Przedpokój robiony "tymi ręcami"

Jak już uprzejme donosiłam (bożesz jaki straszny donosiciel się ze mnie zrobił)  na spółkę z mężem urządzaliśmy przedpokój. Prawdę powiedziawszy bardziej urządzał mąż, bo ja głównie wymyślałam mu robotę. Meblowanie przedpokoju zaczął pan stolarz, robiąc migusiem pojemną szafę, którą ja mniejszym migusiem pomalowałam na kolor ściany, żeby jak najmniej rzucała się w oczy. Podobnie postąpiłam z szafką na buty. Po kilku dniach mąż powiesił małą półkę na klucze i drobiazgi oraz wstawił darowane przez kolegę lustro i uznał, że przedpokój jest już urządzony. Lustro było duże, ale od początku mi się nie podobało. Nie dość że pogrubiało, a ja stanowczo nie potrzebuję być pogrubiana, to jeszcze kończyło się frymuśnym łukiem, ale jak wstawił to stało. Poza lustrem w przedpokoju niezbędny jest jeszcze wieszak, ale ja mam uczulenie na wieszaki, bo zwykle są tak obwieszone, że wyglądają jak garbate dziady. Ja dziadów w przedpokoju nie potrzebuję, więc zamiast tradycyjnego wieszaka kupiłam ażurowy panel przedstawiający drzewo, żeby okazjonalnie pełnił rolę wieszaka. 

- To ma być wieszak? - zapytał mąż, gdy poprosiłam, żeby nakleił panel na bok szafy i przykręcił haczyki.

- Tak, dla gości - odpowiedziałam krótko, bo nie miałam wątpliwości, że co bym nie powiedziała, to mąż będzie to  kwestionował.

- To gdzie my będziemy się wieszali? 

- A czemu ty chcesz się wieszać? Tak ci źle? Ja tam nie zamierzam się wieszać. No chyba, że na twojej szyi - powiedziałam zalotnie, ale mężowi chyba nie w głowie były zaloty, bo drążył temat.

- Nie żartuj, poważnie pytam. Przecież ubrania gdzieś trzeba powiesić. W tamtym mieszkaniu był dobry wieszak...

- No to teraz dla odmiany będzie mniej dobry. Mamy dużą szafę, więc ubrania będziemy wieszali w szafie - przerwałam mu. 

- Tak, ubrania w szafie, pralka w szafie, wszystko w szafie, to może jeszcze mnie wsadzisz do szafy - gderał niezadowolony. A ja pomyślałam, że naprawdę robi się nieznośny skoro czepia się, że ubrania mają wisieć w szafie. Pralka jest w szafie, żeby było więcej miejsca w łazience, więc nie rozumiem, o co mu chodzi. Ostatecznie jakby bardzo chciał, to też może wleźć do szafy. Protestować nie będę, bo ja dla męża wszystko zniosę, tylko jajka nie dam rady znieść. 

Na zrobieniu wieszaka chwilowo zamknęliśmy etap urządzania przedpokoju.

Jednak ta chwila trwała na tyle długo, że zaczęłam tracić cierpliwość i z coraz większą niechęcią patrzyłam na lustro i na męża. Lustro, co zrozumiałe i mąż, co niezrozumiałe, nic sobie nie robili z mojego niezadowolenia. Ja cierpliwa jestem, ale tylko do czasu, więc którejś soboty zaatakowałam męża propozycją wieszania obrazków. Co mają obrazki do lustra? Nic, ale od czegoś trzeba zacząć. A jak wiadomo, metoda małych kroków jest najskuteczniejsza. Mąż szczęśliwy nie był, ale tym razem nie o jego szczęście chodziło. Za wieszanie obrazków zapłaciłam własną krwią, ale wiszą i cieszą moje poczwórne oczy. O tym, jak mąż z zemsty za nadanie mu roboty chciał mi poobcinać nogi, pisałam obszernie TUTAJ 

Po dekoracjach postanowiłam zadbać o wygodę, bo przecież szanowną trzeba gdzieś posadzić, gdy chce się włożyć buty. Latanie z kuchennym taboretem coraz bardziej mnie wkurzało, a ja i bez tego mam na co się wkurzać. Rzuciłam więc hasło, że trzeba kupić siedzisko i zaczęłam internetowe poszukiwania. Mężowi na hasło "kupić" rozdzwoniły się potężnych rozmiarów dzwonki alarmowe, bo na starość zrobił się strasznie oszczędny. Zaczął więc mnie przekonywać, że postawi się na stałe krzesło i też będzie dobrze. Ale nie ze mną te numery. Na krześle to ja mogę siedzieć przy stole, a nowego powodu do sprzeczek mi nie potrzeba. Dlaczego krzesło miałoby być powodem do sprzeczek? Dlatego, że jak znam swojego męża, to to krzesło wędrowałoby po całym przedpokoju, a ja wciąż bym na nie wpadała. Poza tym, ja już jedno mężowskie wędrujące krzesło wywaliłam przez balkon i nie zamierzam tego powtarzać. A że stoję na stanowisku, że lepiej zapobiegać kłótni niż się kłócić, to problemy eliminuję w zarodku. Wzięłam się więc za szukanie siedziska. Gdy w końcu znalazłam małe tapicerowane siedzisko i poinformowałam o tym męża, to okazało się, że całkiem niepotrzebnie traciłam czas na poszukiwania, ponieważ, albowiem, gdyż, mąż sam zrobi siedzisko. Bo... cytuję:"przecież nie po to tyle dębiny leży w piwnicy, żeby wydawać pieniądze na jakiś paździerzowy badziew." I tym sposobem niedługo przed świętami założyliśmy w piwnicy i chałupie warsztat stolarski. O czym rozpisywałam się  TUTAJ, chcąc Was pocieszyć, że nie tylko u Was święta na progu, a porządek w lesie. Krótko mówiąc, mąż piłował, szlifował i tapicerował. Ja pomalowałam co on wystrugał i mamy już na czym siedzieć i gdzie odstawiać buty. W siedzisku jest też pojemnik na pasty, szczotki i inne obuwnicze akcesoria. 

Ławeczka idealnie wpasowała się pomiędzy bok szafy a drzwi i nie ma siły, żeby stała gdzie indziej. Ma jeszcze tę zaletę, że jest wyższa od siedziska, które znalazłam, więc wygodniej się z niej wstaje. 

Żeby przedpokój mi się podobał, trzeba było jeszcze wymienić to paskudne lustro, więc zaczęłam drążyć temat. Najpierw nagryzmoliłam na kartce jak ma wyglądać lustro i mini konsolka z trzema szufladami, żeby pasowały do ławeczki, która nie do końca była moim pomysłem. Następnie znalazłam w internecie rzeźbione panele do ozdoby lustra, szafki na buty oraz dodatkowego wieszaka, który miał zachęcić księcia małżonka do realizacji moich pomysłów. Tak przygotowana zaczęłam urabiać męża. Przekonywałam go, że jak zrobił siedzisko, to teraz powinien zrobić pasujące do niego lustro.  Chwaliłam, że jest najzdolniejszy na świecie, że kto jak nie on, więc w mężu zagrała ambicja i znowu zechciał być "bohaterem domu". Prace nad lustrem trwały dość długo, bo siły u majstra już nie te, a pomocnik kulawy.  Lustro musiało być uchylne, ponieważ, albowiem, gdyż, za lustrem znajdowała się listwa energetyczna i trzeba było mieć do niej dostęp. Ale mój pomysłowy Dobromir skleił ramę, na którą zamocował ramę lustra, potem dodał kilka zawiasów i wyszło lustro uchylne cudmnitmalina. Lustro i ażurowe rzeźbienia kleiliśmy oboje, bo ta robota wymagała precyzji. Poza tym, mój wkład w całe przedsięwzięcie ograniczony był do zakupu lustra, paneli i polakierowania wszystkiego. Bożbroń nie męża, bo mąż i bez lakierowania błyszczał takim zachwytem nad swoim dziełem, że spokojnie mógł robić konkurencję Gwieździe Betlejemskiej. Szczerze mówiąc, to ja także podziwiam męża, bo chociaż nie jest stolarzem i nie ma profesjonalnego warsztatu, to wystrugał porządny mebelek. No nie da się ukryć, że ma chłop złote ręce i za co się nie weźmie to potrafi to zrobić. Jedno tylko mu  w życiu nie wychodzi - nie umie się mnie słuchać. Pocieszam się, że on się nikogo nie słucha, więc nie powinnam czuć się bardzo poszkodowana. 

Koniec urządzania przedpokoju zwieńczyłam zakupem cudnej urody storczyka i pasującego kolorystycznie wazonika. Niestety storczyk jest sztuczny, bo w przedpokoju jest za mało światła, ale bardzo pasował mi w tym miejscu kwiatek. Po pierwsze, lubię kwiaty, a po drugie, jak na konsolce stoi kwiatek to mąż ma mniej miejsca na zostawianie tam różnych klamotów. Niestety Artur już tak ma, że wszystko odkłada tam gdzie sięgnie ręką, a mi to przeszkadza. Teraz rzucam hasło: to miejsce na  kwiatek, a on nie protestuje. I cała jestem szczęśliwa, bo jak już nieraz mówiłam mi do szczęścia wiele nie trzeba. Mąż też jest szczęśliwy, bo po pierwsze, on nie jest głupi, żeby się narobić i nie cieszyć się z efektów, po drugie ma dodatkowy wieszak, a po trzecie nie ma wyjścia, żeby ze mną nie zwariować musi być szczęśliwy))) I na dzisiaj to by było na tyle.