Słów kilka o lekarzu, który czyni ten świat lepszym miejscem do życia

Od lat powtarzam jak mantrę, że mam szczęście do ludzi, bo rzeczywiście tak jest. Spotkałam na swojej drodze wiele osób, dzięki którym wracała mi wiara w człowieka, robiło się cieplej na sercu, a moje życie stawało się piękniejsze i łatwiejsze. Pozwólcie, że dzisiaj napiszę o jednym z nich, bo właśnie jestem świeżo po spotkaniu. Zaczynając od pieca, muszę wyjaśnić jak w ogóle trafiłam do doktora Piotra B. 

Gdy okazało się, że mam dziurawe serce, cierpię na hipotonię i arytmię, moja nieodżałowana Pani Helenka bardzo chciała mi pomóc. W tym celu poprosiła swoją córkę, która jest lekarką w szpitalu, żeby pomogła mi dostać się do dobrego kardiologa. Tak też się stało  i wkrótce miałam wyznaczony termin porady. Podziękowałam obu Paniom i zapisałam w pamięci dozgonną wdzięczność za okazane mi wsparcie. Podczas pierwszej wizyty u Doktora zorientowałam się, że to ten sam lekarz, którego poproszono o konsultację, gdy pogotowie przywiozło mnie na SOR. Jemu też zawdzięczam właściwą diagnozę, bo poprzedni kardiolog (notabene z tego samego szpitala) leczył mój pesel a nie serce. Od tamtego czasu minęło już kilkanaście lat, a ja wciąż przekonuję się, że trafiłam na wspaniałego lekarza i człowieka wyjątkowej dobroci. 

Jeżeli ktoś w tym miejscu pomyślał, że Doktor tak dobrze się mną zajmuje, bo trafiłam do niego po tzw. znajomości, to już śpieszę wyjaśnić, że to nie to.  Doktor ma wielkie serce i każdego pacjenta traktuje tak samo. 

Przykład pierwszy z brzegu.  Siedzę w poradni przyszpitalnej i widzę jak Doktor leci korytarzem (biega jak Kusociński), mija staruszka siedzącego na wózku inwalidzkim przed jednym z gabinetów, a po chwili zawraca. 

- Pan do mnie panie Stanisławie? - pyta podając rękę bardzo wiekowemu mężczyźnie.

- Nie panie kochany, ja do tego od cukrzycy.

- A jak się pan czuje po wyjściu ze szpitala?

- Dobrze.

- Cieszę się. Wszystkiego dobrego. Jakby coś znowu dokuczało proszę się pokazać - mówi doktor i biegusiem pędzi dalej.

Czekam na swoją kolejkę i słucham jak staruszek opowiada innym pacjentom o tym, jak doktor się nim zajmował, chociaż on nie miał jak się odwdzięczyć.

Wiem, że w słowach staruszka nie ma cienia przesady, bo sama doświadczyłam bezinteresownej opieki Doktora. Przyznam, że próbowałam się odwdzięczyć, ale skończyło się na tym, że doktor mnie postraszył, że jeszcze jeden taki numer to będę leczyć się sama. Nie ryzykowałam, ale bardzo chciałam dać choćby najmniejszy upust swojej wdzięczności, więc znalazłam obejście. Kupiłam mikołajkowy prezent dla synka Doktora i powiedziałam, że Doktor nie ma nic do gadania, bo prezent nie jest dla niego, on ma tylko robić za Mikołaja. Doktor dla syna zrobi wszystko, więc odpuścił sobie protesty. Gdy został ojcem zlikwidował prywatny gabinet, bo chciał mieć więcej czasu dla dziecka. Powiedział mi, że rodzicielstwo jest dla niego cenniejsze niż zarabianie pieniądzy.  Mój dowód wdzięczności miał się nijak do zasług Doktora, ale musi mi wystarczyć to, że tą niematerialną wdzięczność mam przeogromną.

Żeby było jasne, nie chciałam się rewanżować za wizyty w ramach ubezpieczenia.  Miałam o wiele więcej powodów do wdzięczności, bo Doktor poświęcał mi swój prywatny czas. Wiadomo jak jest z terminami u specjalistów, a Doktor ma wyjątkowo zapchany grafik, bo kto do niego trafi ten się go trzyma. Byłam świadkiem, jak odebrał telefon z NFZ, z  zaproszeniem na rozmowę dyscyplinującą i słuchałam co mówił.

- Mogę przyjść, ale nie wiem czy to coś da. Na razie jestem lekarzem, nie księgowym, więc uprzejmie proszę niech pan mnie nie straszy. 

................... 

- Da mi pan na piśmie, że mam liczyć zamiast leczyć? Jeżeli tak to się ustosunkuję. Przyjmuję nadprogramowych pacjentów, bo jest taka konieczność. Rozumiem, że ich badania generują większe koszty dla szpitala, ale to nie moja sprawa.  

...........

- Dobrze, wobec tego do zobaczenia - powiedział Doktor, a mój podziw dla niego poszybował ponad Himalaje. 

Żeby nie tracić energii na wojny ze zwierzchnikami, Doktor znalazł obejście i z częścią pacjentów wymagających dużo częstszych konsultacji umawiał się na porady w czasie swoich dyżurów na oddziale. Trzeba było trochę poczekać, bo zwykle było kilka osób, a Doktor przecież miał obowiązki związane z dyżurem. Jak potrzeba pilnego kontaktu wypadła nagle to wystarczyło zadzwonić do sekretariatu oddziału i poprosić przemiłą panią Basię, żeby przekazała informację Doktorowi. Po kolejnym telefonie pani Basia mówiła kiedy można przyjść na oddział do Doktora.

Podczas jednej takiej wizyty czekałam dłużej niż zwykle, chociaż wyjątkowo tego dnia byłam jedyną nadprogramową pacjentką. Pielęgniarka powiedziała mi, że Doktor jest zajęty na sali resuscytacyjnej i nie wiadomo ile to potrwa. Siadłam więc w kącie i cierpliwie czekałam. Kiedy Doktor wreszcie się pojawił wyglądał jakby wyszedł spod gorącego prysznica. Włosy miał mokre od potu, twarz zaczerwienioną i było widać, że jest bardzo zmęczony.

- Przepraszam, że musiała pani tyle czekać, ale nigdy nie wiadomo co się wydarzy na oddziale. Jak da mi pani jeszcze chwilę, to zaraz panią przyjmę - powiedział.

- Doktorze, pan jest bardzo zmęczony, przyjdę kiedy indziej.

- Bez przesady, zaraz się ogarnę i pogadamy. 

I tak, zamiast odpocząć Doktor po pięciu minutach oglądał moje badania. 

To jeszcze opowiem historię, która zmotywowała mnie do napisania tego posta. Wczoraj podczas mojej wizyty (tym razem planowej i w poradni), do gabinetu wszedł rezydent z plikiem papierów.

- Co tam Karol? - spytał Doktor.

- Mam tu badania iksińskiego, możesz zobaczyć?

- No złe, trzeba powtórzyć i koniecznie zgłosić, że potrzebujemy więcej (..czegoś tam, co to ja nie wiem co to jest, więc nie zapamiętałam nazwy). 

- Ale jest problem, bo on nie chciał czekać i poszedł do domu. Dzwoniłem z pytaniem, czy przyjedzie, bo też uważałem, że trzeba powtórzyć badanie, ale powiedział, że nie, bo na autobus nie ma siły, na taksówki go nie stać. Co z tym robimy?

- Zadzwoń jeszcze raz i powiedz, że zapłacimy za taksówkę.

- Ale jak?

- Normalnie. Ja zapłacę. Trzeba ratować człowieka - powiedział mój osobisty doktor Judym.

Czytając tę opowieść o Doktorze można pomyśleć, że ja nic tylko siedzę mu na głowie i poluję na szlachetne zachowania z jego strony. Tak nie jest. Staram się jak najmniej wykorzystywać jego dobroć, bo on bez zajmowania się mną, też ma co robić. Tym bardziej, że niedawno został ordynatorem. Nie wiem, jak on sobie poradzi, bo ludziom z czułym sumieniem coraz ciężej się żyje. A jeżeli chodzi o dowody na szlachetność Doktora, to widocznie jest ich tyle, że nie trudno na nie trafić. Gdybym na swoje poczwórne oczy nie widziała tych historii to trudno byłoby mi uwierzyć, że są jeszcze tacy ludzie. Jednak to sama prawda, a nie opowieści z gatunku science fiction, choć w zderzeniu z obecną rzeczywistością mogą na takie wyglądać. Doktor Piotr jest absolutnie wspaniały. I na dzisiaj to by było na tyle.