Emigracji wewnętrznej ciąg dalszy i niedzielny spacer

Dokoła dzieje się dużo ważnych spraw, a ja uparcie staram się trwać w izolacji od wszystkiego co zewnętrzne i na co nie mam większego wpływu. Sama narzuciłam sobie tę kwarantannę, żeby zebrać siły. Jak Budda zapatrzyłam się we własny pępek i odsiewam wszystko co mogłoby zakłócić mi spokój. Pogoda mi sprzyja, to latam po dworze i ładuję akumulatory.  Zima pięknie udekorowała moje ścieżki, więc korzystam przyglądając się drzewom, rzece, ptakom. Cieszę się z harmonii w naturze i buduję harmonię w sobie. Z każdym krokiem, z każdym skrzypnięciem śniegu pod stopami czuję, że jestem we właściwym miejscu. Powtarzam za Osho, że rzeczywistość jest jaka jest, ale od nas zależy co z niej weźmiemy dla siebie i jaki nadamy jej sens. Na razie biorę sobie tylko to co wycisza i dodaje życiu urody. Natura lepiej mi służy niż internety. Polecam Wam do odsłuchania audiobook  "Miłość, wolność, samotność", bo jego treść pomaga złapać balans na linii życia. Na koniec posta  wklejam kilka zdjęć z moich ścieżek, bo czymś to moje ględzenie trzeba ozdobić. 

W niedzielne późne popołudnie ogaciłam się jak wiejska chata na zimę, odciągnęłam męża od telewizora i poszliśmy na spacer.

Kaczkom chyba nie było za zimno, bo wciąż nurkowały.

 

 

 

                                      Szybko zapadający zmierzch pomalował wszystko w różnych odcieniach niebieskiego. Lubię patrzeć na kobaltowe niebo i grafitowy kolor rzeki. Lubię słuchać szumu wody i krakania wron zbierających stado na nocny spoczynek. 

 

Do domu wracaliśmy przez wąwóz i osiedlowe alejki.

Wojna na śnieżki - wnuki kontra ich rodzice.

 

I  przyszedł czas na zawieszenie broni.

Do domu coraz bliżej. A w domu ciepełko, kocyk, kubek gorącej herbaty, książka i już da się żyć.

 

 

 

 

 

 

 

I na dzisiaj to by było na tyle.