Znalazłam, ale... Że też zawsze musi być jakieś "ale"

Znowu mamy Walentynki, więc wypadałoby, żeby post był z gatunku bardziej romantycznych, o ile romantyzm w moim wydaniu jest możliwy. Bo wiecie, ja jestem romantyczna inaczej, więc więcej mam wspólnego z reumatyzmem niż z romantyzmem. Ale jak  14 lutego większość okolicznej ludności przygrywa na romantyczną nutę, to pozwólcie, że też opowiem swoją miłosną historię. W internecie zobaczyłam to zdjęcie, przeczytałam opis i pomyślałam: o kurcze, to mnie się udało, a nawet nie jestem już fajną dupą. I zanim zdążyłam się ucieszyć swoim szczęściem, przed oczami stanął mi inny obrazek.  

 

Artur siedzi przed laptopem, niewzruszony niczym egipska mumia, i z szybkością światła przepuszcza między uszami moje uzasadnione pretensje, bo przecież każda żona ma tylko uzasadnione pretensje.

 

- Słyszysz?! - pytam na wysokim C. 

Cisza. Ostatkiem sił staram się hamować rosnącą w galopującym tempie wkurwiozę. No, bo jak to tak? Ja mam rację, ja się zamartwiam, ja chcę dobrze, ja, ja... jajam, a on nic? Nie wytrzymuję.

 - Ile jeszcze mam do ciebie mówić?!!! 

Artur spogląda na mnie z ukosa, przechylając lekko głowę w bok.
- Ile chcesz – odpowiada spokojnie.

Łaskawca cholerny się znalazł. Czuję, że od nadmiaru emocji puszczam dym uszami, język dzieli mi się na pół, jak u każdej rasowej żmii, i zaraz chlusnę trującym jadem.

- I co tak kręcisz głową? Mózg ci się przesuwa, za dużo miejsca w środku? - syczę nienawistnie.

-Bo ja wolę cię widzieć pojedynczo – mówi przez zęby książę małżonek, patrząc na mnie spode łba.

I w tym momencie do mojej poirytowanej mózgownicy przebija  się wreszcie nieskażona złością myśl: przecież on ma coraz większy astygmatyzm, więc, jak się czemuś przygląda, to patrząc na wprost widzi potrójnie. A co widzi?

Zerkam na stojące w pobliżu lustro. W owalnej ramie jest twarz łypiącej złym okiem baby, ze szczękami zaciśniętymi w sadystycznym „uśmieszku” Mussoliniego.

- Ooo kurcze, to ja, stwierdzam niemile zaskoczona. Nie dziwię się, że woli mnie widzieć w pojedynczej wersji, też bym wolała – myślę i wybucham śmiechem.

Książę małżonek unosi brwi, marszczy czoło i już chce coś powiedzieć... ale zmienia zdanie, bo on jest jednak za wygodny żeby męczyć się pyskówkami i zwariowaną żoną. On swoje wie i tego się trzyma. A że mnie wkurza, że nawet pokłócić się z nim nie można, że świętego by wyprowadził z równowagi, to cyt.: „On nic na to nie poradzi.”  

Na szczęście dla nas obojga spełnia wszystkie warunki z tekstu na pierwszym obrazku, więc z nim jestem, ale... Że też zawsze musi być jakieś "ale". Cóż, jest jak jest, bo życie to jednak nie bajka. W życiu książę i księżna mają wady. Dlatego kocha się nie za coś, a pomimo czegoś. Ważne, żeby kochać tę właściwą osobę, która odpłaca nam wszystkim co w niej najlepsze. 

To jeszcze pokażę Wam inny obrazek, bo jest zabawny i jednak romantyczny. Tak się tylko zastanawiam, jak szybko będziemy z mężem w sytuacji tej pary. Bo wtedy nie tylko kłócić się nie będę miała z kim.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na koniec to, co powinnam zrobić na początku. Z okazji i bez okazji, życzę Wam moje Czytelniczki dużo miłości. Walentynki to tylko taka przypominajka, bo kochać trzeba każdego dnia. Zaczynamy od siebie, a potem kochamy resztę naszych bliższych i dalszych. Z miłością piękniej się żyje, więc żyjmy pięknie. 

I na dzisiaj to by było na tyle.