Listopad da się lubić

Listopad to miesiąc, którego wiele osób nie lubi. Ja go lubię za jego monochromatyczność, która uwydatnia złożoność i piękno natury. Drzewa pozbawione liści wciąż są piękne i bardzo majestatyczne. Niebo we wszystkich odcieniach szarości, fioletu, kobaltu też zachwyca. Listopadowe mgły nisko zawieszone nad ziemią wprowadzają bajkową aurę. Nawet listopadowy deszcz - szemrzący w butwiejących liściach i trawach - ma swój nienachalny urok. Szum i świst wiatru w bezlistnych koronach drzew... No cuda pani kochana, cuda. 

Im jestem starsza tym bardziej doceniam listopadowe melancholie, czas na refleksję, której nie burzy nadmiar bodźców. Listopad jest bardzo stonowany, ale też pełen niuansów. Niby niewiele się dzieje, ale gdy się uważniej przyjrzeć widać, że nic nie jest takie, jak się z pozoru wydaje. Choćby słońce odbite w kałuży, czy kolor umytych deszczem drzew. W listopadzie łatwiej o melancholię, refleksję nad życiem i przemijaniem. Bo listopad to taki przedsionek umierania, niezbity dowód, że koło samary się toczy - wszystko umiera, żeby urodzić się na nowo.

Tegoroczny listopad był nietypowy, bo wciąż pełen kolorów. Dopiero w ostatnich dniach przybyło więcej szarości. A dziś rozpadało się na dobre. Co nie zmienia faktu, że wciąż jest pięknie. 

Skoro świat poszarzał, to pora pokazać urodę listopadowych dni, którą zatrzymałam na zdjęciach. Dotychczas większość zdjęć zapisywałam tylko na dysku laptopa, ale teraz będę częściej publikowała je na blogu. No taki mam kaprys, żeby dzielić się z Wami nie tylko słowem pisanym, ale też tym jak patrzę na to, co mnie otacza. Bo nie da się ukryć, że blog jest głównie o mnie. To taka moja droga do innych ludzi, którzy w moich przeżyciach, obserwacjach, poglądach odnajdują cząstkę siebie. Sama w ten sposób odbieram to, co piszą moje ulubione koleżanki z blogosfery. Ale dosyć dygresji, miałam pokazać moje listopadowe impresje. To zaczynamy. 

Jak już pisałam, często chodzę do pobliskiego wąwozu o zachodzie słońca i obserwuję ptaki szykujące się do nocnego spoczynku. Przy okazji słucham ptasich koncertów. Głowni wykonawcy to kawki i wrony. Miejsce na ławce jest za darmo. Wiem, wiem, powtarzam się, ale to przywilej starości🤭

Poniżej zdjęcia z bardzo długiego spaceru. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gdy zrobiło się całkiem ciemno ruszyłam w stronę domu. Po drodze zrobiłam zdjęcia, które wyglądają jak przerabiane w Photoshopie. Ale ja nic nie przerabiałam, ta magia zadziała się na moich oczach - światła miasta wydobyły piękno tego wieczoru.

A po powrocie do domu pstryknęłam jeszcze zdjęcie z balkonu. Była piękna pełnia.

 

  

 

A tak pisała o listopadzie Agnieszka Osiecka.

 

Taki czarny jest ten listopad, taki zimny, taki obolały od deszczu, od wspomnień, od mokrych rękawiczek-aż strach.Gdybym była listopadem, to rada bym się otrząsnąć z mojej listopadowej doli. Błąkałabym się po uliczkach czarnych jak jary i błagałabym Pana Boga, żeby zmienił zapisy.Ale może on-ten listopad-tak właśnie się błąka, tak się obija i tak szlocha rozpaczliwie:"O Boże,Boże spraw żebym już nie był listopadem, żeby mi nie było tak ciemno wieczorem i tak mglisto nad ranem, i żeby nie bolały mnie wszystkie liście i żeby nie dokuczał mi reumatyzm miłości! Też bym tak chciał, jak kwiecień pobiec do różowego sadu, albo jak lipiec-wyskoczyć na plażę pełną piłek." Tak on sobie płacze ten listopad niewysłuchany. Ta beksa.

I na dzisiaj to by było na tyle.