I znowu o Adasiu, ale nie tylko

Adaś ma to do siebie, że choć jest przymilny to jednak mocno pilnuje swoich granic. Bywa więc, że nie odpowiada na pytania, na które nie chce odpowiedzieć albo gdy ma coś do przemyślenia i nie chce mu się gadać. Tak było i tym razem. Oboje szliśmy do OBI, bo babka uwielbia latać po marketach budowlanych. Nie, babka się nie skarży, bo aż taka bezczelna babka nie jest. W końcu to nikt inny tylko ona wymyśla dziadkowi coraz to nową robotę do której potrzebne są różne śrubki. Dzięki wymysłom babki dziadek nie może spokojnie gnuśnieć na fotelu, bo babka jest kreatywna w wymyślaniu "co by tu jeszcze zrobić", ale do realizacji pomysłów jest jej  niezbędnie potrzebny złotoręki dziadek. Dziadek nie jest szczęśliwy z powodu kreatywności babki, ale jak babka domaga się uszczęśliwiania poprzez realizację jej pomysłów, to dziadek wzdycha i robi, bo  dziadkowi jednak na szczęściu babki zależy. Wziąwszy pod uwagę pomysłowość babki, to dziadek powinien być szczęśliwy, że nie ma większej chałupy, bo babka by go zamęczyła. 

Wracając do tematu, babka na spacery po sklepach ciąga ze sobą wnuka, bo lubi dobre towarzystwo, a Adaś nie protestuje, bo chyba lubi babkę. Babka jest z gatunku rozmownych, więc idąc na przystanek zagadywała Adasia. 

- Adasiu powiesz mi co dzisiaj robiłeś?

.... 

Adaś milczał jak zaklęty.

- Nie chcesz ze mną rozmawiać? - nie ustępowała babka. Adaś nie był uprzejmy odpowiedzieć, ale w sukurs babce przyszedł  znajomy z osiedla, który szedł z naprzeciwka i był mimowolnym świadkiem inwigilacji stosowanej przez babkę.

- Adasiu dlaczego nie chcesz rozmawiać z babcią? - zagadnął znajomy, ale ze strony Adasia odzewu nie było. Wiesz jaką masz wspaniałą babcię? - dodał znajomy. Adaś milczał dalej, ale spojrzał z niedowierzaniem na znajomego, a potem na babkę. W oczach Adasia było widać pytanie - no co ty gościu??? 

- Komplemenciarz z pana, ale spojrzenie wnuka pozbawiło mnie złudzeń, więc komplement się zmarnował. Dzieci są zbyt szczere - powiedziała ze śmiechem babka. 

-  Myślałem, że da się panią poderwać metodą na wnuczka - wyjaśnił znajomy babki i teraz babka mocno się zdziwiła, bo babka jest jednak realistką. No tak, znajomy jest miły i często zagaduje do babki, ale jest o co najmniej dziesięć lat młodszy od babki, więc babka nie ma złudzeń, że z jego strony te komplementy to tylko czysta kurtuazja. Babka ślepa jest umiarkowanie i wie, że ile koralików by nie dołożyła, to faktem jest, że  młodsza ani bardziej interesująca już nie będzie. Czas, kiedy babka jak magnes przyciągała facetów, już minął. Dlatego babka cieszy się z tego co ma. I nawet jak jakiś ślepawy dziadek się za nią obejrzy, to babka się uśmiecha, bo zainteresowanie płci przeciwnej dobrze jej robi na kobiecą próżność. A znajomy to ani dziadek, ani ślepawy, w dodatku sympatyczny i przystojny, więc babce tym bardziej jest miło, że on ją komplementuje. 

I znowu babka popadła w jakieś dygresje, a miało być o Adasiu. Już zawracam.

Adaś nie zawsze chce z babką gadać, ale lubi jej towarzystwo, więc w drodze powrotnej zapraszał babkę do swojego domu. 

- Choć babciu do mnie, pokazę ci taką grę, no wies to co się idzie i punkty zbiera... 

- Adasiu, kiedy indziej mi pokażesz, bo teraz muszę iść do domu odetchnąć, napić się herbatki, poleżeć -  grzecznie odmawiała babka. 

- U mnie tez mozes lezeć i herbaty ci dam - namawiał Adaś.

- Nie kochanie, muszę iść do siebie - upierała się babka, która marzyła o prostowaniu kości w swoim wygodnym łóżku. 

- To idź oddychuj, upij się, a potem umyj zęby i psyjdź do mnie - powiedział ugodowo Adaś. 

Babkę ostatnie polecenie wnuka trochę zdziwiło, bo babka zęby myje bez namawiania, ale sprawdziła chuchając w dłoń, czy aby nie śmierdzi. Nie śmierdziała, to tylko Adaś higienista dba o uzębienie rodziny. I tak skończył się lipcowy dzień w towarzystwie Adasia, którego babka mogłaby zjeść bez łyżki. 

Zapisuję te historie, bo czas szybko leci i tylko patrzeć, jak  przyczepi się do mnie skleroza i zapomnę jak fajnie było z Adasiem. No tak. Coraz częściej zastanawiam się, czy przypadkiem nie wydzierżawiłam głowy od jakiegoś sklerotyka, bo robię różne dziwne rzeczy. 

Ostatnio na przykład napiłam się z samego rana denaturatu, bo pomyliłam z butelki. Zamiast Nałęczowianki wypiłam z gwinta łyk denaturatu. Artur czyścił coś tam denaturatem i zostawił butelkę na kuchennym blacie, ale to mnie nie tłumaczy. Amatorką denaturatu nigdy nie byłam toteż szybko zwróciłam to co wypiłam, a to było jeszcze mniej przyjemne niż smak denaturatu.  Bo ja nienawidzę wymiotować i zamiast wymiotowania wolę wszelkie inne boleści. Artur obudzony odgłosami z nad sedesu chciał koniecznie wiedzieć, co też tak mnie wzruszyło, więc się na niego wydarłam.

- Co się głupio pytasz?! Kto stawia denaturat w kuchni? Porzygałam się przez ciebie. Niedobrze mi - jednocześnie krzyczałam i skarżyłam się charcząc.

- No przepraszam. Nie wiedziałem, że będziesz go piła - tłumaczył się Artur, ale po oczach już widziałam, że kroi coś głupiego.

- Trzeba było przegryźć ogórkiem, to by ci lepiej poszedł - doradził łaskawca.  

- Skończ lepiej te żarty, bo wezmę patelnię - zagroziłam.  

- Nie złość się, już robię herbatę i jakieś śniadanie - powiedział ugodowo, a ja powlokłam się do łóżka. I tak zaczęliśmy kolejny dzień w naszym emeryckim życiu. 

I na dzisiaj to byłoby na tyle.