Powtórka z rozrywki i historia mojego męża

Tak jak napisałam w tytule, znowu jest powtórka z rozrywki, bo ta, której imienia nie wolno wymieniać, znowu skorzystała z okazji, żeby "nie czytać" mojego bloga i wystawić mi oraz moim komentatorkom laurkę. Dowiedziałam się o tym, bo pod moim ostatnim postem znalazł się komentarz z informacją, że ta, której imienia nie wolno wymieniać, mnie oczernia.

Poszłam sprawdzić i rzeczywiście jest post, są przyklejone komentarze z  mojego bloga. Przeczytałam i dowiedziałam się, że zachowuję się niegodziwie, bo pozwalam, żeby komentatorki pisały co chcą bez mojej cenzury. Poza tym, jestem pożyteczną idiotką, bezmyślnie podążam za Star i szkodzi mi ten pyłek z jej piłowanych paznokci. Nie miałam okazji podziękować za troskę, bo jak autorka bloga i jej koleżanki opluły kogo opluć chciały, to gospodyni bloga zamknęła komentarze. Od dawna ją omijam, bo wiem z kim mam do czynienia. Ona działa wg schematu: wiem, że mam rację, moja racja nie musi być prawdą, ale dopóki jest moja to jest najprawdziwsza, więc inni mają obowiązek mnie słuchać, bo ja wiem najlepiej. No cóż, można i tak. Delikatnie tylko przypomnę, że jak ktoś musi z innych robić głupców, żeby wydawać się mądrzejszym, to jego mądrość jest marnej próby.

Zastanawiam się jakim rodzajem logiki trzeba się się kierować, żeby wyciągnąć takie wnioski jakie wyciągnęła ta, której imienia nie wolno wymieniać i jej koleżanki. Można mieć doktorat i nie potrafić czytać ze zrozumieniem? Nie wiem skąd pomysł, że ja i moje Czytelniczki atakujemy i nie szanujemy ludzi pomagających Ukraińcom. To, że ktoś się zastanawia i jest sceptyczny wobec pewnych rzeczy, z którymi mamy teraz do czynienia, nie czyni z niego V kolumny jak chciałaby ta pani. Można ogłaszać po kilka razy, że nie czyta się bloga i ciągle na niego wchodzić? Można kłamać, że tchórzliwie usunęłam posta, zapewniać, że się go wcześniej skopiowało i tylko z wielkoduszności się go nie pokaże? Kiedy ktoś napisał, że post jak był tak jest, to ta, której imienia nie wolno wymieniać, stwierdziła, że przecież nie było, bo ona widziała, że go nie było. No, a potem się obraziła, że ktoś zarzuca jej kłamstwo. Dla mnie, jeżeli ktoś mija się z prawdą to kłamie, ale widocznie ja mam inne kryteria oceny. Na koniec ta, której imienia nie wolno wymieniać, oświadcza, że liczy się z tym, że skutkiem jej walecznego posta (o dobro w narodzie i chronienie maluczkich przed dezinformacją) będzie atak na nią. Chce zostać męczennicą za słuszną sprawę? "My inteligencja" jej nie wystarczy? Ciągle pisze o jakichś "przecierkach". Robi kobita na swoim blogu magiel, a gada wciąż o praniu. No tak mi się to kojarzy. Nie zamierzam pomagać jej w zostaniu męczennicą, ale, skoro ona robi za stalkerkę, nie będę siedziała cicho. Wiem, że najpraktyczniej byłoby ją zignorować, ale w tym wypadku już nie stać mnie na bycie praktyczną. Zdaję sobie sprawę, że tej pani należy współczuć, bo człowiek, który tak się miota, ma w sobie tyle zajadłości i taką potrzebę udowadniania swojej wyższości, ma poważny problem ze sobą i na pewno jest mu ciężko. Szkoda mi jej, ale mówię dość, dość przyprawiania mi przez nią gęby. Potrafię się bronić. A ona niech żyje w zdrowiu, pomaga komu może pomóc i zostawi w spokoju tych, którzy nie są tak genialni jak ona.

Myślę, że ogromna większość ludzi, która przeczytała mojego posta, zrozumiała o co mi chodzi. Reszta niech myśli co chce, bo każdy ma prawo do swojego zdania. Nie doszukuję się w ludziach złych intencji, nie mam manii wielkości ani patentu na bycie najmądrzejszą, więc moje drogie Czytelniczki możecie być pewne, że nie będę Was wychowywać, cenzurować i sprowadzać na właściwą drogę. Szanuję Was i Wasze zdanie, bo tego samego oczekuję dla siebie. Ci, którym przeszkadzam, niech nie wchodzą na mojego bloga. Życie jest wystarczająco trudne, więc nie należy go jeszcze utrudniać sobie i innym.

Chciałabym jeszcze poruszyć temat pomocy. Na blogu tej, której imienia nie wolno wymieniać, jest bardzo ciekawy komentarz Ani (z uroczym kaczorem w awatarze), która bez egzaltacji, napastliwości i bicia piany powiedziała na czym powinna polegać mądra pomoc Ukrainie. Jeżeli możecie przeczytajcie ten komentarz, bo warto. Myślę podobnie jak ta Ania. Od siebie dodam, że trzeba pomagać, ale zbijanie przy okazji własnego kapitału, obnoszenie się ze swoją szlachetnością, zarzucanie innym braku empatii, żeby samemu bardziej błyszczeć, jest biegunowo odległe od szlachetności.

A teraz opowiem Wam jedną historię o tym, jak pomaga mój mąż. Co prawda nie Ukraińcom, więc nie wiem, czy zdaniem niektórych taka pomoc się liczy, ale dla mnie liczy się bardzo.

Artur w pracy dostawał puszki z mięsem, ale że on wegetarianin, a my z córką nie jesteśmy amatorkami puszkowanej żywności, to w piwnicy mieliśmy duży zapas. Któregoś wieczoru Artur poszedł wyrzucić śmieci. Długo go nie było, więc jak wrócił byłam wkurzona.

- Gdzieś był tyle czasu? - warknęłam. 

- Nie złość się, chciałem oddać te puszki z piwnicy.

- To gdzie ty z tymi puszkami łaziłeś, że cię tak długo nie było?

- Wiesz taki bezdomny gmerał w śmietniku i czekałem aż zostawi na dłużej ten swój wózek, żeby mu włożyć puszki.

- Nie mogłeś dać mu ich normalnie?

- Nie chciałem, żeby źle się poczuł. Grzebanie po śmietnikach  i wożenie na wózku całego swojego majdanu jest wystarczająco upokarzające.

- Udało się?

- Tak, poszedłem za nim i jak wszedł w głąb tego dużego śmietnika, to podrzuciłem puszki do wózka.

Ucałowałam go, bo on jest prawdziwie dobry i szlachetny. Żeby pomagać nie trzeba bić w dzwony, nie trzeba się egzaltować swoją wspaniałomyślnością, wystarczy chcieć ulżyć drugiemu człowiekowi. Tak myślę. Pomagajmy jak możemy. I na dzisiaj to by było na tyle.