Baba w babie

Jak pewnie zauważyłyście, ostatnio zajmuję się głównie sobą.  Też to widzę, ale jakoś mnie to nie niepokoi. Widocznie przyszła pora na odmianę, bo 3/4 mojego życia uważałam, że myślenie o sobie jest egoizmem, więc nie wypada tego robić. Jakby mi tego było mało, to miałam dla siebie głównie krytykę. A teraz się nie krępuję i w ramach zajmowania się sobą robię za detektywa analizując przeszłe wydarzenia, dociekając co z czego mogło wynikać. Uparcie szukam odpowiedzi jaka byłam, jaka jestem, czego pragnę, co jeszcze chcę w życiu zrobić i jak żyć szczęśliwie na tym nie najszczęśliwszym ze światów. Można powiedzieć, że robię to co przypisane jest młodym ludziom, którzy u progu dorosłego życia kreślą swoje życiowe moto. Czyli albo życie zatoczyło koło, albo ja jestem opóźniona w rozwoju. A może i jedno i drugie, ale to mnie nie martwi. Jeżeli czymś się martwię, to tym, czy wystarczy mi czasu, żeby rozplątać wszystkie supełki i krzyknąć eureka.

W tym dzieleniu włosa na czworo przyszło mi do głowy takie pytanie: Na ile ja dzisiejsza jestem tą samą osobą, którą byłam wcześniej? I wszystko mi mówi, że nie jestem. Rdzeń pozostał ten sam, ale otoczka bardzo się zmieniła, więc ja to teraz jednak inna ja. To jak to jest z tym poczuciem tożsamości? - spytałam sama siebie. I wyszło mi,  że nasza tożsamość to taka matrioszka, gdzie z jednej baby powstaje nowa baba, ale zmiany są na tyle płynne, że na co dzień możemy ich nie zauważyć. Poza tym, żyjąc aktywnie z tysiącem spraw do załatwienia nie ma czasu na taką wiwisekcję. 

No chyba że jesteśmy starszą panią, która, polegując w łóżku, obserwuje chmury i zastanawia się nad sobą. Oglądanie siebie od podszewki jest ekscytującym zajęciem, więc sobie nie żałuję.

Długo zabiegałam o to, żeby żyć w zgodzie z innymi, ale już wystarczy, zmieniłam priorytety. Już nie pilnuję, żeby nie palić za sobą mostów, bo te, które są ważne, ostaną się i bez moich poświęceń. Teraz skupiam się na ludziach, którzy chcą być ze mną bezinteresownie i akceptują mnie taką jaką jestem, nawet gdy przestałam spełniać ich oczekiwania. W drugim człowieku szukam kawałka swojej duszy i podobnego spojrzenia na świat, dlatego do jednych się przybliżam, a od drugich się oddalam. 

W ostatnim czasie patrzę ze smutkiem jak rozchodzą się drogi moje i mojej wieloletniej przyjaciółki. Niby nic nadzwyczajnego się nie wydarzyło, nie było spięć, kłótni, ale coraz mniej ją poznaję i coraz dalej nam do siebie. Życie zostawiło na nas odmienne szlify i coraz mniej do siebie pasujemy. To niczyja wina, czasem tak bywa, że kiedyś bliscy sobie ludzie zaczynają się zbyt mocno od siebie różnic by iść wspólną drogą. Cóż, trzeba być wdzięcznym za to co było i przyjąć to co jest. 

Mam to szczęście, że w moim życiu jest wiele osób, z którymi wiąże mnie sympatia i podobnie spojrzenie na świat, więc nie rozpaczam, ale jednak jest mi żal. 

Na koniec tego postu polecajka - piosenki Jerzego Satanowskiego. Pięknie się tego słucha i dobrze się przy tym myśli. Oboje z księciem małżonkiem jesteśmy zauroczeni muzyką Satanowskiego i od lat nam to nie mija.

I na dzisiaj to by było na tyle.