O jesieni zatrzymanej w kadrze i korzyściach czerpanych z natury

Dosładzam sobie życie długimi spacerami, bo lubię wychodzić w plener i podpatrywać przyrodę. Jesienne widoki utrwalam na zdjęciach, żeby móc do nich wracać, gdy świat poszarzeje. Bardzo lubię zamykać w kadrze jesienne pejzaże, tak jak w danej chwili zarejestrowało je moje oko. Nie trzymam się żadnych reguł, więc czasami drzewa mają same korony, a niebo jest  przystrojone w liściaste firanki. Za pomocą migawki aparatu tworzę autorskie obrazy, które sprawiają mi ogromną przyjemność. To taka moja "tfurczość", która daje mi dużo radości. I nic to, że na zdjęciach jesień jest banalnie piękna.

Powszechnie wiadomo, że piękno natury cieszy oczy i leczy duszę, więc korzystam z tej bezpłatnej możliwości doładowania życiowych baterii. O leczniczym działaniu natury pisali już starożytni filozofowie, a współczesna nauka empirycznie potwierdza to, co starożytni dedukowali z obserwacji przyrody i człowieka. Według najnowszych badań częste przebywanie na łonie przyrody poprawia odporność ludzkiego organizmu i co za tym idzie nasze zdrowie, łagodzi stres i jego negatywne skutki, więc może zamiast szukać ratunku w tabletkach, lepiej pójść na spacer. Richard Louv napisał ciekawą książkę "Ostatnie dziecko lasu. Jak ocalić nasze dzieci przed zespołem deficytu natury", w której przestrzega przed zagrożeniami zurbanizowanego stylu życia i uczy, jak wrócić do korzeni. To straszne, że tak daleko odeszliśmy od tego co kiedyś było naturalne i oczywiste, że trzeba się tego uczyć. 

Ja słucham mądrzejszych ode mnie, dlatego, bez względu na pogodę, idę w świat. Świat najbliższy mojego domu, bo na dalsze podróże nie bardzo mogę sobie pozwolić. Moje problemy z kręgosłupem bardzo mnie ograniczają, ale zamiast narzekać na to, czego mi brakuje, wolę cieszyć się z tego co mam. No taka mało wymagająca jestem. To mój świadomy wybór, bo nie zwalniam się z obowiązku dbania o swój dobrostan. 

A że lubię utrwalać dobre rzeczy, to dla siebie i dla odwiedzających mojego bloga Czytelniczek, zamieszczam na blogu zdjęcia z moich wędrówek. Poszczęściło mi się, więc blisko domu mam piękny kawałek świata. Z przyjemnością podzielę się jego urodą. Patrzcie i cieszcie się ze mną. 

Deszcz pada? Też pięknie. Świat spod parasolki nic nie traci na urodzie. A przy akompaniamencie deszczu dobrze się myśli.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Potem trochę powiało i przez chmury zaczęło nieśmiało wyglądać słońce, więc moja jesienna parasolka mogła się wysuszyć na umytej przez deszcz ławce. Przysiadłam obok, żeby chwilę odpocząć i poobserwować chmury.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kiedy słońce chyliło się ku zachodowi zrobiło się jeszcze bardziej malarsko - światło bawiło się z cieniem.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                     I na dzisiaj to by było na tyle.