Stara i niestara

Napisałam na swoim profilu, że jestem kobietą, która ma już życia popołudnie. Tak sobie napisałam, bo to ładnie brzmi. Co się będę chwalić, że jestem stara. No jestem i tego nie da się ukryć, ale chwalić się nie ma czym.  Określenie "seniorka" też mi nie leży. A odkąd poszłam na spotkanie w pewnym klubie seniora, to nie leży mi jeszcze bardziej. I nie dlatego, że zapieram się swojego peselu. Co to, to nie. W końcu nieźle się namęczyłam, żeby dożyć do emerytury. Jednak stara być nie zamierzam. Wiem,  brzmi to trochę schizofrenicznie,więc już wyjaśniam jakimi to meandrami płynie moja myśl i jak próbuje złapać kontakt z rozumem.

Posłużę się przykładami, bo tak najłatwiej. A ja "najłatwiej" kocham, chociaż nie zawsze praktykuję. Za przykłady posłużą mi dwie kobiety, które znam osobiście od kilkudziesięciu lat. Na potrzeby tego wpisu nazwę je: Staraniestara i Starastara.

 Zacznę od Starejniestarej, bo jest krócej i przyjemniej. Staraniestara jest starsza ode mnie o osiem lat, ale w życiu nie pomyślałam o niej, że jest stara. Znamy się grubo ponad 30 lat i nie widzę, żeby czas jakoś bardzo ją zmienił. Staraniestara wciąż ma jakieś plany, wciąż coś robi i umie cieszyć się swoim życiem. Podkreślam "swoim", bo to ważne. Ona ma swoje życie, więc nie wisi na dzieciach, które nie mają obowiązku jej uszczęśliwiać. Z dobrymi radami się nie pcha, choć ma dużą wiedzę i doświadczenie. Respektuje to, że każdy ma prawo popełniać swoje błędy, chociaż czasami te błędy bolą także ją. Nie traci energii na naprawianie wszystkich dookoła, ale za to zawsze jest pomocna, gdy może pomóc. Ma bardzo wielu znajomych i pielęgnuje te znajomości, więc towarzystwa jej nie brakuje. Ludzie ją lubią także za to, że nie uszczęśliwia innych swoimi problemami,  narzeka umiarkowanie i ma fajne poczucie humoru. Przyjemnie jest z nią pogadać, bo nie wygłasza "prawd objawionych", biorąc pod uwagę, że może się mylić. Stara się też, żeby inni mieli z nią jak najmniej kłopotu, więc dba o siebie pod każdym względem. Zamiast utyskiwać na zdrowie chodzi na badania kontrolne, leczy się, ćwiczy i rehabilituje. Problemy związane z gorszym funkcjonowaniem organizmu obśmiewa zamiast wzorem wielu swoich rówieśniczek robić z nich żałobny rapsod. Jacyków by się na niej nie dorobił, bo ubiera się dość tradycyjnie, ale nie chodzi ubrana wg schematu "co mi z szafy wypadło to se wsadziłam". Nie zrezygnowała z bycia atrakcyjną kobietą, więc robi makijaż, dba o fryzurę i paznokcie. Lubi biżuterię, więc ją nosi. Wciąż ciekawi ją świat, ma młodą głowę i często się śmieje, z siebie również. Starzeje się, jak każdy kto żyje, ale nie robi ze starości alibi na byle jakie życie.   

Starastara  jest ode mnie rok młodsza, ale ona według siebie jest taka stara, że bardziej stara już chyba nie będzie. Koleguję się z nią od lat, ale coraz bardziej męczy mnie patrzenie na to, co ona sobie robi. Nie raz i nie dwa rozmawiałyśmy o tym, jak sobie radzić będąc w wieku mocno nastoletnim, ale ona woli się skarżyć zamiast dać sobie szansę. Starastara  manifestuje starość na różne sposoby i z manifestowania starości za nic chce zrezygnować.  Zacznę od najmniej istotnej rzeczy, ale strasznie rzucającej się w oczy. Wizualnie Starastara wygląda tak, jakby z premedytacją chciała dodać sobie ze 40 lat i do rasowej babinki brakuje jej już tylko chusteczki i laseczki. Od lat nosi te same sfilcowane, workowate swetry, do tych samych wysiedzianych spódnic za kolanko i obowiązkowo rozczłapanych butów wyglądających jak trepy pierwszych osadników. Abnegacja co dzień mówi jej dzień dobry, ale Starastara nie odcina się od tej znajomości. Starastara nie jest osobą ubogą, która przytłoczona biedą i problemami nie ma głowy do dbania o siebie. Ona te stare ciuchy donasza tak  z oszczędności, bo po co jej nowe, jak ona jest stara. Sama obcina sobie włosy, bo w jej wieku to szkoda pieniędzy na fryzjera. A włosy ma piękne tylko krzywo obcięte i byle jak uczesane. Makijażu nie robi, bo po co, jak ona jest stara. Nie mówię, że makijaż jest konieczny w dbaniu o siebie, ale kiedyś się malowała. Starastara robi wiele, żeby się oszpecić i wszystko zasłania szyldem z napisem "Jestem stara". Jednak starość nie przeszkadza jej całkiem aktywnie zajmować się swoimi dorosłymi dziećmi. Siłowych rozwiązań w stosunkach z dziećmi Starastara opracowała całą listę. Począwszy od obiadów, a skończywszy na jedynie słusznych opiniach i najlepszych planach na życie. Życie dzieci oczywiście, bo Starastara swoje życie oddała walkowerem. Na pytanie, dlaczego dorosłe dzieci miałyby się jej słuchać, ma jedną odpowiedź: bo ona jest stara to wie.  Jej dzieci najwyraźniej mają na ten temat inne zdanie, bo się nie słuchają i tym robią jej przykrość. W odpowiedzi na skargi Starejstarej nie raz mówiłam, że jak nie chce cierpieć, to powinna przestać się wtrącać i zająć się sobą. Jednak ona woli pocierpieć, więc sobie cierpi. Urobiona jest po pachy, bo ludzie ją wykorzystują. Nie raz pytałam, dlaczego się na to godzi. W odpowiedzi słyszałam, że ona jest stara, więc nikt się z nią nie liczy. Poza tym, ona musi być potrzebna, bo inaczej zwolnią ją z pracy i dzieci się od niej odwrócą. No taką ma tezę i robi wszystko, żeby przeprowadzić dowód na na jej prawdziwość. Nie ma czasu dla siebie, bo praca, bo działka, bo coś, bo ktoś. Umęczona swoim życiem coraz bardziej gorzknieje, ale nie chce nic zmienić. Bo po co, skoro ona już jest stara. I tak sobie dogorywa w tej przykrej starości z wyboru, usadzając się coraz wygodniej w roli męczennicy. 

Nie mam recepty na życie. Nie mam też zwyczaju naprawiania innych młotkiem. Niech każdy żyje, jak chce. Nic mi do życia koleżanki, ale starość nie jest znowu taka fajna, więc nie ma po co iść w nią jak nóż w masło. Koleżanka idzie i  tylko narzeka. A ja mam ze sobą taki kłopot, że jak mnie pytają, to odpowiadam zgodnie z prawdą, swoją prawdą, bo ktoś może mieć inną. Dlatego w kontaktach ze mną trzeba brać pod uwagę, że nie o wszystko trzeba mnie pytać, jak się nie chce usłyszeć, co myślę. Starastara to wie, bo zna mnie kobita jak zły szeląg, ale i tak lubi sobie przy mnie ponarzekać. Moje gadanie wpisuje sobie chyba w koszty, więc za ten wpis też się nie obrazi i dalej będziemy się kolegowały. Może tylko częściej zamiast narzekać będziemy gadały o książkach, bo obie wciągamy słowo pisane jak narkoman kreskę. A jak jesteśmy już przy książkach, to Starastara jest bardzo mądrą i gruntownie wykształconą kobietą. I nie rozumiem, dlaczego nie wykorzystuje dla siebie tej mądrości, urody i pracowitości. 

Żeby nie było, że jedną obgaduję, a drugiej się wrednie czepiam, to na koniec sobie jeszcze pofilozofuję. Wiadomo, że od początku mi o to chodziło))) No co? Tak już mam, to co się będę zapierać. Lubię popatrzeć na wszystko szerzej i przerabiać to co widzę na swoje widzimisię. I mam taką refleksję, że jak traktujemy siebie tak jakbyśmy znalazły siebie na śmietniku, to natura dążąc do równowagi gdzieś to musi odrobić. I jak nie zajmujesz się sobą, to nadmiernie skupiasz się na innych. Wtedy albo o innych za bardzo dbasz albo  za bardzo się ich czepiasz, a najczęściej obie te rzeczy naraz. Takie postępowanie dewastuje człowieka i relacje.  

Inni ludzie nas edukują, jeżeli tylko uważnie się im przyglądamy i wyciągamy wnioski. Z obserwacji Starejniestarej i Starejstarej wychodzi mi taki wniosek, że jedni żyją do końca życia, a inni do końca życia w starości wegetują. Dlatego, jeżeli chodzi o mnie, to dojrzałości mówię tak zaś starości rozumianej jako rezygnacja z troski o siebie,  urządzanie życia innym zamiast sobie i pospolite tetryczenie, mówię stanowcze nie. 

Na koniec dwie piosenki, żeby było coś miłego. Dla dodania energii piosenka Maryli Rodowicz "Ech mała". I trochę lirycznie "Wesoła dumka o starości" w wykonaniu mojego  niezmiennie ulubionego Andrzeja P. I na dzisiaj to by było na tyle.

 

 I na dzisiaj to by było na tyle.