Dramat w trzech aktach

Z samego rana, kiedy jeszcze nie bardzo wiedziałam, jak się nazywam, który to dzień tygodnia, kto ja, i co ja, dostałam od koleżanki wiadomość. Załączony do wiadomości obrazek przedstawiał pogrążoną w myślach czarownicę w towarzystwie wrednego kota.  Spojrzałam na obrazek i zadumałam się. Ta zrezygnowana czarownica, patrząca melancholijnie w noc, bardzo mnie urzekła i jakoś ze mną rezonowała. No co? Lubię bajki i humor mam czasami taki marny, marniutki. Potem rozbudziłam się na tyle, żeby podjąć jakieś działanie. Zamotałam się więc w szlafrok, bo od otwartego okna wiało chłodem i nieśpiesznie poszłam do kuchni nastawić wodę na herbatę. Bo jak wiadomo, herbata jest dobra na wszystko. Kiedy tak stałam nad czajnikiem, czekając aż woda się zagotuje, nagle dopadła mnie myśl:  popatrz Baśka, już rozsyłają po internetach twoje konterfekty, żeby tobie dać do myślenia, życzliwych nastraszyć, a złośliwych ucieszyć. I stałam taka napadnięta tą myślą, do czasu aż zaczęłam się śmiać. 

Chwilę to trwało, bo taka rozpędzona myśl jest trudna do oceny i bywa przyjmowana bezkrytycznie, szczególnie tuż po przebudzeniu. Jednak, jak damy sobie trochę czasu, to człowiek idzie po rozum do głowy, czasami długo idzie, ale w końcu dojdzie. To i ja doszłam. Koleżanka oczywiście nie miała nic złego na myśli. Przysłała mi obrazek z czarownicą, bo wiedziała, że mi się spodoba. Ale mój nie do końca obudzony mózg wskoczył w starą koleinę, tę z kompleksami. A potem skompilował obrazek czarownicy z moim ostatnim postem, w którym zamieściłam swoje zdjęcie i wyprodukował tę myśl. Patrzcie państwo, jakiego to wroga człowiek nosi pod grzywką. Dobrze, że nie mam syndromu "Kasjer dupa", bo koleżance mogłoby się oberwać.

Popijając herbatkę raz jeszcze spojrzałam na obrazek i postanowiłam dodać do niego opisy. A oto, co mi przyszło do głowy. Całkiem nie na temat, ale dobrze się przy tym bawiłam, czego i Wam życzę.

 

I na dzisiaj to by było na tyle. 

Obrazek od koleżanki, ale koleżanka złowiła go w sieci.