Taka piękna niepraktyczność

Rozmawiałam dzisiaj z przyjaciółką o jej letniskowym domu nad jeziorem, w którym trwają właśnie porządki. Chwaliłam się, że ja znowu robię za podaj młotek, bo zachciało mi się szafek w łazience. Ela też się pochwaliła, że udzielała się w pracach domowych i wspólnie z mężem odnawiała wiklinowy fotel, który dałam jej przed wielu laty.

To przypomniało mi historię z fotelem. Fotel był prezentem urodzinowym na moje 21 urodziny. I tak, ja dostałam fotel, a Arturowi dostało się od rodziny, bo jak można wydawać pieniądze na takie niepraktyczne rzeczy. Szczególnie, jak jest się młodym małżeństwem na dorobku. Fotel kosztował tyle co wersalka, a my spaliśmy na starym tapczanie, więc zdaniem rodziny taki zakup świadczył wyłącznie o głupocie ofiarodawcy. Ja tak nie uważałam. Bardzo chciałam mieć fotel na biegunach, bo pasował mi do tamtego czasu; do wierszy i książek czytanych na kopy, do muzyki, czarnych swetrów, białych świec i wina.   Artur spełnił to marzenie. Żeby zrobić mi prezent pracował dorywczo przy wyładunku wagonów na stacji PKP. Wiele ton węgla i piachu musiał przerzucić, żeby było go stać na taki prezent. 

Przesiedziałam na tym fotelu wiele lat, słuchając muzyki, czytając książki, robiąc na drutach. Z wiekiem straciłam na romantyczności i przeniosłam się na wygodną sofę, więc wysłużony fotel poszedł w inne ręce, żeby dalej kogoś cieszył. 

Zdjęcie ilustrujące post było robione tuż przed przemeblowaniem mieszkania i eksmisją fotela. Miałam wtedy trzydzieści sześć lat, więc przebujałam na fotelu piętnaście lat.

Gdyby Artur kupił wtedy wersalkę, to czy wspominałabym to po latach z takim rozrzewnieniem jak ten fotel? Nie sądzę. To była ze strony Artura taka piękna niepraktyczność, która procentuje. Można powiedzieć, że mój książę małżonek dobrze zainwestował pieniądze, bo do dziś ma moją wdzięczność. No przecież nie mogę źle traktować faceta, który spełniał moje sentymentalne marzenia. 

A propos sentymentów, oglądałam festiwal w Opolu i muszę powiedzieć, że było strasznie zaduszkowo i geriatrycznie. Wspomnienia, wspomnienia, ale tyle w nich melancholii, że trudno o radość. Tak wielu lubianych twórców i wykonawców już po tamtej stronie, a ich następców niewielu. Teraz piosenkarz, który ma solidny warsztat, to wyjątek. Trzeba się domyślać co niektórzy śpiewają, bo z dykcją są na bakier. Ze śpiewem zresztą też nie zawsze lepiej. Panuje zasada, że co się nie dośpiewa to się dowygląda i zasłoni baletem. Stara gwardia się stara, bo jest stara, więc więcej się od niej wymaga, ale głos już nie ten, więc śpiewają z playbacku. Ogólnie rzecz biorąc, to już nie to Opole co dawniej, nie ten poziom i nie ten klimat. Od kilku lat jestem mało festiwalowa, ale w tym roku występowała też Stasia Celińska, więc nie mogłam przeoczyć. W związku z występem mojej ulubionej pieśniarki spotkała mnie jeszcze większa przyjemność. Moja młoda sąsiadka przysłała mi sms, że właśnie zaczyna się występ Celińskiej, bo wiedziała, że lubię kobitę. Jeszcze raz serdeczne dzięki Pani Aniu za życzliwość i pamięć.

N koniec jeszcze pasująca do posta piosenka w wykonaniu Haliny Młynkowej. 

 I na dzisiaj to by było na tyle.