Audiobooki i terapia zajęciowa

Dni nowego roku biegną szybko, a ja usilnie staram się nadać im jakiś sens. Nie jest łatwo, bo życie w strachu paraliżuje, a informacje ze świata budujące nie są. Dlatego postanowiłam, że dla higieny psychicznej odetnę się na jakiś czas od świata. W tym celu zrobiłam sobie szlaban na internet i wszelkiej maści programy informacyjne. Zamiast siedzieć w internecie zamotałam się we włóczki i mam taką terapię zajęciową. Słuchając audiobooka "Miasto utrapienia"  Jerzego Pilcha wydziergałam dla córki czapkę i komin w kolorze pięknego indyjskiego różu. Niestety na zdjęciu wyszedł strasznie pinkowy. Dlatego poniżej zamieszczam drugie zdjęcie, na którym widać ładny kolor i ładnie zamaskowaną właścicielkę czapki.

Ale tak się rozkręciłam w produkcji czapek i szalików, że zrobiłam córce kolejną czapkę w kolorze makowej czerwieni. 

W pasmanterii było mnóstwo dobrych gatunkowo wełen w pięknych kolorach, więc trudno mi było wyjść bez zakupu chociaż kilku motków. Tylko cena powstrzymywała mnie przed wykupieniem połowy sklepu. Niestety dobrej jakości wełny sporo kosztują. 

Trochę dla rozpusty, a trochę żeby uszczęśliwić dawno niewidzianą przyjaciółkę, wydłubałam z cienkiej wełenki jeszcze jedną czapkę, tym razem kremową z kfioteckiem. No taka terrorystka  czapkowa jestem. 

Pomyślałam też o sobie, bo o sobie nie powinno się nigdy zapominać. Długo się tego uczyłam, ale w końcu się nauczyłam. Dlatego włączyłam kolejny audiobook Pilcha, tym razem "Spis cudzołożnic" i zaczęłam robić dla siebie sweter z pięknej optymistycznie zielonej wełenki.

Niestety włóczka okazała się mało wydajna, więc musiałam kurcgalopkiem lecieć do sklepu, żeby dokupić przynajmniej jeden motek. I tu spotkała mnie niemiła niespodzianka, bo innym też się ten kolor spodobał i już  dla mnie nie wystarczyło. Poskrobałam się po głowie i zamiast zielonej dokupiłam kilka motków granatowej. Sweter będzie dwukolorowy i może jeszcze zrobię do niego czapkę. A co, jak szaleć, to szaleć. Nie widzę przeciwwskazań))) Żeby nie bawić się sama, wymyśliłam też zabawę mężowi. Zaprojektowałam nowe lustro do przedpokoju i dotąd wychwalałam zrobione przez męża siedzisko aż wykiełkowała w mężu ambicja, żeby znowu zostać "bohaterem domu". I teraz obydwoje mamy co robić. 

A wracając do Jerzego Pilcha, to całkiem niepotrzebnie tak szybko umarł. Lubiłam jego powieści i felietony. Interesująco przeplatał prozę życia z humorem i filozoficzną zadumą. Wydawał się być sympatycznym i życzliwym człowiekiem. Po wielu latach zmagań udało mu się pokonać alkoholowe uzależnienie. I kiedy już mógł żyć spokojniej, to zachorował na Parkinsona a potem dostał wylewu. Bo życie to suka co gryzie, jak ci się wydaje, że już ją oswoiłeś. I na dzisiaj to by było na tyle.