Odtrutki: zapis magicznej chwili i fototerapia z moich jesiennych ścieżek

Oglądałam  dzisiaj zdjęcia na telefonie i postanowiłam umieścić je na blogu, żeby móc popatrzeć na nie w większym formacie. Wiecie albo i nie, ale gromadzę takie plasterki na duszę, żeby w trudniejszych chwilach mieć po co sięgnąć. Bardzo skutecznym plasterkiem na zbolałą duszę jest piękno natury, więc trzymam go nie tylko pod powiekami, ale też na zdjęciach.

Ostatnio bardzo potrzebuję czegoś co ukoi mój smutek, żal i złość, bo to z czym mamy teraz do czynienia jest tak okropne, że nie mogę już tego przełknąć. Polskę opanowała zaraza, jedna pisowska, druga covidowa, a sfrustrowani ludzie gubią gdzieś logikę, rozsądek i resztki życzliwości dla bliźnich. Kobiety protestują na ulicach, żeby stary kawaler z kotem, na spółkę z drugim starym kawalerem w liliowej sukience nie decydował o ich życiu i prokreacji. Policja usłużnie pilnuje, żeby suweren, na którego wciąż powołują się rządzący, za dużo nie spacerował, bo podczas takich spacerów może suweren złapać wirusa. Poza tym,  w państwie policyjnym można robić tylko to na co władza pozwoli. Strach, strach, rany boskie. Koniec, muszę się odciąć -  zero wiadomości, zero polityki tylko książki, muzyka, filmy i długie spacery, bo inaczej zacznę gryźć i tak jak niektórzy będę chciała naprawiać innych choćby młotkiem.  

Pora na wspomnienia dobrych, szczęśliwie przeżytych dni, a czasem tylko chwil. W pamięci mam całą ścianę z mentalnymi haczykami, na których zawieszam wszystko co w moim życiu piękne i dobre. Dopóki mam co zawieszać i co wspominać, to jakoś sobie poradzę. Mam taką nadzieję.

Ostatnio przeżyłam cudownie magiczną chwilę i chcę zatrzymać to wspomnienie. Dzień po Zaduszkach byłam na cmentarzu zapalić światło na grobach rodziców, rodziny, bliższych i dalszych znajomych. Dużo tych grobów, a w tym roku przybył mi jeszcze jeden. Wyjątkowo byłam sama, bo mąż i córka byli zajęci, więc nie mogli mi towarzyszyć. Chodziłam po alejkach starego cmentarza i tak mi było smutno i tęskno, za tymi ludźmi, za tym minionym czasem. Cmentarne alejki były puste, wokół cisza i spokój. Nagle zerwał się silny wiatr i znalazłam się w złotej chmurze. Wiatr tak jak nagle się zerwał tak nagle ucichł i zobaczyłam, że dwie wielkie brzozy, które przed chwilą stały w koronie złotych liści teraz pokazują niebu całkiem nagie gałęzie. Ta krótka chwila  była zachwycająca, ale też bolesna, bo nie da się uciec od myśli, że wszystko co żyje przemija. Mijamy, jedni mniej, inni bardziej boleśnie. Ale dopóki życie trwa trzeba przyglądać się światu i cieszyć się, że wciąż na nim jesteśmy. 

Jeżeli macie ochotę zobaczyć moje plasterki na duszę, to serdecznie zapraszam.

Poranny widok z okna potwierdza, że w ciągu kilku dni zrobiło się bardzo jesiennie. Dzisiaj na górze rozlali mleko, więc świat tonie w jesiennych mgłach.

 

 

 

Słońce i jesień za darmo rozdają złoto. I niebo jakby bliżej. Mam nawet jesienne schody do nieba.

Kolory jesieni cieszą oczy i wietrzą głowę ze smutków małych i dużych.

 

Jak Dyzio Marzyciel lubię zapatrzyć się w niebo.

 

Dużo tych plasterków, ale jak bolicosiów dużo to i plasterków trzeba mieć dużo. I na dzisiaj to by było na tyle.