To jeszcze kilka słów z dydaktycznym smrodkiem...

Pozwólcie, że nawiązaniu do poprzedniego posta, rozwinę temat dot. wyrażania niezadowolenia z życia i wyłożę swoje życiowe credo. Od razu wyjaśniam, nie mam aspiracji, żeby robić za mentora, ale mam wadę w ustawieniach fabrycznych tj. skłonność do mędrkowania, którą to wadę usprawiedliwiam chęcią dzielenia się tym, co uważam za życiowo ważne. Jak zainspiruję kogoś (np. znajomą) do przemyśleń, to cała przyjemność po mojej stronie. Poza tym, przypominanie o rzeczach ważnych dobrze robi również przypominającemu, a ja lubię robić sobie dobrze (bez sprośnych myśli proszę, nie takie dobrze miałam na myśli, chociaż czasami pieprzę jak potłuczona). No, to do rzeczy. 

 

Dużo mi można zarzucić, ale nie to, że nie pilnuję hierarchii ważności i przejmuję się byle czym.  No dbam o to co ważne, a przynajmniej bardzo się staram. Na rzeczy mniej istotne, ale obrzydzające życie, mówiąc kolokwialnie, stosuję „wdupiemanie”. Bo ja jednak bardzo lubię być zadowolona. Dzięki „wdupiemaniu” łatwiej mi się żyje, chociaż nie tak łatwo jakbym chciała. Bo stety niestety są sprawy ważne i trudne, którymi nie sposób się nie przejmować. W tych sprawach potrzebna jest cierpliwość i dużo optymizmu. Mój optymizm jest ciężko wypracowany, ale i on czasami zawodzi, gdy życie ciśnie. Wtedy zaklinanie rzeczywistości na niewiele się zda, ale trzeba sobie jakoś radzić, więc się staram. Robię wszystko co mogę, żeby było lepiej, a dopiero później godzę się z tym, że nie wszystko mogę.

Tak jak w znanej modlitwie: Boże użycz mi pogody ducha, abym godził się z tym, czego nie mogę zmienić, odwagi, abym zmieniał to co mogę zmienić i mądrości, abym odróżniał jedno od drugiego. Pozwól mi co dzień żyć tylko jednym dniem i czerpać radość z chwili, która trwa. 

No i fajnie, ale łatwiej powiedzieć niż zrobić. Dlatego staram się pamiętać też, że wszystko dzieje się po coś i nawet jak bardzo boli, to pytanie: dlaczego mnie to spotyka jest bez sensu. Najprostsza odpowiedź jest taka, że dlatego że jestem człowiekiem. A skoro tak, to zamiast pogrążać się w marazmie i cierpiętnictwie trzeba ćwiczyć się w byciu dzielnym. I w chwilach największego zwątpienia pamiętać, że nie jesteśmy tą bolesną emocją, która nas przygniata. Jesteśmy czymś znacznie większym. I zawsze możemy coś zrobić, żeby było lepiej. Choćby tak jak napisał metaforycznie mój ulubiony smutas: "Jak ktoś chce sobie życie poprawić / To wystarczy poprawić poduszkę" Tak niewiele, a jednak działa. Bo lepiej poprawić cokolwiek niż nie zrobić nic, ograniczając się do narzekania. 

Bardzo się staram nie zamartwiać i wszystkich do tego namawiam. Niestety często namawiam bezskutecznie zarówno siebie jak i kochanych bliźnich. Jednak nie rozumiem ludzi, którzy lubią narzekać, biadolić i doszukiwać się tragedii tam gdzie jest zaledwie kłopot. Ja przynajmniej staram się pilnować, żeby zachować dystans do sprawy i poszerzyć perspektywę szukając jakiegoś wyjścia, a nie wytłumaczenia, że nic nie robię, bo to i tak nic nie da. 

Kiedy słyszę, że mam dobrze, bo potrafię się nie przejmować, to chce mi się śmiać. Każdy może mieć tak dobrze jak ja, wystarczy tylko nie dać sobie przyzwolenia na celebrowanie prawdziwych czy wydumanych nieszczęść. Nie jestem jakąś hurra optymistką, też czasami łapię doła i życie mnie boli, ostatnio jakby częściej. Jednak wciąż chce mi się żyć, więc życiowe dolegliwości wrzucam w koszty. Korzystam z mądrości tych, którzy mimo przeciwności losu prowadzili szczęśliwe życie. Taki np. Abraham Lincoln twierdził, że cyt. "Większość ludzi ma tyle szczęścia na ile sobie pozwoli". Zgadzam się z tą tezą i dlatego pozwalam sobie na wiele, bo cieszę się każdą najmniejszą rzeczą. Moje szczęście opieram na braku trybu warunkowego - bywam szczęśliwa pomimo tego, że życie mnie nie pieści, często kopie po kostkach, paskudnie doświadcza. Ale trzymam się swoich chmur, bo wiem dobrze, że życie to sinusoida, raz góra, raz dół. Nie daję się smutkom, chociażby dlatego, że w szarym rzadko komu jest do twarzy. I cieszę się, cieszę się tym, co jest mi dane, pamiętając, że nic głupiemu po koronkach, jak mówi, że to same dziury. Życie jest za krótkie żeby go marnować na przeżywaniu minionych klęsk i prognozowanych niepowodzeń. Tego  nauczyłam się od mądrzejszych ode mnie. A jeżeli proszę kogoś o radę, to nie mówię: Tak, ale... żeby dalej trzymać się kurczowo swojej biedy. 

Jest takie chińskie przysłowie: Ludzie, chociaż nie dożyją nawet stu lat, to stwarzają sobie troski na całe tysiąclecia. No właśnie. Jak ktoś chce się martwić, to rzeczywiście powód zawsze znajdzie, bo życie nie bajka. Jednak wszystko jest kwestią wyboru, więc trzeba wybierać to, co nam służy. Jeżeli ktoś wciąż przygląda się tylko temu co w jego życiu jest nie takie jakby chciał to brakuje mu potem czasu i energii na dostrzeganie jasnych stron życia. I jeszcze jedno - lepiej widzimy to, czemu się dłużej przyglądamy. Trzeba, więc odpowiedzieć sobie na pytania: Czy naprawdę chcę oglądać ze wszystkich stron, to co jest dla mnie przykre? Czy chcę powtórnie przeżywać coś, na co nie mam już realnego wpływu? Jeżeli tak, to bramy do wszelakich umartwień stoją otworem. A jak ktoś bardzo lubi umartwiać się w towarzystwie, to wystarczy tylko znaleźć słuchacza i razem zatruwać sobie życie. Malkontenctwo jest jak pchła - przeskakuje na nowego żywiciela i stara się zagnieździć. I to często się udaje, bo przecież każdy ma jakieś problemy. A radzenie sobie z życiem wymaga energii, więc nie ma sensu jej tracić. Szczególnie gdy widzimy, że komuś nie da się pomóc, bo ten ktoś najbardziej lubi rolę życiowej ofiary. Zdrowy egoizm podpowiada, żeby samemu uciekać, a narzekacza namówić na terapię u dobrego psychologa. Bożżżż broń dołączać do niego, narzekacza, nie psychologa. 

Uff, ale się rozpisałam. To już kończę.  Jeszcze tylko motywująca piosenka do nucenia pod nosem i ilustracja znaleziona w sieci.

 I na dzisiaj to by było na tyle.