Miałam się nie denerwować

Miałam się nie denerwować, więc wyautowałam się dobrowolnie z mediów i skupiłam się na dbaniu o mój ciężko wypracowany optymizm, szwankujący organizm oraz dobry humor. Kontakty międzyludzkie zapewniała mi rodzina, rozmowy telefoniczne z ulubionymi znajomymi i przymusowe wizyty w szpitalu. Jednak przed życiem nie da się uciec, więc coraz dopada mnie coś co psuje mi humor i charakter. Staram się być miła, bo wolę siebie w tej wersji, ale, jak w podpisie obrazka znalezionego w sieci, moja gęba czasem nie współpracuje. Tak też było ostatnio, gdy zostałam zaatakowana na przystanku autobusowym przez dwie ciotki rewolucji opanowane misją naprawiania świata i głupich ludzi.

A tą pierwszą głupią z brzegu okazałam się być ja. 

Sytuacja wyglądała tak, że dwie znane mi z widzenia sąsiadki z osiedla siedziały na ławce i szczebiotały maseczka w maseczkę. W oczekiwaniu na autobus usiadłam na drugim końcu ławki, ale jedna z nich spojrzała karcąco w moją stronę. Domyśliłam się, że chodzi o maseczkę, bo choć  maseczki na powietrzu nie są już obowiązkowe, to zgodnie z zarządzeniem jak nie można zachować dystansu społecznego, to trzeba się zamaskować. Włożyłam więc maseczkę. A Panie wróciły do rozmowy. 

- Ja to już jestem spokojna, ale przez tych durni co nie chcą się szczepić to nie wiadomo kiedy ta pandemia się skończy.

- Ja w przyszłym tygodniu będę miała drugą dawkę -  pochwaliła się ta druga.

- A pani już zaszczepiona? No - zwróciła się do mnie ta już spokojna.

- Nie - przyznałam się bez bicia. 

- To na co pani czeka? - oburzyła się. 

- Na koniec badań, które potwierdzą, że szczepionka Pfizera, bo w moim wypadku tylko ta wchodzi w grę, jest bezpieczna - tłumaczyłam się jak głupia zamiast powiedzieć, że to nie jej interes kiedy i czy w ogóle będę się szczepiła. 

- Przecież wszyscy mówią, że jest bezpieczna i skuteczna. Miliony ludzi się zaszczepiło, to co pani wydziwia? - skomentowała moją odpowiedź. 

- No właśnie - dodała ta oczekująca. 

- Przepraszam panie, ale argument, że większość coś zrobiła nie jest dla mnie wystarczający.

- Dlaczego? Taka Pani nadzwyczajna? - powiedziała z przekąsem ta już spokojna. 

A ja w tym momencie poczułam, jak wyżynają mi się zęby jadowe i rozdwaja się język. 

- Wie pani, większość ludzi nie grzeszy mądrością, a muchy to wszystkie lecą do gówna, ale to nie znaczy, że muszę robić tak samo -powiedziałam, po czym szybko podniosłam szanowną i oddaliłam się na bezpieczną odległość, żeby nie miały okazji dalej mnie wychowywać. 

Moje zachowanie grzeczne nie było, ale jak ktoś po chamsku zaczyna mnie ustawiać, to odpłacam pięknym za nadobne. Mnie by do głowy nie przyszło, żeby kogokolwiek tak pouczać. Szanuję prawo każdego człowieka do własnego zdania i tego samego żądam dla siebie. Mam też świadomość, że nie jestem wszystkowiedząca i mogę się mylić, dlatego nikogo na siłę nie przekonuję do swoich racji.

Większość moich znajomych się zaszczepiła, ale nie próbowali mnie naprawiać, żebym poszła w ich ślady. Ja też nie uważam ich za głupszych ode mnie, dlatego, że zdecydowali inaczej niż ja. To ich zdrowie i życie, więc też ich wybór.

Nie wiem czyja decyzja słuszniejsza i nie uzurpuję sobie prawa, żeby decydować za innych. Jednak znowu jestem w mniejszości, bo coraz częściej słychać, że tych, którzy nie chcą się  szczepić trzeba spacyfikować strasząc zakazem poruszania się poza miejscem zamieszkania, godziną policyjną, obciążeniem kosztami leczenia, karami finansowymi albo groźbą utraty pracy. Takie rzeczy mówią ludzie władzy i doradzający im medycy z tytułami naukowymi, a znaczna część społeczeństwa przyklaskuje takim pomysłom.

A ja pytam jak to się ma do praw obywatelskich gwarantujących wolność wyboru i samostanowienie o swoim zdrowiu i życiu. Tylko w  systemie totalitarnym prawa jednostki były podporządkowywane dla dobra ogółu. Oczywiście to dobro było  określone przez dyktatorów. Wygląda na to, że teraz mamy nową dyktaturę, bo o zdrowiu i życiu jednostki ma decydować lekarz, farmaceuta i polityk. Pytam więc odkąd to moje zdrowie i życie jest własnością publiczną? Do tej pory było tak, że jak dostawałam jakiś lek, to mogłam przeczytać długą najczęściej listę jego działań niepożądanych i zdecydować, czy chcę się nim leczyć czy nie. Teraz mam się podporządkować i zaszczepić, bo jakieś autorytety medyczne i WHO (już od dawna mające w dupie dobro pacjenta) chcą wszystkich wyszczepić, a leczenie ludzi traktują jako sprawę drugorzędną. Nie śledzę na bieżąco spraw związanych z epidemią, bo, jak już mówiłam,  odcinam się od rzeczy, na które nie mam wpływu. Mimo to czasami (częściej niż bym chciała) docierają do mnie różne informacje. Koleżanka przysłała mi artykuły, w których opisano, jak trudno przebić się z każdym odmiennym sposobem walki z covidem niż ten odgórnie zalecany. 

Link 1 

Link 2 

Link 3 

Lekarzy, którzy pomagają  wbrew oficjalnym zaleceniom straszy się odebraniem prawa do wykonywania zawodu. Amantadyna lek stosowany od lat, jest zdaniem wybranych autorytetów bardziej niebezpieczna niż  dopuszczona warunkowo nowatorska szczepionka. Gdzie tu logika? Nie znam się na wirusologii, ale są tacy co się znają i im też odbiera się głos. Większość medyków, którzy nie zgadzają się z "jedynie słuszną linią walki z epidemią" jest marginalizowana i ośmieszana.

Takim jak ja też się dostaje, bo przecież jesteśmy za głupi, żeby zrozumieć i docenić tę wyjątkową troskę jaką chcą nas otoczyć rządzący na spółkę z medykami. Na domiar złego, w przestrzeni publicznej najgłośniej  słyszane są walczące ze szczepieniami idiotki pokroju celebrytki Kołakowskiej i debile nawołujący na Facebooku do blokowania miejsc na listach do szczepień. A to jest zwyczajne draństwo. I tak w świat idzie przekaz, że ci co nie chcą się szczepić to niebezpieczne i antyspołeczne oszołomy. 

Trudno, mogę być oszołomem, ale nie zrezygnuję z prawa do decydowania o swoim zdrowiu i życiu tylko dlatego, że się tego ode mnie oczekuje. 

A tak na marginesie, to jestem już ofiarą jednego wirusa. Wirusa WZW typu C dostałam całkiem za darmo od szpitala, w którym miałam zabieg. Takich jak ja jest na świecie  71 milionów i przybywa ich w postępie geometrycznym, ale nikt ich na siłę nie leczy, przeciwnie czekają na leczenie latami. Czy są niebezpieczni? Tak, bardzo, bo najczęściej nie wiedzą, że są chorzy i zarażają innych. Ja zaraziłam męża. Teraz oboje mamy wątroby na agrafkach, ale to już wyłącznie nasz problem. W moim ciele krąży wirus i dlatego nie chcę ryzykować, że nowatorska szczepionka może naruszyć i tak już marny system odpornościowy mojego organizmu. I mam poniżej krzyża nawiedzone ciotki rewolucji i bałwochwalczo zapatrzone w autorytety inteligentki z doktoratami, które wszystko wiedzą lepiej. Ja nie wiem wszystkiego lepiej i często się mylę, ale wara innym od mojego prawa wyboru. Nie mam duszy niewolnika, który bezwolnie godzi się, żeby ktoś decydował o jego życiu. Nie będę się poświęcać dla dobra ogółu, bo nie sądzę, żeby moje poświęcenie było naprawdę potrzebne. Szanuję prawa innych, ale bronię też swoich. Nie mam też zamiaru rezygnować z używania swojego rozumu i szukania logiki w tym co się dzieje. A jak do tej pory to co niechętnie obserwuję jest pozbawione logiki. Jak już nie raz mówiłam (trudno lubię się powtarzać) może i mam mały rozumek, ale chętnie go używam, więc proszę, niech nikt mnie nie wyręcza w myśleniu. Dziękuję za fatygę, ale poradzę sobie sama. I na dzisiaj to by było na tyle.