Trudno, znowu będzie o Jaskółce

Zdjęcie znalezione w sieci

Jak wiecie, ja czasami lubię się wymądrzać i bawię się w filozofa z własnego nadania. Jednak nigdy nie zapominam, że tak jak mówi przysłowie: "Reguła prosta, że aż osłupia: kto się wymądrza ten się wygłupia". Pamiętam też, że jak pokazujesz kogoś palcem, to cztery palce są skierowane na ciebie. Ale... zaryzykuję i powiem co myślę, bo w tym wypadku trudno mi utrzymać język za zębami.

Zacznę od tego, że moim skromnym zdaniem nie da się myśleć i jednocześnie mieć niezachwianą pewność, że wszystko najlepiej się wie i że nasza prawda najprawdziwsza. Tak potrafią tylko głupcy. Człowiek myślący zawsze bierze pod uwagę jakiś margines błędu i liczy się z tym, że może się mylić.

Dureń bezapelacyjnie wierzy w siebie albo w tych, których w swojej mądrości uznał za autorytet. I niech sobie wierzy, wolno mu, bo każdy ma prawo wierzyć w co chce. Ale ponieważ głupiec niestety jest głupcem, to nachalnie stara się udowodnić innym, że są głupsi od niego. Jak ma problem ze znalezieniem tych głupszych to wyłazi ze skóry, żeby umniejszać każdego, kto nie myśli podobnie jak on. To jest równie ohydna jak i skuteczna metoda. Brakuje ci pokory i mądrości, żeby przekonać do swoich racji, to postaw się za wzorzec z Sevres, potem opluj i wyśmiej każdego, kto ma inne zdanie - to jest sprawdzony sposób działania ludzi głupich, którym się wydaje, że są lepsi od innych. Głupocie często towarzyszy mania wielkości, pod którą kryją się kompleksy i zapiekła złość. I to właśnie mania wielkości powoduje, że głupiec chce na siłę przerabiać innych na swoją modłę. To właśnie z takich osób rekrutują się wszystkie ciotki rewolucji i przekonani o swojej urojonej wielkości wodzusie. Człowiek jest istotą społeczną, więc potrzebuje towarzystwa. Głupiec w tym względzie nie różni się od ogółu, więc też chce się realizować społecznie. Problem w tym, że nie mając wystarczających praw ani kompetencji chce urządzać życie innym i czuje się władny decydować o tym, co jest właściwe, a co nie. Najgorszy typ głupca to ten, który ma wykształcenie, tytuły naukowe, ale, zamiast korzystać ze zdobytej wiedzy i rozumu, zasklepia się w swoim przekonaniu o swojej rzekomej mądrości i nieomylności. Pogardza więc każdym, kto myśli inaczej niż on. A na dodatek  w "trosce" o bliźnich, nachalnie serwuje im swoją prawdę, żeby nie zrobili sobie krzywdy używając własnego mózgu. I to jest naprawdę paradne, że tak  sądzi innych według siebie. Ale może głupiec nie potrafi inaczej, bo przecież on wszystko wie lepiej, więc jego głupota też musi być najwyższych lotów.

Skoro już się powymądrzałam, to teraz powiem, co mnie skłoniło do takich wynurzeń. Jak wiecie ostatnimi czasy ograniczam czas spędzany w internecie i wyjątek robię tylko dla swojego bloga i messengera, który służy mi do kontaktu ze znajomymi. Jednak dzisiaj zatęskniłam i przeleciałam się po ulubionych blogach. I tak z rozpędu wpadłam na bloga Jaskółki, bo miałam go wśród innych blogów w smartfonie. Kiedyś lubiłam tam bywać, ale od pewnego czasu nie po drodze mi z autorką bloga, więc tam nie zaglądam. Jednak zapomniałam go usunąć z zapisanych, więc jak już wpadłam to poczytałam, bo nie umiem inaczej. Mam ten feler, że jak zacznę czytać to trudno mi się oderwać. Dobrze, że nie drukują papieru toaletowego, bo miałabym duży  kłopot. 

Ale do rzeczy. Zaczęłam czytać i trafił mnie szlag, bo ja jednak bardzo nie lubię ludzi, którzy nie dają się lubić. I nie chodzi w tym wypadku o to, że z Jaskółką różnimy się poglądami w kwestii szczepień. To mogę zrozumieć i uszanować, ale reszty przełknąć nie mogę. Sądziłam, że moje sprawy z Jaskółką są ostatecznie zamknięte, więc nie przypuszczałam, że jeszcze kiedyś będę pisała coś na jej temat. Trudno. Wybaczcie, ale muszę, bo udawanie, że nic nie widziałam, to jakiś rodzaj zgody na chamstwo, które ta kobieta uprawia obrzucając błotem ludzi, którym nie dorasta do pięt. Strasznie ubodło mnie to, jak potraktowała blogerkę, której blog jest pięknym i bardzo wyważonym opisem życia. Ania raczej nie potrzebuje, żebym robiła za jej adwokata, ale we mnie wszystko się burzy, że złośliwa baba chce robić za mentora dla pięknej duchowo i niezmiernie życzliwej światu osoby. Sądzi ją według siebie i poucza, jakby miała do czynienia z kimś, komu trzeba powiedzieć co ma myśleć, bo sam sobie nie poradzi. Dlaczego nie zostawiła tych cennych porad w komentarzu na blogu blogerki, którą tak poucza? Nie wystarczyło jej odwagi? Wcześniej komentowała tam posty.
 

Jakiś czas temu Jaskółka lała krokodyle łzy, że jest źle traktowana w blogosferze, a ja to już podpadłam jej najbardziej, bo jak śmiałam otwarcie powiedzieć co myślę na jej temat. Ona pluła na innych tak, żeby ślina doleciała, ale bożbroń nie wymieniała nikogo z imienia, a ja po chamsku napisałam w poście do kogo się zwracam. No przepraszam bardzo, że nie jestem taka kulturalna jak Jaskółka. Może gdybym miała tak jak ona doktorat z pedagogiki to też tak po chamsku wzięłabym się za wychowanie ludzi, ale wątpię. Ponieważ Jaskółka ma zamknięte komentarze to wyładowałam swoją irytację na swoim blogu. Kto jak kto, ale ona powinna to zrozumieć skoro wciąż powtarza, że jej blog, jej zasady, to może na nim robić co chce. Może ona, mogę i ja. Wiem, że wciąż tu bywa, czyta komentarze, więc jak tak lubi, to nie będę jej żałować. Teraz już usunęłam jej bloga z odwiedzanych, więc nie będę dłużej poświęcać jej swojej uwagi. Tego posta publikuję na gorąco, bo jak ochłonę, to mogę zmienić zdanie, a czasami trzeba powiedzieć na co człowiek się nie godzi. 

Następne wpisy będą pozytywne, bo trzeba ładować akumulatory zamiast spinać się z ludźmi. A tych którzy nas irytują trzeba jednak zostawić samym sobie i niech się macerują we własnym sosie. Buddyści radzą, żeby im współczuć, ale ja jeszcze nie osiągnęłam takiego poziomu wyrozumiałości, więc poprzestanę na tym, że nigdy nikomu źle nie życzę. Co najwyżej mówię,  co myślę, prosto w oczy. I na dzisiaj to by było na tyle.