Post Ani odświeżył mi pamięć i przypomniałam sobie o moim alter ego, które robi u mnie za żandarma. Często nie lubię tej drugiej, bo ma za duże wymagania i zamiast współczuć, pogłaskać po główce, to musztruje mnie jak kapral rekruta. A przecież każdy lubi sobie pobiadolić, gdy życie mocno go ciśnie. Ja nie różnię się od ogółu, więc też potrzebuję odreagować moje smętki. Niestety ta druga nie znosi mnie w wersji "usmarkała się bida i płacze", więc, zamiast rozczulić się nad moim ciężkim losem, ostro mnie ocenia. Dlatego z gorzkimi żalami latam do moich przyjaciółek.
