Koniec lamentów, cieszę się zimą

Jak już pisałam jestem posiadaczką ciężko wypracowanego optymizmu. Ale... czasami ten mój optymizm jest bardzo pesymistyczny. Tak też było w ostatnich dniach, bo dwie moje przyjaciółki bardzo się pochorowały, a trzecia połamała się i była operowana. Skisłam okropnie, że taka czarna seria i to już na początku roku. Strach się bać, co będzie dalej. Próbowałam pomóc, szukając lekarzy, którzy mają wiedzę i serce, co nie zawsze idzie w parze. Mam to szczęście, że trafiam na dobrych lekarzy, ale nie każdy tak ma. Niestety, jedna z moich przyjaciółek dowiedziała się, że za długo choruje przewlekle, więc skończyły się możliwości leczenia i będzie tylko gorzej, drugą lekarze specjaliści podrzucają sobie jak gorący kartofel.

Obie się podłamały, a ja razem z nimi. Serce telepało mi się ze stresu jak furtka na jednym zawiasie i czułam się jak poobijany garnek. I jak tu normalnie żyć? No nie da się tak całkiem normalnie, gdy strach stoi za każdą myślą. A jeżeli nie normalnie, to jak? No tak, jak się da. Ja w takich chwilach robię sobie autorską psychoterapię. Najlepiej mi się myśli na spacerach, więc wkładam buty i idę przed siebie. Pogoda w ostatnich dniach była mało spacerowa, bo wiało, padał deszcz albo sypało śniegiem, ale dla mnie to żaden problem. Chodząc prowadziłam wewnętrzny dialog i oswajałam czarne myśli. Koniec końców po raz kolejny przekonałam się, że mój wewnętrzny ster ustawia azymut, a ja muszę tylko wydatkować trochę energii, żeby się pozbierać.

Dzisiaj jest już lepiej. Połamana przyjaciółka ma bipolarne biodro i jutro wraca do domu. Mam też nadzieję, że nowi lekarze pomogą przyjaciółkom i nie będzie tak źle, jak się wydawało. I tej nadziei będę się trzymać, bo mam coraz gorszą odporność na stres. 

A stres oswajam różnymi metodami, ale nie zawsze z pozytywnym skutkiem. Szymborska pięknie opisała, to co często czuję, ale to, że się wie, nie wystarczy.  

Nic darowane, wszystko pożyczone  

Tonę w długach po uszy.
Będę zmuszona sobą
zapłacić za siebie,
za życie oddać życie.

Tak to już urządzone,
że serce do zwrotu
i wątroba do zwrotu
i każdy palec z osobna.

Za późno na zerwanie warunków umowy.
Długi będą ściągnięte ze mnie
wraz ze skórą.

Chodzę po świecie
w tłumie innych dłużników.
Na jednych ciąży przymus
spłaty skrzydeł.
Drudzy chcąc nie chcąc
rozliczą się z liści.

Po stronie Winien
wszelka tkanka w nas.
żadnej rzęski, szypułki
do zachowania na zawsze.

Spis jest dokładny
i na to wygląda,
że mamy zostać z niczym.

Nie mogę sobie przypomnieć
gdzie, kiedy i po co
pozwoliłam otworzyć sobie
ten rachunek.

Protest przeciwko niemu
nazywamy duszą.
I to jest to jedyne,
czego nie ma w spisie. 

Równie dobrze, jak spacery i poezja, robi mi pstrykanie zdjęć, więc sobie nie żałuję. 

Zima trochę biała, trochę szara, w szalu niebieskości i fioletu. Piękna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Przyjaciółka i ja - bombowe babki na świątecznej bombce.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  I na dzisiaj to by było na tyle.