Słów kilka o tym czego nie robię i jak zrobiłam z męża kastrata

Początek grudnia to czas wypełniania adwentowych kalendarzy, wywracania domów do góry nogami w poszukiwaniu kurzu i uśpionych pająków, bo to przecież nasza świąteczna tradycja. Mnie te rzeczy nie dotyczą, bo jakiś czas temu wrzuciłam na luz i odtąd żyję sobie jako nieperfekcyjna pani domu.

Kurzem się nie przejmuję, bo po półkach z książkami nie łażę, to nie ma obawy, że się o niego potknę, więc niech se leży. Okna umyłam w listopadzie, ponieważ zmieniałam rolety i zasłony, więc kicać po parapetach z okazji zbliżających się świąt na pewno nie będę. Reszta chałupy jest we względnym ładzie-nieładzie i tak zostanie, bo nie spodziewam się wizyty Sanepidu tylko gości. Garnki i pościel mam czyste na co dzień, więc święta czy nie to żadna różnica.

Jeżeli chodzi o kicanie po kuchni w celu zapchania do granic wytrzymałości lodowki, a w dalszej perspektywie także świątecznych gości, to na mnie liczyć nie można. Niech inne panie walczą o palmę pierwszeństwa w byciu najbardziej umęczoną gospodynią, taką która nagotowała jedzenia jak dla pułku wojska, żeby potem przeżywać, że rodzina nie docenia starań, bo nie daje się karmić na siłę. Doceniam pracowitość tych pań, ale jestem za leniwa i za wygodna, żeby pójść w ich ślady. Zachowam więc umiar w gotowaniu. Coś upiekę, bo święta bez słodkości to żadne święta. W planach mam sernik, makowiec, piernik i budyniowiec z owocami, bo wszyscy lubimy słodkie i mam z kim się podzielić się ciastem. Od przyrządzania ryb mam fachowca, więc nie będę wchodzić mu w drogę.  Ograniczę się do jedzenia i chwalenia.

Jak już mowa o moim mężu, to przypomniała mi się historia z piernikiem. Nie dlatego, że święta piernikowe i mąż mi spierniczał. Chociaż, uczciwie mówiąc, to Artur trochę pierniczeje. Jednak historia, o której chcę opowiedzieć, miała miejsce dobre kilkanaście lat temu, więc pierniczenie dotyczyło wyłącznie ciasta, nie męża.  

Od kiedy Artur został wegetarianinem zaczął eksperymentować w kuchni. Nie wtrącałam się ani do jego nowej diety, ani do kulinarnych eksperymentów. Prawdę powiedziawszy myślałam, że szybko mu przejdzie. Sądziłam, że on za bardzo lubi mięso, żeby jeść tylko nabiał i badyle. Ale go nie doceniłam, bo od kilkudziesięciu lat nie tyka mięsa. Kilka lat temu zrobił odstępstwo i ku mojej wielkiej radości zaczął znowu jeść ryby. A wracając do jego kulinarnych eksperymentów, to jednym z nich był wegetariański piernik.

Którejś soboty Arturowi zachciało się czegoś słodkiego. Akurat nie byłam kuchennie usposobiona, bo czytałam na wyścigi książkę, którą w niedzielę musiałam oddać. Na delikatne sugestie, że może bym jednak coś upiekła, zdecydowanie odparłam, że niech zrobi sobie coś sam albo poczeka do niedzieli. Wiedząc jaką ma żonę, sam wziął się za robotę. Z książki z wegetariańskimi przepisami wybrał piernik pieczony bez jajek. Nie wtrącałam się, bo ja już tak mam, że jak mi nie każą czegoś robić, to jestem bardzo zgodna. Gdy piernik się upiekł zostałam poproszona o przełożenie go powidłami. Chętnie pomogłam, bo robota żadna, a zaradność męża wymagała docenienia. Ciasto było trochę krzywe, ale to nie problem, bo przecież nikt z niego strzelać nie zamierzał. Piernik z domowymi powidłami śliwkowymi smakował wyśmienicie i został jednym z naszych ulubionych ciast.

Jednak przez ten piernik popsułam mężowi opinię i naraziłam się jego koledze. A było to tak. 

W sobotni wieczór niezapowiedzianie wpadł do nas kolega Artura. Artura nie było, bo pojechał na wycieczkę rowerową, ale goście męża są też moim gośćmi, więc zaprosiłam kolegę do domu. Trochę się wzbraniał, że nie chce przeszkadzać, ale przekonałam go, że Artur niedługo wróci i na pewno ucieszy się z towarzystwa. Tradycyjnie zapytałam czego się napije i pokicałam do kuchni. Gdy wróciłam z kawą, zapytałam czym mogę go jeszcze poczęstować i zaproponowałam ciasto albo sałatkę. Na słowo "sałatka" kolega prawie poderwał się z krzesła, więc zostawało tylko ciasto.


- Grzechu, może jednak zjesz piernika Artura bez jajek - namawiałam. Grzechu wytrzeszczył oczy i lekko poczerwieniał.

- Pokłóciliście się? - bardziej stwierdził niż zapytał.

- Nie. Dlaczego tak myślisz?

- No sam pojechał na rower, ty go wyzywasz, to chyba coś jest nie tak - wyjaśnił Grzechu, ale ja dalej nie rozumiałam.

- To żeby samemu gdzieś pojechać trzeba się pokłócić? I jak niby wyzywam  Artura? - drążyłam temat, bo jednak lubię wiedzieć co i dlaczego mi zarzucają.

- Dobra, nieważne możemy o tym nie gadać - powiedział ugodowo, ale ja nie miałam zamiaru się godzić, skoro nawet nie zdążyłam się pokłócić.

- Grzechu, możesz mi powiedzieć o co ci chodzi? Nic złego nie zrobiłam, a ty mi wmawiasz...

- Nic ci nie wmawiam - przerwał mi. Ale gdyby moja żona mówiła o mnie, że nie mam jaj, to bym się obraził - powiedział źle ukrywając irytację.

Chwilę trwało zanim synapsy w moim mózgu złapały się za rączki i zrozumiałam tok rozumowania kolegi.

- Nie zaperzaj się. Ten piernik naprawdę jest bez jajek, a Artur swoje ma na miejscu - uspokoiłam Grzecha.


To bardzo miłe, że Artur ma takiego oddanego kolegę, który chce go bronić nawet przed żoną, ale czemu ci faceci są tacy wyczuleni na punkcie tego czegoś co majta się im w spodniach? W końcu to był tylko piernik i lapsus językowy, więc o co ten krzyk? No nie wiem.


A tak całkiem poważnie, to bardzo polecam "piernik Artura bez jajek", bo jest pyszny i bardzo szybko się go robi.


Na ciasto potrzebujemy: 3 szklanki mąki tortowej, pół litra mleka, pół szklanki oleju albo oliwy, pół szklanki cukru, 2 łyżki przyprawy do pierników, 2 łyżki kakao, 1 łyżeczkę proszku do pieczenia, pół łyżeczki sody oczyszczanej, 3 łyżki powideł śliwkowych.

Ciasto robi się piorunem, bo wystarczy przesiać mąkę z dodatkiem kakao, przyprawy piernikowej i spulchniaczy, dodać mleko, olej, powidła, wymieszać, przelać do keksówki i piec w temperaturze 180 stopni C przez godzinę. Po wystygnięciu kroimy ciasto na 2 albo 3 części i smarujemy kilkoma łyżkami kremu czekoladowego i powideł. Po przełożeniu oblewamy ciasto polewą zrobioną z roztopionej czekolady i śmietany kremówki 30%, tak pół na pół.

I na dzisiaj to by było na tyle.