Ludzie, dajcie żyć odmieńcom

Ten post jest apelem, bo mam nadzieję, że słowo pisane zadziała skuteczniej niż mówione. Ponieważ, albowiem, gdyż znudziło się mi tłumaczenie, że jestem jaka jestem i nie zamierzam się zmieniać. Temat poruszony w tym wpisie nurtuje mnie od lat, ale uprzejmie donoszę, że nie potrzebuję pomocy. Mam nadzieję, że osoby z mojego otoczenia, które się o mnie martwią, wezmą pod uwagę, że piszę o problemie ogólnie, chociaż zwracam się także do nich, więc bez obrazy proszę.

A teraz do rzeczy. Z badań CBOS wynika, że wśród Polaków gwałtownie spada ilość osób wierzących i regularnie praktykujących. Ta informacja zelektryzowała moje dwie znajome, które bardzo różni podejście do wiary. Jedną statystyki bardzo ucieszyły. Druga popadła w przygnębienie. Obie zechciały podzielić się ze mną tą niezbyt cenną dla mnie wiadomością. I co ja na to? Jak zwykle zacznę od pieca, bo chcę być dobrze zrozumiana, a inaczej się nie da. No dobra, może się da, ale ja nie potrafię.

Czym różni się fanatyk religijny od fanatyka ateisty? NICZYM. To moje subiektywne zdanie oparte na doświadczeniu z osobami reprezentującymi obie opcje. Jedni i drudzy to mentalne bliźniaki żyjące w przekonaniu, że ich prawda najprawdziwsza. Dlatego często mają poczucie wyższości wobec tych, którzy mają inne zdanie i czują misję naprawiania wszystkich, którzy w ich mniemaniu błądzą. Osobiście źle znoszę jednych i drugich. 

Teoretycznie powinnam bardziej skłaniać się ku osobom religijnym, skoro też jestem wierząca, ale... jednak nie.  Ateiści w niczym mi nie przeszkadzają dopóki nie chcą mnie naprowadzać na właściwą ich zdaniem ścieżkę.

W tym miejscu muszę przyznać, że jestem coraz mniej religijna. Dojrzałam do tego, że religia to tylko sposób wyznawania wiary. Niestety, dla większości ludzi mieniących się osobami wierzącymi praktyki religijne wydają się być ważniejsze niż sama wiara. Nie rozumiem tego, bo rytuały nie powinny zastępować istoty wiary. Praktykowanie religijnych rytuałów w oderwaniu od przestrzegania przykazań Dekalogu  nie ma wg mnie z wiarą wiele wspólnego. A jednak tak się dzieje. Bardzo irytują mnie ludzie, którzy wciąż powołują się na Boga, żyjąc jednocześnie wbrew przykazaniom. Nie znoszę pobożnisiów, którzy czują się wielcy w swojej świętoszkowatości. Drugie przykazanie mówi wyraźnie: „Nie będziesz brał imienia Pana Boga twego nadaremno”, więc jakim prawem religijnie nastawieni fanatycy przy każdej okazji wycierają sobie gębę Bogiem? Mnie obcy jest wszelki fanatyzm oraz ortodoksja i nie zamierzam tego zmieniać. Dziwią mnie te wszystkie święte obrazy, bo dla mnie to folklor i rodzaj pogaństwa. Jak ci modlący się do świętych obrazów rozumieją słowa z Księgi Powtórzonego Prawa:5,6 - 21. Wiedzą, że coś takiego w ogóle jest?

Od jakiegoś czasu mam coraz większy problem z moją przynależnością do Kościoła. Z niesmakiem patrzę na tę instytucję i jej hierarchów. Katolicy zamykający oczy na ohydę w wykonaniu księży głośno krzyczą w obronie Kościoła, który podobno zmaga się teraz z bezprzykładnymi atakami. Naprawdę? Piętnowanie zła to atak na Kościół? Zamiast szukać wroga poza Kościołem proponuję lepiej się przyjrzeć kto w tej kwestii jest największym szkodnikiem. Kościół rzeczywiście upada, ale wyłącznie z winy tych, którzy nim zarządzają i większości tych, którzy do niego należą.

Ja należę i nie mam zamiaru składać aktu apostazji, więc część winy spada też na mnie. Według ateistów jestem głupia, ale to moja głupota, więc nic im do tego. Nie chcę rezygnować z tego co przez większość życia było dla mnie ważne. Uczestnictwo we mszy nie było dla mnie narzuconym obowiązkiem, ale potrzebą; czasem na modlitwę, refleksję, wyrażenie wdzięczności, więc nie chcę sobie tego odbierać. Przykro mi, że w Kościele jest coraz mniej Boga, a więcej interesów i rytuałów, ale nie mam na to większego wpływu. Ponieważ zawsze byłam bardziej wierząca aniżeli religijna, to jakoś sobie z tym rozdźwiękiem poradzę. Nigdy nie godziłam się, żeby o moim podejściu do wiary decydował ktoś inny niż ja. I dalej się nie godzę. Wybieram sobie kapłanów, których chcę słuchać, bo byle szmondak w czarnej albo purpurowej sukience nie będzie mi prawił morałów, skoro sam żyje niemoralnie. Według mnie wiarę wyraża się sercem, a nie przede wszystkim religijnymi rytuałami, i tego będę się trzymać. Od 42 lat żyję pod jednym dachem z bezwyznaniowcem i nie mam z tym najmniejszego problemu. On szanuje moją wiarę i przekonania. Ja szanuję jego prawo do realizowania się w swojej duchowości tak jak tego chce. I chociaż w uszach osób religijnych moje słowa mogą zabrzmieć jak herezja, to uważam, że po śmierci znajdzie się dla nas obojga jedno miejsce. I nie sądzę, żeby tym miejscem było piekło, bo wierzę, że zostaniemy rozliczeni nie z religijności, ale z miłości. Dlatego też, nie obrażam Boga myśleniem, że On mógłby przywiązywać większą wagę do ilości odmówionych różańców, aniżeli do moich starań, żeby żyć uczciwie i kochać bliźnich. 

Nie jest mi lekko, gdy słyszę co ludzie mówią o moim Kościele. Niestety zły osąd jest bardzo uzasadniony. Nie będę protestować, bo nie mogę zrezygnować z kierowania się sumieniem, które mówi mi, że dla dobra instytucji nie można godzić się ze złem. Nie bronię księży, którzy na obronę nie zasługują. Nie rozumiem tych krzyków o obrazę uczuć religijnych, bo moim zdaniem te pretensje są ekstremalnie bzdurne i pozbawione podstaw. Obrona uczuć religijnych przy jednoczesnym obrażaniu ludzi, którzy nie są religijni, to jakaś paranoja. Zwłaszcza, że znaczna część tych bardzo religijnych ludzi chętnie by odmówiła prawa do życia tym wszystkim, którzy się od nich różnią.  

Rozumiem złość ateistów, którzy muszą żyć w coraz bardziej wyznaniowym państwie. Jestem katoliczką, ale uważam, że państwo powinno być świeckie, żeby mogło jednakowo traktować wszystkich swoich obywateli. Kościół powinien skupić się na sprawach wiary zamiast zajmować się polityką i pomnażaniem majątku. Wiem że, historycznie rzecz biorąc, związki tronu i ołtarza zawsze były silnie ze sobą związane, ale najwyższy czas to zmienić. Przez wieki teologia ewoluowała, ale zaangażowanie KK w politykę i w gromadzenie dóbr materialnych pozostaje niezmienne.  Dla dobra Kościoła i państwa powinien wreszcie nastąpić definitywny rozdział.

Zaczęłam od pieca, ale już zmierzam do sedna. Moja sytuacja wygląda obecnie tak. Dla fanatycznych ateistów moja wiara to wiara w bajki, więc czują potrzebę, żeby mnie uświadomić jak bardzo jestem głupia i dla mojego dobra chcą mnie oświecać. Dla fanatycznie religijnych katolików jestem odszczepieńcem, który kala swoje gniazdo, więc za moje zaprzaństwo powinno się mnie potępić i wyrzucić ze wspólnoty wiernych czyli z Kościoła.

Z jednymi i drugimi jest mi nie po drodze. Dlatego bardzo proszę, żeby zostawić mnie w spokoju. Jestem niereformowalna, więc szkoda na mnie tracić energii. Godzę się z tym, że nigdzie nie jestem swoja. Inni też powinni się z tym pogodzić i przestać mnie na siłę zbawiać albo wyzwalać od bajek, w które wierzę. Nie nawracajcie mnie, nie zbawiajcie, dajcie żyć odmieńcom.

A tak na marginesie, to do łez bawi mnie latanie z kropidłem, żeby poświęcić wszystko co się da. Skoro to taka dobra praktyka, to może by tak za politykami latać z kropidłem i wyganiać z nich diabła? A jak się nie da wygonić, to chociaż natłuc kropidłem za to co robią? Co, głupi pomysł? Mnie się podoba. 

Temat posta niezbyt optymistyczny i męczący, więc dla równowagi coś zabawnego.  Każdemu kto przebrnął przez ten przydługi elaborat należy się rekompensata. Rysunki znalazłam w sieci.

 

 

 

 

 

 

I nadzisiaj to by było na tyle.