I znowu listopad

I znowu listopad z nostalgicznym Dniem Wszystkich Świętych i Dniem Zadusznym. Jak każdego roku odwiedziłam z mężem groby bliskich i tych trochę dalszych. Zapaliłam światełka, postałam, pomilczałam, wróciłam pamięcią do czasu kiedy byli obok. I jak co roku szukałam w sobie zgody na to co nieuniknione a takie trudne. Mijamy.

Za nami zostanie ostatnia rozpacz i troska o tych co będą po nas płakać, ostatnie niezamknięte drzwi... I znowu przypomniał mi się napisany przed wieloma laty wiersz.

A pogoda w tegoroczne święta całkiem nie listopadowa. Było słonecznie , sucho i ciepło, więc wizyty na cmentarzach przeciągnęły się do późnych godzin wieczornych.

Na cmentarnych alejkach kolorowo - groby toną w kwiatach, nic to że całych z plastiku. Tak jest praktycznie; nic nie więdnie i grób wygląda zawsze schludnie. Sama zrobiłam na grób Rodziców wiązankę ze sztucznych jaskrów i lewkonii. Tata lubił lewkonie, miał je w doniczce na balkonie. Kiedy żyła Mama na rodzinnych grobach stały żywe kwiaty, a na Wszystkich Świętych robiłyśmy wiązanki z chryzantem i srebrnej jodły. Po Jej śmierci jakoś tak się utarło, że ze sztucznym wieńcem wygodniej, więc jest jak jest. Wszystko schodzi na psy, bez obrazy dla psów, ale taka jest prawda. Dużo plastiku, szumu, celebry, wygody, a za mało zadumy i ciszy. Moja znajoma zamieściła na FB taki wpis.

Trafione w punkt. Pielęgnujemy tradycję i pamięć o tych co odeszli, ale jakoś tak powierzchownie, jak wtedy gdy jeszcze żyli. Mało sacrum dużo profanum. Przed cmentarzem stoiska z jedzeniem i zabawkami dla dzieci to już norma. Cóż, życie ma za nic cmentarne mury i wkrada się wszędzie gdzie się da.  

Nie mogłam się powstrzymać i zrobiłam kilka zdjęć wieczornego cmentarza. Atmosfera była nieziemska i udzielała się ludziom chodzącym między grobami, bo mówili półgłosem i było dość cicho. Trochę mnie to zaskoczyło, bo zwykle bywało gwarno. Cóż. może wstrzeliłam się w taki moment, a może coś się zmienia.

Jutro Dzień Zaduszny, święto tych, którzy jeszcze nie dostąpili świętości, a są po drugiej stronie. Wybieram się z córką na cmentarze i, choć to głupio zabrzmi, bardzo się na to cieszę. Powspominamy, zapalimy znicze i pobędziemy tylko ze sobą. To ważne, żeby zdążyć być blisko zanim rozdzieli nas czas i będziemy mogli już tylko zapalić świecę, bo świeca tego komu ją stawiamy już zgasła.

Moja ulubiona poetka napisała:

"Umar­łych wiecz­ność do­tąd trwa, do­kąd pa­mię­cią się im pła­ci. Chwiej­na wa­lu­ta. Nie ma dnia,  by ktoś wiecz­no­ści swej nie tra­cił." Dla tych, których grobów nie udało mi się odwiedzić, zapalam wirtualne światełko. 

I na dzisiaj to by było na tyle.