Może dobrze, może źle. Kto to wie...

Czas mamy trudny, więc trzeba szukać nadziei i się jej trzymać. Próbuję oswoić rzeczywistość co nie jest sprawą łatwą. Skupiam się na wszystkim co pozytywne, bo ludzkie nieszczęście, wojna, widmo kryzysu humanitarnego i gospodarczego, same pchają się przed oczy, nie trzeba ich wypatrywać.

Smutek i poczucie bezradności towarzyszy mi każdego dnia. Bo co ja mogę. Moja pomoc dla ludzi, których skazano na tułaczkę, którym odebrano ich normalne życie, jest bardzo ograniczona. Fizycznie się nie zaangażuję, bo ledwie ogarniam swoją rzeczywistość. Finansowo pomogłam, ale ta moja pomoc to wielkie nic w stosunku do skali potrzeb. Czy stać mnie, żeby  dać dużo więcej pieniędzy? Nie. Mam przykrą świadomość, że jednak nie kupię nikomu spokojnego życia. Moja chęć pomocy jest ograniczona przez moje możliwości. Pomagać czy nie, to pytanie z gatunku retorycznych. Wiadomo, jak tylko możesz to pomóż. Jednak, gdy w grę wchodzi fakt, że dysponujemy ograniczonymi środkami, to nie powinniśmy tego faktu ignorować. W pomaganiu należy mierzyć siły na zamiary i pomagać w miarę swoich możliwości. Chociażby po to, żeby nie oczekiwać później od tych, którym się pomogło, dozgonnej wdzięczności. Ja to robię. Nie czuję się winna, że nie mogę więcej. To na co mnie stać i co mogę dawać bez ograniczeń to moja życzliwość, uśmiech, okazywanie szacunku i zrozumienia. Zaprowadzenie Ukrainki, która błądziła po osiedlu w poszukiwaniu sklepu, to pomoc która się liczy? To przecież takie nic, ale ta kobieta poczuła, że kogoś obchodzi. Kiedy odprowadziłam ją z powrotem do szkoły, gdzie zakwaterowani są uchodźcy, serdecznie mnie uściskała. Łamanym rosyjskim przekazałyśmy sobie nadzieję i dobre życzenia. Obie poczułyśmy bliskość człowieka z człowiekiem. Ona odczuła, że ktoś rozumie jej sytuację, współczuje i chce pomóc. Ja ucieszyłam się, ze mogę zrobić cokolwiek, żeby było jej lżej. Mam nadzieję, że jej mąż przeżyje wojnę, a ona z synem będzie mogła wrócić do niego i reszty rodziny, że zostanie w niej chociaż trochę zaufania do ludzi.

Mam nadzieję, że to zło, które rozlewa się teraz po świecie wstrząśnie nami na tyle, żebyśmy porzucili stare podziały i zaczęli walczyć o nowy ład, w którym najważniejsze będzie to, że jesteśmy ludźmi, że możemy się szanować i wspierać.   

Tuż po wybuchu konfliktu byłam pełna nadziei, że tragedię wojny da się choć trochę zrównoważyć dobrocią płynącą z ludzkich serc. Byłam dumna, że polskie społeczeństwo okazało solidarność i dało ogromne wsparcie uchodźcom. Ale już widać, że kryzys humanitarny staje się coraz większym obciążeniem. Ludzie, którym żyło się ciężko i bez wojny za naszą granicą, zaczynają okazywać niezadowolenie. Boję się, że coraz większa bieda i coraz więcej problemów, odbije się negatywnie na uchodźcach, którzy szukali u nas ratunku. Że to co mogło wypłynąć dobrego z fali pomocy zostanie zmarnotrawione.

Kiedy zastanawiałam się nad tym co może wyniknąć z obecnej sytuacji przypomniała mi się buddyjska przypowieść, która pokazuje, że w życiu strata może okazać się zyskiem, że nic nie jest do końca takie jak  nam się wydaje. Chcę podzielić się Wami tą historią. Może też da Wam trochę nadziei. Spisałam z pamięci, bo nie pamiętam, gdzie ją czytałam.

Król pojechał na polowanie i obchodząc się nieostrożnie z bronią skaleczył się w palec. Medyk, który mu towarzyszył, opatrzył królewski palec. 

- Teraz już będzie dobrze? - upewniał się król.

- Może dobrze, może źle, kto to wie - odpowiedział medyk. Król machnął ręką i pojechał polować dalej. Po powrocie do zamku okazało się, że królewski palec spuchł i zrobił się czerwony. Medyk zdjął opatrunek, nasmarował palec maścią i założył nowy. Kiedy skończył król znowu go spytał.

- Teraz już będzie dobrze?

- Może dobrze, może źle, kto to wie - odpowiedział znowu medyk.

Sytuacja powtarzała się kilka razy, ale leczenie nie przynosiło pożądanego skutku, a medyk wciąż tak samo odpowiadał na pytania króla. Z czasem okazało się, że palec trzeba amputować. Król obwinił za to medyka i wtrącił go do lochu, żeby ten do końca swojego życia mógł pokutować za swoją winę.

Po kilku latach król znowu miał pecha na polowaniu, bo zapędził się za zwierzyną i się zgubił. Kiedy błąkał się po lesie został pojmany przez tubylców i zabrany do ich wioski. Wódz plemienia zdecydował, że król zostanie złożony w ofierze ich bóstwu. Rozpalono stos ofiarny. Kiedy miano już wrzucić króla w ogień, wódz zauważył, że król jest kaleką.

- Jak możecie składać naszemu bóstwu ofiarę z kaleki?! - krzyknął wódz - nasze bóstwo zasługuje na coś doskonalszego.

Następnie kazał rozwiązać króla i wygonić go z powrotem do lasu. Szczęśliwie dworzanie króle odnaleźli i zawieźli do zamku. Gdy król doszedł do siebie kazał wezwać medyka.

- Muszę cię przeprosić, niedobrze się stało, że wtrąciłem cię do lochu - powiedział król.

- Może dobrze, może źle, kto to wie - jak mantrę powtórzył medyk.

- Wiedz, że przez to, że nie miałem palca, to uratowałem życie - powiedział król. 

- Panie, nie masz mnie za co przepraszać. Gdybyś nie wtrącił mnie do lochu, to musiałbym jechać na polowanie z tobą i wtedy mogliby pojmać nas obu. Ciebie by nie złożyli na stosie ofiarnym, bo jesteś kaleką, ale ja mam wszystkie palce, więc mogliby mnie spalić. Tak, może dobrze, może źle, kto to wie, zamyślił się medyk. Król poprawił koronę i powtórzył za medykiem: może dobrze, może źle, kto to wie.

Także odłóżmy na bok nasze strachy i końce świata, bo tak naprawdę nie wiemy, jak się życie potoczy, co będzie stratą, a co okaże się zyskiem. Trzymajmy się nadziei i tej chwili, która trwa właśnie teraz. 

Często powtarzam sobie wiersz ks. Jana Twardowskiego.

Nie płacz w liście
nie pisz, że los Ciebie kopnął
nie ma sytuacji na ziemi bez wyjścia
Kiedy Bóg drzwi zamyka - to otwiera okno
Odetchnij, popatrz
Spadają z obłoków
małe wielkie nieszczęścia potrzebne do szczęścia
a od zwykłych rzeczy naucz się spokoju
i zapomnij, że jesteś, kiedy mówisz, że kochasz

Nikt z nas nie chce nawet małych nieszczęść, ale one i tak przychodzą. Życie jest sinusoidą, więc zawsze jest nadzieja, że po łzach przyjdzie uśmiech, po burzy zaświeci słońce. Uczmy się spokoju. Zawsze jest może dobrze, może źle, kto to wie.

I na dzisiaj to by było na tyle.