O zimie na przedwiośniu i konwersacji ze znajomym

Czas leci mi szybko, chociaż w nieróbstwie powinno mi się dłużyć. Ale ja we wszystkim taka nienormalna, więc absolutnie nie narzekam na nudę i namiar czasu. Dzięki zięciowi mam Netflix i hurtem oglądam filmy, ale seriale i komedie romantyczne omijam z daleka. Dużo czytam i słucham audiobooków.

Moim ostatnim odkryciem jest Joanna Jax i jej sagi: "Dziedzictwo von Becków". "Długa droga do domu", "Piętno von Becków", "Zemsta i przebaczenie", "Syn zakonnicy", "Zanim nadejdzie jutro", "Saga wołyńska. Głód", "Wojenna miłość". Mnóstwo postaci, wątków, zawirowań historycznych i psychologicznych zawiłości sprawia, że trudno oderwać się od tych opasłych tomiszczy. Czyta się to dobrze, chociaż poszatkowanie akcji i mnogość retrospekcji zmusza do ciągłej uwagi, żeby nie pogubić się w przeplatających się ze sobą wątkach. 

Poza filmami, książkami i deliberowaniem nad sobą zajmuję się także pracą nad moją kondycją. Niestety operacje bardzo mnie osłabiły i źle znoszę każdy wysiłek fizyczny. Jednak zaparłam się, że jakoś się uruchomię, więc zaciskam zęby i co dzień  chodzę na spa ery zwiększając dystans. Ręka się zrosła, ale wciąż jeszcze boli i nie działa tak jak powinna, więc wciąż ją rehabilituję. Sprawy domowe dalej załatwia książę małżonek, a ja robię za jednorękiego bandytę, bo brak mi cierpliwości. Mam nadzieję, że intensywna rehabilitacja przywróci mi sprawność i książę małżonek będzie mógł zejść w końcu z tej drogi męczeństwa, bo jak nie, to tylko patrzeć jak zostanie świętym.

A wracając do spacerów to w niedzielę, nie zwracając uwagi na pogodę, poszłam rozruszać nogi i przewietrzyć głowę. Po drodze spotkałam znajomego, z którym czasami gadam o tym i owym. Tym razem zgadało się o głupocie, bo znajomy pochwalił się, że spotkany przed blokiem sąsiad nazwał go głupkiem.

- A coś ty takiego zrobił, że dał ci taką etykietkę - zaciekawiłam się.

- Nic specjalnego, zdaniem sąsiada trzeba być głupkiem, żeby w taką pogodę wybierać się na spacer - odpowiedział.

- To co sąsiad robił na dworze? Też jest mądry inaczej? 

- No co ty. Sąsiad wracał z kościoła, a to usprawiedliwia każdą głupotę. Nie to co my, że tak łazimy bez sensu jak wieje i śniegiem kurzy.

- I co, odciąłeś się - chciałam wiedzieć.

- Mówi się, że mądry głupiemu ustępuje, to przemilczałem. Poza tym, walka z inną głupotą niż własna skazana jest na przegraną. Jak myślisz, dlaczego ten świat toleruje głupich, a mądrych nie słucha tylko traktuje ich jak pożytecznych idiotów? - zagaił filozoficznie.

- Wiem, wiem - pochwaliłam się głupio - bo głupich jest więcej i dużo mówią. 

- Ty Basiu dużo mówisz? - spytał. 

- No dużo, ale mam nadzieję, że nie mówię równie głupio jak dużo - odpowiedziałam, ignorując to, że nadzieja jest matką głupich. 

- Hmm... trzeba się nad tym zastanowić - powiedział wolno, a ja poczułam, że mnie podpuszcza. 

- Zacznij od siebie, bo ty mówisz więcej niż ja - stwierdziłam z przekąsem.

- Pomyślę - skwitował krótko. 

- Mądry jesteś - pochwaliłam go. 

- Dlaczego tak uważasz? - spytał tonem nauczyciela odpytującego uczennicę, bo praca zawodowa mocno weszła mu w krew. 

- Jesteś mądry, bo tylko mądrzy ludzie mają wątpliwości - wyjaśniłam. 

- Przez skromność nie zaprzeczę, ale wiesz, bycie mądrzejszym od innych jest kłopotliwe. 

- To prawda, ale chyba nie chciałbyś być głupszy tylko dlatego, że to bywa wygodniejsze i mniej się człowiek spala - pociągnęłam temat.

- No nie. Ale wiesz, nie chciałbym należeć do tych co z zajadłością wytykają innym głupotę. 

- Spokojnie, to ci nie grozi. Tylko durnie nachalnie pouczają, wyszydzają i umniejszają innych sądząc, że to dodaje im mądrości, ale ty nie należysz do  tych najmądrzejszych z własnego nadania. Wiesz, znam kilka osób, które uważają, że tylko one myślą dyskursywnie, więc jest oczywiste, że wszystko wiedzą najlepiej i są wręcz zobowiązane do pouczania innych ludzi, ale ty  możesz spokojnie powalczyć z głupotą - zachęciłam znajomego, którego uważam za mądrego faceta. 

A potem pomyślałam, że też czasami "wiem lepiej", więc muszę się pilnować, żeby nie wejść w rolę tej najmundrzejszej.

Rozmowę przerwał nam widok klucza żurawi. Trasa spacerowa pusta. Tylko śnieg, świst wiatru, wszechobecna szarość i nasze ślady na drodze.

 

Na ławce przysiadł jesienny stempelek.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Spod śniegu wychodzi trawa i wiosna już wisi w powietrzu. Jesienią żegnałam klucz odlatujących żurawi i miałam to szczęście, żeby zobaczyć je znowu na przedwiośniu. Życie bywa fajne. 

 

 

 

 

 

 

 

Pani Bałwankowa serdecznie Was pozdrawia. I na dzisiaj to by było na tyle.