Wieczorny spacer, rozmyślania i nocne pejzaże

Lubię wieczory, gdy życie zwalnia i trzeba już tylko przygotować się do snu. Często wychodzę na wieczorny spacer, żeby powłóczyć się po alejkach mojego osiedla i pomyśleć. Lubię zaglądać w okna domów i zastanawiać się kim są ci ludzie za szybą. Wiem, ciekawska jestem. Jednak dopóki nie jestem też wścibska to odpuszczam sobie wyrzuty. Inni ludzie zawsze bardzo mnie interesowali; chciałam ich poznać, wiedzieć co myślą, co przeżywają, jakie rzeczy ich interesują, co ich cieszy, dlaczego tak, a nie inaczej układają swoje życie.

Z tego zainteresowania zrodziła się chęć zostania psychologiem albo socjologiem. Nie mogłam się zdecydować co bym wolała, ale to bez znaczenia, bo i tak skończyłam jako księgowa.  Na szczęście dostęp do wiedzy jest obecnie tak duży, że można samemu wiele się nauczyć, więc się uczyłam. Czytałam książki i różne materiały przynoszone do domu przez córkę, która jest dyplomowanym psychologiem. I wydawało mi się, że wiele wiem, dużo się nauczyłam i potrafię z tego korzystać. Ale... tylko mi się wydawało, bo okazuje się, że to wciąż za mało, żeby poznać siebie i innych. 

Ludzie bardzo mnie zaskakują i ja siebie również. Na przykład ostatnio zastanawiam się, dlaczego śmierć kobiety, której nie było w moim życiu od dwudziestu lat, tak mnie zabolała. Jak to się stało, że wszystko co do niej czułam zakopałam tak głęboko, że nic nie wiedziałam o tkwiących we mnie uczuciach? Zastanawiałam się, czy płakałam  za nią, czy za tą częścią siebie, która ufnie wierzyła ludziom? A teraz męczy mnie pytanie, co powinnam zrobić w przypadku innej jeszcze ważniejszej dla mnie osoby, żeby uniknąć kolejnego bolesnego zaskoczenia. Dotychczas myślałam, że pewne sprawy mam pozamykane i powinno zostać tak jak jest, a teraz nie jestem pewna. Wiele lat temu zgubiłam oczko w dzianinie mojego życia i nie wiem, czy je łapać, czy zostawić takie sprute. Kiedyś nie chciałam nic naprawiać. Odwróciłam się i odeszłam, bo poczucie krzywdy i niesprawiedliwości tak odebrały mi siły, że nie mogłam udźwignąć ciężaru zawodu. A przecież wiedziałam, że każdy z nas ma ciemną stronę, tak samo jak każdy chce, żeby go kochano. 

Patrząc jak listopad ogołaca drzewa z kolorowych liści, zostawia nagie gałęzie i niczym nieosłonięty pień, pomyślałam, że z ludźmi jest podobnie. Ludzie też mają swoje życiowe listopady i wichury. Może gdyby nie one to moi bliscy wciąż byliby w moich oczach tacy jak kiedyś i nie miałabym problemu z tym, jak ich dalej kochać. Niestety, życie już takie jest, że często mówi sprawdzam i odsłania całą prawdę o nas. Tyko czy ta prawda wiele zmienia, gdy jesteśmy związani uczuciem? Przecież nie kocha się za coś, ale raczej pomimo czegoś. I to nie o to chodzi kogo kochamy, ale jak potrafimy kochać. Nie lubię stwierdzenia, że prawda wyzwala. Prawda często boli, pozbawia złudzeń, rozczarowuje, ale wyzwolić trzeba się samemu. Ja chyba się nie wyzwoliłam, skoro wciąż jest mi ciężko. 

Rozmyślając i spacerując pstrykałam foty, bo mam z tego ogromną przyjemność. A że lubię się dzielić, to znowu pokażę Wam zdjęcia. Zrobiłam je w przedostatni dzień listopada. Było mgliście, chwilami siąpił deszczyk i rozmazywał widoki nie tylko w oku kamery. Zachwyciły mnie te szarości, grafity, niebieskości, oliwki, światła okien niczym świetliki mutanty i lampy uliczne udające księżyc. No i utonęłam w zachwycie nad tym listopadowym wieczorem. Bolicosie też przycichły, bo piękno wycisza chaos w głowie i działa jak balsam. A dla mnie te nocne, miejskie pejzaże były piękne.

 I na dzisiaj to by było na tyle.