Psuję sobie wizerunek i dobrze się przy tym bawię

Babka w roli Rumcajsa

W ubiegłym roku napisałam POST o kompleksach , które zatruwały mi młodość. Teraz młodość mam już dawno za sobą i szkoda mi czasu na przejmowanie się niedostatkami urody albo cudzą opinią. Mówię sobie, że ładniejsza już raczej nie będę, ale weselsza jeszcze być mogę, więc grzechem jest nie skorzystać. Dlatego wyglądam i zachowuję się tak jak chcę. Ktoś może powiedzieć, że na starość się ośmieszam, ale jak chce niech mówi. Zupełnie mi to nie przeszkadza. Dla dobrej zabawy albo wygody mogę być śmieszna. Kiedyś  nie odważyłabym się upublicznić takich zdjęć jak te poniżej, ale widocznie im więcej mam lat tym mniej mam wstydu. Poza tym, dawać innym uśmiech to bardzo przyjemne zajęcie, dlatego mogę pokazać się bez retuszu i z głupią miną. Ci co mnie lubią pośmieją się ze mną zaś ci co mnie nie lubią też się ucieszą, że jestem taka paskudna. Czyli wszyscy będą zadowoleni i o to chodzi. Zaczynajmy więc te opowieści dziwnej treści.

Mój najukochańszy wnuk NR 1, bo mam też najukochańszego wnuka NR 2, rzucił kiedyś propozycję, żebyśmy zabawili się w robienie min. Mnie do zabawy nie trzeba długo namawiać i tak powstała fotorelacja pod tytułem: Kto głupiej wygląda. Ładnemu trudniej się oszpecić, więc w tej konkurencji bezapelacyjnie wygrała babka czyli ja.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

Innym razem bawiliśmy się w mieszkańców Rzaholeckiego Lasu. Ja robiłam za Rumcajsa, a Daniel za brodatego Cypiska.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Do połowicznej obsady brakowało nam tylko Hanki. Próbowaliśmy do tej roli zwerbować dziadka, ale nie współpracował, bo nie chciał włożyć chustki, a warkocza nie miał. Jednak, żeby podrażnić się z babką, dziadek włożył na głowę wiaderko, ale babka nie lub jak się z nią drażnią, więc wywaliła dziadka z teatralnej trupy. Skoro nie mieliśmy Księcia Pana i Księżnej Pani, to mogliśmy też zrezygnować ze złośliwego dziadka w roli Hanki. Ale skoro dziadkowi tak pasowało wiaderko, to niech ma chłop pamiątkowe zdjęcie. Co będę ośmieszać się sama, gdy mąż to moja druga połówka, więc też może robić za półgłówka))) 

Żeby nie było, że głupieję tylko przy wnukach, to przyznam szczerze, że w tej kwestii równie dobrze radzę sobie sama. Na starość poluzowały mi się chyba te sznurki, które trzymały mnie na baczność, żebym zawsze była poukładana, akuratna i pasująca do innych ludzi. Teraz mam inne priorytety i zależy mi tylko na tym, żebym pasowała sobie, a jeżeli komuś się nie podobam, to już wyłącznie jego problem.

Ostatnio podczas powrotu do domu złapał mnie deszcz.

Gdy wychodziłam niebo było zachmurzone i mogłam przewidzieć, że będzie padało. Niestety, głowa coraz częściej służy mi tylko do tego, żeby mi deszcz do środka nie padał, więc parasolki nie wzięłam. Jednak mimo wszystko uparcie staram się używać mózgu, więc wymyśliłam, że stanę pod drzewem i przeczekam. Niestety deszcz miał więcej cierpliwości do padania aniżeli ja do stania. Sięgnęłam więc do torebki, bo przypomniałam sobie, że mam w niej pojemną ortalionową siatkę. Niewiele myśląc zrobiłam z siatki coś na kształt turbanu, uchwyty związałam na karku i ruszyłam przed siebie. Przypomniał mi się dialog z bajki (kolejny dowód na to, że dziecinnieję), którą przed laty oglądałam z córką. Niezbyt lubiany przez innych bohater tej opowieści dostał w prezencie szmatę do mycia podłogi, ale nie zrażony niczym powiedział z radością, "to cudownie zrobię sobie z niej kapelusz". Ja byłam o level wyżej, bo siatka ładniejsza niż szmata, więc tym bardziej powinnam się cieszyć.

Mój spacer z siatką na głowie rozbawił parę osób, więc jak deszcz ustał zrobiłam sobie zdjęcie, żeby zobaczyć, co się tak "podobało" mijającym mnie młodym ludziom. Tył siatki wyglądał pewnie ciekawiej, ale jakoś nie przyszło mi do głowy, żeby zrobić selfika czerepu.

Gwiazdorzę z siatką na głowie

I muszę przyznać, że nie dopatrzyłam się na tym zdjęciu niczego nadzwyczajnego. Jednak faktem jest, że z siatką na głowie wzbudzałam zainteresowanie. Ale już  kilka dni później, gdy szłam w pełnym makijażu, ładnej kiecce i biżuterii, to nikt się za mną nie obejrzał. Zrobiłam więc sobie zdjęcie ku pamięci i utwierdziłam się w przekonaniu, że moja przemijająca uroda jest niższych lotów niż moje poczucie humoru i dystans do siebie.

Siatki brak, koraliki są

I niech tak zostanie, bo w niczym mi to nie przeszkadza. Ktoś może się zdziwić, ale ja na ogół jestem zadowolona z tego jak wyglądam. Czasami nawet się sobie podobam. Tylko jeszcze nie wiem, czy to wynika z jakiejś starczej dewiacji, czy w końcu nauczyłam się patrzeć na siebie sercem, tak jak patrzę na tych, których kocham i lubię. A cudzą opinią przejmować się nie zamierzam, bo ona jak pańska łaska na pstrym koniu jeździ. I na dzisiaj to by było na tyle.

P.S. Jolcia ten post to mój specjalny urodzinowy prezent dla Ciebie, bo wiem, że lubisz się śmiać ze mną i ze mnie. Kochana 100 lat  w zdrowiu i śmiechu.