Inteligencja emocjonalna

źródło: Internet

W nawiązaniu do przedostatniego posta: Możesz mi wszystko opowiedzieć chcę poruszyć temat inteligencji emocjonalnej.  Inteligencja emocjonalna to coś co rodzi się wewnątrz nas i jest miernikiem przeżywania i odbierania emocji. Jesteśmy istotami emocjonalnymi, więc chcemy czy nie, to naszym życiem rządzą emocje i musimy nauczyć się z nimi żyć.

Im większą mamy inteligencję emocjonalną tym lepsze mamy relacje ze sobą i światem zewnętrznym. Inteligencja emocjonalna pozwala rozpoznawać swoje emocje, łatwiej  odnajdować swoje miejsce w życiu i nawiązywać dojrzałe relacje z ludźmi. Rozumiejąc siebie łatwiej zrozumieć innych i budować empatię. Człowiek empatyczny lepiej czuje się wśród ludzi, a to przekłada się na sukcesy w realizacji planów i ogólne zadowolenie z życia.

Wiele lat temu przeczytałam książkę Daniela Golemana " Inteligencja emocjonalna". Spodobała mi się jej treść, ale nie do końca umiałam skorzystać z zawartej w książce wiedzy. Byłam zbyt nieufna w stosunku do siebie i innych, więc często poruszałam się wśród ludzi na zaciągniętym hamulcu. Ale kiedy życie przejechało się po mnie ciężkim walcem zobaczyłam jak wiele mam w sobie siły i mądrości. Puściłam hamulce i dałam sobie szanse na zmiany. Wróciłam do  lektury, żeby porównać moje doświadczenia z teorią zawartą w książce Golemana. Poza tym, zrobiłam test na inteligencję emocjonalną, żeby się przekonać czym dysponuję. Test wykazał, że mój iloraz inteligencji emocjonalnej to 140 punktów na możliwe 144, przynajmniej w tym teście taka była skala. 

Ucieszyłam się, choć to nie tylko moja zasługa, bo naukowcy dowodzą, że każdy człowiek rodzi się z inteligencją emocjonalną, chociaż w punkcie wyjściowym może nas różnić jej poziom. Ja dużą wrażliwość i empatię dostałam po rodzicach, a potem tylko rozwijałam te cechy. Doszłam do wniosku, że skoro mam takie duże możliwości, to głupio byłoby z nich nie korzystać. Wyszłam więc bardziej do ludzi, zaangażowałam się w wolontariat i ruch obywatelski, otworzyłam się na nowe znajomości. Kieruję się zasadą: daj to co sama chciałabyś dostać i podziel się tym co masz. Ta metoda mi się sprawdza i dobrze mi się żyje wśród ludzi. 

Ze sobą też żyję w zgodzie, choć jeszcze nie w takiej jakbym chciała. Wewnętrzny krytyk czasem rzuca mi kłody pod nogi; chce mnie cenzurować i podkopywać moją wiarę w siebie. Jednak coraz mniejszą wagę przywiązuję do jego uwag. Bo teraz to ja z życzliwością kontroluję swoje zachowania i znam swoje emocje. Nie boję się społecznej oceny i nie żyję pod cudze dyktando. Ale nie przeszkadza mi to w utrzymywaniu dobrych relacji z ludźmi, także tymi, z którymi nie zawsze się zgadzam. Najtrudniej przychodzi mi nie ocenianie innych, ale wciąż się tego uczę, z różnym skutkiem, ale nie odpuszczam. Staram się pamiętać, że relacja jest ważniejsza od posiadania racji, że zrozumienie sprzyja porozumieniu, więc rzadko stawiam sprawę na ostrzu noża. Myślę, że nadaję się na słuchaczkę do stolika zwierzeń i kiedyś przeprowadzę ten eksperyment. Wszystkich zachęcam do przeczytania książki Golemana, bo każdy znajdzie tam coś, co pomoże mu lepiej żyć. I na dzisiaj to by było na tyle.