Samochwała u drzwi stała. A dlaczego nie?

Pod moim p o s t e m, w którym opisałam między innymi, jak zachował się mój mąż, pojawił się taki oto komentarz: 

Unknown5 marca 2022 20:00

No bo rzeczywiście nic nadzwyczajnego nie zrobił. A tu za chwilę będzie santo subito. A ta ilość miodu od komentujących nie osłabia? 

 

Odpowiedziałam krótko, że mnie nie osłabia lanie miodu, bo lubię miłych ludzi. Ale pomyślałam, że kiedyś rozwinę temat. To kiedyś jest właśnie dzisiaj. Zacznę od przysłowia: Mamo chwalą nas. Kto? Wy mnie, a ja was. I już wiadomo, że mądrość ludowa kąśliwie nie pochwala takiego braku skromności. Krytykować można innych i siebie, ale pochwalić to już niekoniecznie, bo albo się niepotrzebnie leje miód albo obrasta w pychę, albo i jedno, i drugie.

W oszczędzaniu innym miłych słów nie widzę sensu. Dlaczego nie powiedzieć drugiemu człowiekowi, że go doceniamy, że podoba nam się jego zachowanie albo wygląd? Co w tym niewłaściwego? Nawet jak nasz zachwyt będzie trochę na wyrost, to dopóki jest szczery w niczym nie szkodzi. 

A co z fałszywą skromnością? Co w niej takiego wartościowego, że tak trudno powiedzieć o sobie coś dobrego? Kiedyś tak miałam, że prędzej bym się udławiła własnym językiem, niż wypowiedziała jakąś pochlebną opinię na swój temat. Ale to było kiedyś. Teraz nie mam skrupułów, żeby się za coś pochwalić. Co, nie mogę, nie powinnam? A niby dlaczego. Mogę, bo mam wiele zalet, które podziwiam i doceniam u innych, to dlaczego nie miałabym doceniać ich u siebie?  Każdy ma w sobie krytyka, ale trzeba go pilnować, żeby nie siał dywersji. Dlatego nie mam oporów, żeby pochwalić samą siebie jak jest za co, choć niekoniecznie muszę się chwalić przed kimś. No chyba, że mam taką fantazję.

Dlaczego niektórym ludziom tak łatwo przechodzą przez usta słowa krytyki, a tak trudno im docenić siebie i innych? Znają siebie od podszewki, więc wiedzą, że nie mają się czym chwalić i dlatego tak skąpią pochwały innym? A może te osoby doświadczyły tak wiele krytyki, że boją się powiedzieć o sobie coś dobrego. Niepotrzebnie. Wszystko co dobre należy pielęgnować, doceniać i wzmacniać. Nad wadami i tym czego w sobie nie lubimy trzeba pracować, żeby nie krzywdzić siebie i innych. Ja tam znam swoje wady, ale równie dobrze widzę zalety. Pilnuję się, żeby do innych i do siebie przykładać tę samą miarkę. I to wystarczy.

Doceniać się trzeba, pochwalić się można, byleby nie robić tego cudzym kosztem. Nie znoszę ludzi, którzy umniejszają innych, żeby na ich tle bardziej błyszczeć. Równie mocno nie lubię tych, którzy nie mogą przejść koło drugiego człowieka, nie mówiąc mu czegoś przykrego. Dlatego mam taką alergię na ciotki rewolucji epatujące swoją lepszością, włażące na cokolik i pomstujące na innych. Powiedzenie na głos, że zrobiło się coś dobrego nie jest niczym złym, ale ważna jest intencja i kontekst. Jednak baby wielojajeczne z ich nieustającą mantrą: ja, ja, ja, a ty co, chyba tego nie rozróżniają. Jeżeli robi się coś po to, żeby mieć się czym chwalić, to trzeba dobrze się sobie przyjrzeć, bo to jest bardzo niepokojący objaw. 

Ciągle powtarzam, że lubię lubić ludzi, bo to prawda. Często też mówię miłe rzeczy, ale problem w tym, że kieruję je do zupełnie różnych ludzi. Dlatego rachunki mi się nie zgadzają i jest duży rozdźwięk w tym jak jestem postrzegana. Jedni widzą we mnie miłą i życzliwą osobę, a inni wredną, złośliwą babę. I tak już zostanie, bo raczej się nie poprawię. Wszystkich lubić się nie da, więc się nie przymuszam. A co ludzie powiedzą nie obchodzi mnie na tyle, żebym została hipokrytką.

Siebie lubię, bo mam za co. Chociażby za to, że żyję w bliskości z wieloma osobami. To jest mój największy majątek. Moje dobre relacje z ludźmi zawdzięczam nie tylko temu, że miałam szczęście spotkać tych fajnych na mojej drodze, ale też sobie. Daję innym to, co sama chciałabym dostać. Doceniam, szanuję, dbam, bo bez tego nie ma mowy o dobrej relacji. Nikogo nie przerabiam, nie wymagam, żeby się ze mną we wszystkim zgadzać, bo zawsze bardziej zależy mi na relacji niż na racji. Mam swoje zdanie, ale inni nie muszą go podzielać.

Kiedyś w autobusie słyszałam rozmowę dwóch młodych dziewczyn. Rozmawiały o koleżance, która zdaniem jednej z nich jest "rzygająca tęczą i pierdząca perfumami", bo ciągle zachwyca się innymi i jest przesadnie grzeczna. 

Jeżeli mnie trochę znacie, to wiecie, że bywam niezbyt grzeczna, bywam niemiła, ale to nie jest mój program na życie. Dlatego nie mam nic przeciw temu, żeby też rzygać tęczą i pierdzieć perfumami. Wszechobecne krytykanctwo, agresję, brak życzliwości trzeba czymś równoważyć.

Także wiedzcie moje drogie, że jak Was chwalę, podziwiam, to szczerze, z serca i dlatego że Was lubię. W ten sposób dbam o równowagę w tym pokręconym świecie. 

I na dzisiaj to by było na tyle.