia może się odbić echem w naszym życiu i poprzez rezonans otworzyć w nas nieznane drzwi. 

Wiele razy zastanawiałam się, co stoi za moimi zwierzeniami na blogu, bo przecież piszę tu o bardzo osobistych sprawach. Zrobiła się ze mnie na starość narcystyczna ekshibicjonistka? Chyba jednak nie o to chodzi. Opowiadam swoje historie, bo szukam ludzi takich jak ja, bo chcę zostawić ślad po tych, których spotkałam w życiu i po sobie też. Moje historie są odbiciem mojego życia, ale mogą się komuś przydać. Ludzie są jak lustra - przeglądamy się w sobie.  

Parę lat temu była w Lublinie akcja, w której mieszkańcy mogli przysiąść przy kawiarnianym stoliku do słuchacza (najczęściej do studenta lub studentki) i opowiedzieć swoją historię związaną z miastem.

Pomyślałam, że przecież mogłabym pójść tym tropem i dać komuś szansę wygadania się nie tylko w pociągu, czy kolejce do lekarza. I w mojej głowie zrodził się pomysł, żeby któregoś letniego popołudnia usiąść w kawiarnianym ogródku i postawić przed sobą tabliczkę z napisem: Możesz mi wszystko opowiedzieć; wysłucham, nie będę oceniała, postaram się zrozumieć.  Dziwne? Wiem, ale ja jestem dziwna, więc dlaczego miałabym tego nie spróbować? Potrafię słuchać, nie brakuje mi życzliwości, więc może to byłby dobry sposób na ofiarowanie komuś tego czego mu brakuje. Ale lato minęło mi na zastanawianiu się i nie wprowadziłam swojego pomysłu w życie. Może za rok spróbuję go zrealizować. Na razie musi mi wystarczyć blog i moje historie.

I na dzisiaj to by było na tyle.