Trudno mi.... smutno mi

-->

skamieniała (zdjęcie znalezione w sieci)

Ostatnie dni wyciągnęły na wierzch spychane do nieświadomości ostateczne z ostatecznych pytań, ostateczne z ostatecznych lęków. Bardzo boleśnie przeżyłam ostatnie pożegnanie, chociaż Beata nie była mi aż tak bliska, żeby jej odejście tłumaczyło kompletną rozsypkę w jakiej się znalazłam. To, o co chodzi, że jest tak źle? O to, że wciąż mam pod powiekami obraz  Emi stojącej obok trumny, z daleka od innych, z twarzą skamieniałą z bólu, ale bez najmniejszego grymasu cierpienia, bez śladu łzy? O świadomość, że kiedyś moja Marta będzie pogrążona w tej samej otchłani, pilnując, żeby dobrze zacementowano schowek na ostatnie pudełko, w którym znajdzie się to, co ze mnie zostanie?  Czy to to nie daje mi spokoju? Nie wiem, ale myślę o tym teraz najczęściej.....

________________________

Beata - skończyła dzisiaj swoją ziemską drogę. Niech spoczywa w spokoju.

                                                                                  

Trzeba coś robić, bo dookoła smuty, smuty, smuty... i jeszcze raz smuty

Pomoże czy nie, próbować warto.

Hospicjum - ostatni ziemski przybytek, miejsce ostatniej samotności, ostatnich drzwi do zamknięcia za sobą

znalezione w sieci

Beata - mama Emi - umiera...................

Przepadła nadzieja na wyrwanie losowi jeszcze kilku miesięcy, tygodni... Przy hospicyjnym łóżku Emi pochylona nad matką podaje jej kubeczek z wodą, unosi głowę, mości pościel jak ciepłe gniazdo. Jest skupiona, czujna, całą sobą nastawiona na potrzeby matki. Żadnych lamentów, narzekań, zwracania uwagi na siebie. Ona jest tam wyłącznie dla matki. Nic więcej się nie liczy, nic nie jest ważniejsze ważniejsze ponad przyniesienie ulgi Mamie.

Siedzę obok. Jestem tu ze względu na Emi. I chociaż nie wiem czy moja obecność jest dla niej pomocna.  Ale to jedyne co mogę teraz dać im obu. Patrząc na bladą twarz Beaty, która wygląda piękniej niż kiedykolwiek wcześniej, czuję się pusta jak wydrążona skorupa orzecha. W głowie i sercu mam lód. Zawsze tak mam, gdy ból psychiczny przekracza pewien próg. Tylko niechciane myśli przewijają się w tę i z powrotem. Samotność, a właściwie trzy samotności, każda trochę inna i każda kosmicznie osobna. Ludzki los, który czyni nas tak podobnymi i różnymi zarazem, sprawia, że sami przychodzimy na ten świat i sami z niego odchodzimy. Nieważne ilu ludzi będzie przy nas w tych kluczowych dla życia chwilach, bo tak naprawdę jest z nami tylko nasza samotność. Wierzący mają nadzieję, że przez tę ostatnią granicę przeprowadza ich sam Bóg. Czy wtedy przejście mniej boli? Czy spod zamkniętych powiek, gdy nasze ciało jeszcze leży na szpitalnym łóżku i my jesteśmy na granicy światów, widzimy tych, którzy stoją wokół? A jeżeli widzimy, to jak czujemy ich cierpienie, z którym nic już nie możemy zrobić? Jak godzimy się z faktem, że zostawiamy ich na tym okrutnym świecie, samych, bez naszej pomocy. 

Dookoła trwa nieznośna, przyziemna codzienność. Krzątanina zawiązana z funkcjonowaniem hospicjum, jako miejsca. Pani zbyt głośno sprzątająca pokoje. Dobiegający zewsząd szum rozmów, jęki, nawoływania, mdławo-słodki zapach umierających ciał, odgłos świszczącego wentylatora, tupot kroków na korytarzu, w pokoju, gdzieś w tle gra telewizor.......... chaos zamiast ciszy.

Kiedy umiera się w takim miejscu sacrum jest chyba tylko pod powiekami umierających i może w sercach najbliższych, reszta to uciążliwe profanum. Może nie mam racji, może... Może konającemu jest wszystko jedno... Ale już wiem na pewno; Boże, jak kiedyś dojdę do swojej granicy nie dopuść, żebym umierała w hospicjum.

Święta, święta i już po świętach

Po świętach, ale nie po zimie. Bo ta ostatnia trzyma się mocno.  Widok z okna potwierdza, że tegorocznej wiosny trwa
pełnoobjawowa 
zima. Śnieży, wieje i trochę mrozi.

Cieszę się, że mogę siedzieć w ciepełku. Nie muszę nigdzie wychodzić, nie muszę też robić zakupów i mieszać w garnkach, bo najpierw trzeba opróżnić lodówkę. Poświąteczna codzienność jawi się mi całkiem sympatycznie. 

Widoki z okna mojego domu. 

 

Choinki i osiedlowe alejki przykryte kołderką z białego puchu. Brak choćby najmniejszych  śladów wiosny.

                                                                           

Na parapecie wiosenny drapaczek z wielkanocną palemką zrobiony z gałązek, filcowych kwiatków i pisanek. Wykonanie Daniel i "baba", czyli ja.

Daniel pokazuje kotkom wielkanocnego Bałwankajanka, którego ulepił wspólnie z duetem baba-diadjo, oraz zimową nockę, która zrobiła się sama.

A jutro już 4 kwietnia - Ślubny ma urodziny. I mija równo rok jak stracił pracę. Rano, gdy przypomniałam  sobie obie daty, pomyślałam, że na szczęście moje czarne wizje się nie ziściły. Minął rok i świat się nie zawalił. Żyjemy. Są nawet całkiem wyraźne plusy tej, na pierwszy rzut oka, zdawałoby się beznadziejnej  sytuacji. Nie mówię, że jest tak dobrze, że lepiej być nie może, ale też nie jest tak źle, w każdym razie nie tak, jak na początku myślałam. Coś się skończyło, więc jest miejsce na coś nowego. Mam nadzieję, że to nowe będzie lepsze. I tego będę się trzymała. 

Jednak każdy kto sądzi, że uprawiam życzeniowe myślenie, że nie podchodzę racjonalnie do problemu, jest w błędzie. Bardzo dobrze zdaję sobie sprawę w jak trudnej sytuacji znalazł się mój mąż, a przez to i ja. I właśnie dlatego nie chcę marnować energii na czarnowidztwo i lamenty. Zamiast tego szukam sposobu, który pomoże rozwiązać nasze problemy. Długo uczyłam się takiego podejścia do życia, raz z gorszym a raz z lepszym skutkiem, ale w końcu nabrałam wprawy. Jednym z moich mistrzów duchowych jest ks. Jan Twardowski. Często przypominam sobie jego wiersz "Kiedy mówisz..."

Nie płacz w liście

nie pisz że los ciebie kopnął

nie ma sytuacji bez wyjścia

kiedy Bóg drzwi zamyka - to otwiera okno

odetchnij popatrz

spadają z obłoków

małe wielkie nieszczęścia potrzebne do szczęścia

a od zwykłych rzeczy naucz się spokoju

i zapomnij że jesteś gdy mówisz że kochasz  

W swoim życiu znalazłam wiele okien i otworzyłam już wiele lufcików, więc ta metoda działa. Tym razem też tak będzie. Trzeba tylko skupiać się na tym, czego chcemy, zamiast rozważać czego się boimy. Zawsze powtarzam, a z racji wieku mam już prawo się powtarzać, że ktoś, kto chce coś zrobić, szuka sposobów jak zrobić zaś ten, któremu robić się nie chce, szuka powodów, które mają udowodnić, że czegoś zrobić się nie da. Ja ciągle jeszcze wolę szukać sposobów.