Słów kilka o tym co muszę "inaczej" i za co kocham narciarza

Moja siłownia pod chmurką

Kto mnie zna ten wie, że siedzi we mnie sobieradek i moje hasło przewodnie brzmi: Jak nie można tak, to trzeba spróbować inaczej. Życie często dawało mi okazję do szukania  tego "inaczej", to szukałam i żyło mi się nie najgorzej. Oj tam, oj tam, szału nie było, ale z drugiej strony nie oszalałam, żeby móc sprostać swojemu życiu, więc uważam, że nie było źle. Niestety, od pewnego czasu do życia dołączył  także mój organizm, który zaczął wymagać ode mnie większej uwagi i nowych ścieżek dostępu do wykonywania niektórych czynności. I wtedy przekonałam się jakim szczęściem było żyć w nieświadomości z czego się składam i jak to działa. Spokojnie, nie zamierzam Wam opowiadać o moich rozlicznych chorobach, bo i po co, macie swoje, pewnie równie rozliczne i ciekawe. Dzisiaj skupię się na ruchu, bo jak mówią ruch to zdrowie, a ja o zdrowie staram się dbać. Ale jak to robić, gdy człowiek pod tytułem "ja" nie działa na ustawieniach fabrycznych jakie miał od nowości i nie może się ruszać tak, jakby chciał? No trzeba poszukać obejść i znaleźć to "inaczej". 

Najpierw nie mogłam się schylać, bo przy każdym skłonie istniało duże prawdopodobieństwo, że przez następny tydzień się nie rozprostuję i wciąż będę się kłaniała swoim butom. Lekceważąco machnęłam ręką na tę niedogodność, bo w końcu  bez skłonów da się żyć. W razie konieczności padałam od razu na kolana. Najwięcej klęczałam w kuchni, bo żeby coś ugotować to jednak najpierw te garnki trzeba wyjąć, a garnki w szafkach pod blatem. To tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że gotowanie nie robi mi dobrze na figurę, na kolana i dodatkowo psuje mi charakter, szczególnie jak uderzyłam głową w blat i wyrażałam się niecenzuralnym słowem. Ale skoro częściej klękałam w kuchni niż w kościele, to Góra postanowiła to zmienić.  

I tak oto wysiadły mi kolanka, które najpierw zaczęły trzeszczeć, robiąc konkurencję trzeszczącemu kręgosłupowi oraz trzeszczeniu właściwemu, czyli mowie wygłaszanej do męża, żeby po jakimś czasie latać na prawo i lewo z powodu problemów z wiązadłami. Ponieważ nie jestem prezesem Jarosławem, to nikt nie wyrywał się, żeby mi te kolanka naprawiać. Co zrobić, trzeba było zacząć się ostrzykiwać. To co celebrytki wstrzykują sobie dla urody w twarz, ja wstrzykiwałam sobie za duże pieniądze w kolanka. Kolanka jakoś bardzo mi nie wyładniały, ale przynajmniej przez jakiś czas były cicho. Zainwestowałam też w szafki z szufladami, żeby już nie tarzać się po podłodze. Jednak, mimo tych udogodnień, gotować dalej nie lubię, ale na to nielubienie obejścia jeszcze nie znalazłam.   

Niestety czas zostawia te niezbyt lubiane czynności, a często zabiera możliwość robienia tego, co się bardzo lubiło. Ja na przykład bardzo lubiłam biegać i jeździć na rowerze. Obie te rzeczy  latami praktykowałam z dużą przyjemnością.  Na długo zanim to stało się modne razem z mężem i córką dużo jeździliśmy na rowerach. Robiliśmy bliższe i dalsze wycieczki i to był cudny czas. Bardzo żałuję, że należy już do przeszłości. Po wypadku popsuło mi się coś pod deklem i mój błędnik niczym błędny rycerz nie wie co robi, więc jazda na rowerze odpadła. Mąż chciał wyrównać mi tę stratę, dlatego podarował mi rower stacjonarny. Ucieszyłam się bardzo, bo jak człowiek dobrze wychowany, to z prezentu trzeba się ucieszyć. Jednak radość z takiej jazdy mam bardzo umiarkowaną, bo to trochę tak jakby nakicać się przy gotowaniu, a jedzenie dać komuś na wynos. Ćwiczę więc bez zapału.

Jak już wspomniałam, bardzo lubiłam biegać. W podstawówce i początkach liceum biegałam wyczynowo, ale nigdy nie chodziło mi o wyniki, bo najwięcej frajdy dawało mi poczucie pędu, panowania nad ciałem i wiatr we włosach. Potem miałam długą przerwę, bo biegałam głównie za robotą, po sklepach i po chałupie, a marzyłam o odpoczynku na kanapie. Do biegania wróciłam kiedy wszystko znormalniało. Biegałam wieczorową porą w towarzystwie męża i psiny. Mąż był wystarczająco wybiegany w pracy, ale bał się, że jak będę sama latała po nocy to może mi się coś stać, więc biegał ze mną. Gdy nasze dziecko szło spać, braliśmy Miśkę i  szliśmy pobiegać. Fajnie było, bo nie zawsze tylko biegaliśmy, ale o tym opowiadać nie będę. Jednak, jak jest za dobrze to nie jest dobrze, więc się zepsuło. Jak już wspomniałam, miałam wypadek, po którym zostały mi duże problemy z kręgosłupem i błędnikiem.  Potem jeszcze doszły problemy z kolanami i bieganie się skończyło. Ostatnia próba przebiegnięcia się skończyła się złamaniem kości ramienia, więc więcej już nie próbowałam. Przestawiłam się na tryb spacerowy, ale nieraz mi się śniło, jak lekko biegnę, jak harmonijnie porusza się moje ciało, jak wiatr owiewa mi twarz. Po takim śnie przebudzenie bywało przykre. Ale, życie wciąż się zmienia, więc zanim zdążyłam się popłakać i usmarkać... na moim osiedlu postawili siłownię na świeżym powietrzu (świeżym czasami bardzo umownie). A na tej siłowni on, narciarz, moja ostatnia szansa  na to, żeby pobiegać nie lądując twarzą na chodniku z powodu błędnika albo u ortopedy z powodu uszkodzonego kolana. Dlatego pokochałam narciarza i narzucam mu się ze swoim towarzystwem chociaż wiem, że chętnie odwiedzają go młodsze i sprawniejsze niż ja. Żeby nie słyszeć jak skrzypi (trochę mi się przytyło) wkładam słuchawki z ulubioną muzyką, staję mu na stopach, chwytam za rączki i pędzę ile fabryka dała. Czuję się bezpiecznie, bo trzymam się rączek, wiec nie stracę równowagi, kolanka zginam umiarkowanie, więc chrzanić wiązadła i znowu mogę pędzić biegusiem z wiatrem we włosach i cieszyć się ruchem, cieszyć się ile się da. W zimie mam dodatkowo zabieg krioterapii na dłonie, bo on ma metalowe zimne rączki i  rękawiczki nie zawsze pomagają. Ale to mogę mu darować.

Ktoś mógłby powiedzieć: erzac cholera nie życie. No mógłby, ale nie ja. Bo, moim zdaniem, lepsze takie życie niż żadne, lepszy erzac niż narzekanie. Także mam narciarza i dzięki niemu moje serce bije mocniej. I co z tego, że bez wzajemności, że amant stalowy i bez serca. Nic. Liczę się ja. Mam też miły widok, bo na ścianie bloku naprzeciw siłowni jest kolorowy mural. Normalnie szczęściara ze mnie. I na dzisiaj to by było na tyle.

Ptaszki do towarzystwa