Znowu scenka rodzajowa z autobusu

Jak już uprzejmie donosiłam zdarzają mi się dziwne sytuacje w środkach komunikacji miejskiej. Najwyraźniej to prawda, że przyciągamy ludzi, którzy mają z nami coś wspólnego, więc ja przyciągam wrednych))) A tak całkiem poważnie, to zastanawia mnie, dlaczego tak często przydarzają mi się takie sytuacje. Po co los daje mi takie lekcje? W trosce o mnie, żebym wolniej wredniała? No nie wiem. Kiedyś byłam za grzeczna i wiele mnie to kosztowało, więc nie zamierzam do tego wracać. Co nie zmienia faktu, że staram się dawać innym to, co sama chciałabym otrzymywać. Szkoda, że nie zawsze mi się to udaje. 

Parę lat temu w poście "Dla chcącego nic trudnego"( tu jest link do tego posta ) opisałam, jak pewien mężczyzna ryzykując zawałem wychowywał resztę współpasażerów. Tym razem w roli wychowawcy wystąpiłam ja, chociaż swoje zapędy pedagogiczne kierowałam tylko do jednej pasażerki.

Sytuacja wyglądała tak. Wsiadłam zamaskowana do autobusu i przycupnęłam na takim pudle umocowanym pod biletomatem. Autobus był prawie pusty, więc nie brakowało wolnych siedzeń, ale miejsce, które wybrałam miało tę zaletę, że było blisko drzwi. Nie było mi wygodnie, bo raczej opierałam szanowną aniżeli siedziałam, ale dostęp do świeżego powietrza był dla mnie ważniejszy.

Na następnym przystanku do autobusu z impetem wpadła kobieta, ze względu na zachowanie zwana dalej Babą. Przechodząc obok, uderzyła mnie torbą po nogach i usiadła na siedzeniu niedaleko ode mnie. Nie miałam najmniejszych nawet pretensji, bo pomyślałam, że przecież uderzyła mnie niechcący.
Jednak Baba pretensje miała i szybko dała im upust.
- Nie może pani siedzieć normalnie na krześle zamiast ludziom zawadzać? - warknęła, patrząc na mnie karcąco.
Też na nią spojrzałam, ale się nie odezwałam, bo pomyślałam, że może ma trudny dzień i dlatego jest taka kąśliwa. Jednak Baba wyraźnie miała ochotę popyskować. - Rozsiądzie się taka, przeszkadza i jeszcze głuchą udaje - ponowiła atak, nie spuszczając ze mnie wzroku.

Wiecie, że potrafię być złośliwa, więc złośliwie nie dałam jej pola do popisu. Jednak jej nienawistne spojrzenie zaczęło mnie irytować. Babo nie jestem głucha tylko nie chcę się kłócić z głupimi babami, pomyślałam. Przez następne kilka minut Baba nic nie mówiła tylko niechętnym wzrokiem patrzyła na kolejne wsiadające osoby. Obserwując ją kątem oka, zauważyłam, że jest mniej więcej w moim wieku. Była jakaś taka zasuszona i ciężko oddychała. Co chwilę opuszczała maseczkę, więc widać było jej twarz, na której malowała się złość i smutek. Zrobiło mi się jej żal, więc byłam zadowolona, że wcześniej utrzymałam język za zębami. 

Gdy autobus zatrzymał się na przystanku przed dużym marketem przy drzwiach zrobił się tłok. Chętnych do wysiadania było wielu, a wśród nich Baba i starszy mężczyzna podpierający się kulą. Starszy pan, gdy już doszedł do drzwi, miał problem z zejściem ze schodków, więc jedną ręką kurczowo trzymał się uchwytu przy drzwiach, drugą ręką opierał się na kuli i przebierał nogami usiłując utrzymać równowagę. Żadna z wysiadających przed nim osób mu nie pomogła.
I wtedy do akcji wkroczyła Baba, która stała tuż za mężczyzną.
- Co pan się tak guzdrze? Ruszaj się pan szybciej, ludzie chcą wysiadać! - wrzasnęła.
Mężczyzna zajęty walką z grawitacją nie odezwał się, ale ja nie zdzierżyłam.
- Dlaczego pani tak krzyczy? Nie widzi pani, że ten pan ma problemy z chodzeniem? - spytałam głośno. Baba odwróciła głowę, spojrzała na mnie i wrzasnęła jeszcze głośniej.
- Co pani się mnie czepia?
- A co, tylko pani może się czepiać ludzi? Nie wstyd pani pokrzykiwać na tego pana?
- Głupia! - warknęła Baba w moim kierunku.
- Zapomniała pani dodać "jestem", głupia jestem - odpowiedziałam, żeby ułatwić Babie samokrytykę. 

Baba przestała się spieszyć, wytrzeszczyła oczy i chyba próbowała znaleźć jakąś ripostę. Starszy pan w tym czasie szczęśliwie wysiadł z autobusu bez wywrotki, więc tylko ona stała w otwartych drzwiach. Nie zdążyła mi odpłacić pięknym za nadobne, bo kierowca dał sygnał zamykania drzwi i Baba wypadła z autobusu w ostatnim momencie.

No kurcze, chciałam być życzliwa, ale mi nie wyszło. Nie pierwszy i pewnie nie ostatni raz. To okropny paradoks, że ludzie, którzy  zmagają się z trudnym losem i bardzo potrzebują życzliwości oraz uwagi, sami pogarszają swoją sytuację, bo nie ma wielu ludzi chcących przytulać jeża. I na dzisiaj to by było na tyle.