Na malarstwie się nie znam, ale lubię cieszyć oczy

Bardzo lubię żyć w zachwycie, więc interesuję się sztuką, czyli malarstwem też. Znawca ze mnie tyci tyci, ale nie zależy mi na byciu znawcą.  Koneserzy mają wiedzę i krytyków, a ja wyłącznie własne oczy. Moje kryteria oceny są proste: podoba się - nie podoba się, porusza - nie budzi emocji. Lubię oglądać albumy, bo obraz wydrukowany na papierze jest lepszy niż ten na ekranie, ale tylko sieć zapewnia tak duży dostęp do twórczości różnych artystów, więc korzystam. 

Jakiś czas temu pokazywałam na blogu akwarele Anity Nissenbaum, ponieważ chciałam podzielić się z Wami radością jaką mam patrząc na jej obrazy. Dzisiaj będzie ciąg dalszy z taką historią w tle.

Pewnego poranka dopadły mnie takie egzystencjalne smuty, że byłam jak ta szarobura chmura, która za chwilę runie w dół tysiącami kropel. W ostatnim akcie samoobrony postanowiłam się czymś zająć, ale zanim zdecydowałam czym, mój smartfon piknął, że mam wiadomość. Otwieram, patrzę i co ja widzę? Obraz Anity zatytułowany Ścieżka.

O rany! To o mnie. To ja jednocześnie idę i leżę pokonana. Anita namalowała stan mojego ducha. W tytule obrazu była wskazówka. Jest ścieżka, więc ta silniejsza część mnie pociągnie tę słabszą do góry. Taki magiczny przekaz. Zapisałam obraz w folderze z pracami Anity, żeby móc do niego wracać jak się znowu zachmurzę. Nie spodziewałam się, że Anita będzie taka kochana, żeby przysłać mi obraz w prezencie. Oprawię i będę go miała w zasięgu wzroku. Nie wiem jak ona to robi, że nawet  pejzażom nadaje jakiś psychologiczny rys. Dawni mistrzowie umieszczali na swoich obrazach symbole, żeby nadać im duchowości, a Anita robi na swoich psychoterapię. Nie zwierzałam się jej ze swoich rozterek, więc taki przypadek nie przypadek, że ona namalowała to co ja czułam, odebrałam jako znak. Wiem, wiem; nie ja jedna mocuję się z losem, ale ten obraz pojawił się w najlepszym możliwym czasie, więc potraktowałam go jak podpowiedź skierowaną wprost do mnie. Pytanie: od kogo?

Anita wystąpiła też w roli utalentowanej anielicy, która na pocieszenie obdarowała mnie jeszcze kilkoma innymi akwarelami, za co jestem jej ogromnie wdzięczna. Życie boli, ale wśród pięknych rzeczy boli trochę mniej.

Jesienią

Zieloność

Rozlewisko

 

 

 

 

 

 

 

 

Na koniec pokażę Wam jeszcze kilka jej ostatnich obrazów, które szczególnie polubiłam. Wszystkie prace Anity możecie obejrzeć na jej fb profilu. Gdybyście były zainteresowane to Anita maluje też na zamówienie. Zdjęcia na ekranie nie oddają w pełni urody obrazów, bo te w rzeczywistości są jeszcze ładniejsze. 

Kruk

Deszczu

Lodowo

Przedwiośnie

 

 

Mgła

 

Święty spokój

 

 

Anioł w deszczu

Anioł w ogrodzie

Aura

 

 

 

 

Wyobraźnia

  

 

Pocałunek przyrody

Bunt

Bunt 2

Te dwa ptaszki to wg Anity ona i ja. Ona w Krakowie, ja w Lublinie, a jednak blisko siebie i na jednym drzewie. I na dzisiaj to by było na tyle.