Nic szczególnego się nie dzieje. Ot, życie się toczy

Dawno mnie tu nie było, bo zakopałam się w listopadowych melancholiach, dreptałam wokół własnych spraw i nie chciało mi się gadać. Szukałam sposobu na dobre życie, a od jakiegoś czasu tak się składa, że to dobre życie toczy się dla mnie tylko w moim najbliższym otoczeniu. Świat mnie przeraża i przygnębia, więc zbytnio mu się nie przyglądam. On sobie beze mnie poradzi. Ja sobie z nim nie radzę. Odpuszczam więc i skupiam się tylko na tym co dotyczy mnie oraz moich bliskich.

Bliskich ludzi los mi nie poskąpił, ale w innych sprawach nie był tak hojny i ćwiczy mnie w pokorze. Jojczę umiarkowanie, bo wciąż pamiętam, że omijają mnie nie tylko dobre rzeczy, ale także te złe, dużo gorsze od tych na które narzekam. Dlatego po każdym trudnym doświadczeniu otrzepuję piórka i znowu staram się wzlecieć ponad przygnębiające problemy i prozę życia. Nie jest to proste, ale uparłam się, że będę cieszyła się życiem bez stawiania mu warunków. To co najważniejsze mam, chociaż zdrowie szwankuje. W połowie stycznia idę na operację i mam nadzieję, że mój organizm pozwoli trochę zapomnieć z jakich części się składa. A póki co staram się zaczarowywać rzeczywistość i liczę, że ta choć trochę dostosuje się do moich oczekiwań. Dlatego gdy neurolog postraszyła mnie, że z dnia na dzień mogę przestać chodzić, to zaraz po wyjściu z jej gabinetu poszłam do obuwniczego i kupiłam sobie nowe buty. Kozaczki do kolan z miękkiej, naturalnej skóry ucieszyły mnie mimo wszystko. A teraz, żeby buty się nie marnowały, latam na długie spacery. Po drodze zgarniam koleżankę i razem gubimy po drodze smutki i łapiemy kondycję. Kiedy ostatkiem sił wracam do domu, to cieszę się, że ktoś tam na mnie czeka. Lubię wieczory z filmami i muzyką wybieraną przez męża. Siedzimy sobie razem i cieszymy się, że jest nam to dane. Zwyczajne życie jest całkiem przyjemne jak umie się z niego czerpać. Gdy kładziemy się spać Artur często mówi: "Dziękuję ci za dzisiejszy dzień." Ja tobie też - odpowiadam i czuję jak zalewa mnie fala wdzięczności za to, że wciąż jesteśmy razem. To "dziękuję" zaciera pamięć o zgrzytach jakie się nam zdarzają. Owszem, pijemy sobie z dzióbków, ale nie da się ukryć, że charaktery na starość nam się psują i brak nam cierpliwości, więc czasami iskrzy, szczególnie u mnie. Jednak jest dobrze tak jak jest. Zupełnie jak w naszej ulubionej piosence.

Wielką radość mam nie tylko ze spacerów, ale też ze zdjęć, które podczas nich robię. To kilka ostatnich.

Stała trasa moich spacerów nigdy mi się nie znudzi. Zawsze znajdę coś ciekawego, jak na przykład malinowe chmury utopione w rzece i drzewa postawione na głowie.

 

 

I jeszcze zachodzące słońce, które zawsze jednakowo zachwyca.

A tak wygląda zima widziana z moich okien. Gdy leżę w łóżku mogę patrzeć na szpaki, które uwijają się na wielkiej jarzębinie, żeby jak najszybciej zapełnić brzuszki. Zaśnieżona ławka przed blokiem przypomina, że na zawsze zabrakło Pana Stanisława, który na niej siadywał. Dużo myślę o przemijaniu, ale to taki łagodny smutek godzenia się z nieuchronnym. Ostatni spacer w śnieżycy zostawił po sobie przyjemne uczucie spełnienia. Synoptycy mówią, że ostatnie śnieżne zimy na naszym kontynencie będą w 2025 roku, więc cieszę się, że tyle ich przeżyłam i jeszcze może kilka białych zim przede mną. Pewnie to głupio zabrzmi, ale cieszę się śniegiem tak samo jak mój wnuk Adaś. Dziecinnieję? Możliwe, ale lepiej dziecinnieć niż pierniczeć. 

Jak widzicie u mnie nic nowego, ale odzywam się, bo podobno niektórzy się martwią, czy aby nie zeszłam na covid za karę, że się nie zaszczepiłam. No nie zeszłam i nawet przeziębienia i grypy mnie omijają. Mam nadzieję, że tak zostanie, bo wśród moich znajomych wciąż są jakieś wirusowe historie. Artur nabija się ze mnie, że wirusy się mnie nie czepiają, bo, po pierwsze, nie wiadomo kto komu by bardziej zaszkodził, a po drugie, śmierdzę czosnkiem jak stary Żyd. No taki z niego przyjemniaczek, ale nie obrażam się, bo śmieszą mnie jego docinki. A czosnek rzeczywiście jem regularnie i przegryzam go pietruszką. I na dzisiaj to by było na tyle.

P.S. Zapisuję, żeby zapamiętać, że dzisiaj włożyłam czerwone traperki i poszłam pochodzić po zimowym lasku. Było cudnie, chociaż do domu ledwie się doczołgałam. Chodząc po kopnym śniegu wydreptałam 9500 kroków, czyli mam moc. Nie jest źle i tego będę się trzymać.