W życiu są ciernie, są róże i są pożegnania

Wiele lat temu przeczytałam myśl Akutagawa Ryūnosuke: „Mędrzec to ten, kto na drodze pełnej kolców wyhodować potrafi różę.” Dziś wróciłam do tych słów i przypomniałam sobie, dlaczego chciałam je zapamiętać. Miały być inspiracją do nauki jak radzić sobie z problemami oraz motywacją do szukania radości i urody życia. Patrząc z perspektywy minionych lat, muszę przyznać, że częste przywoływanie tej sentencji pomogło, bo widzę, że chociaż na mojej drodze nie brakuje kolców to rosną na niej również róże. Wygląda na to, że mądrzeję. I nawet jeżeli mądrzeję powoli a mędrzec ze mnie tyci tyci, to jednak nieźle zajmuję się swoim ogródkiem. 

 

Gdyby ktoś był ciekawy czemu ma służyć ten wpis, to już wyjaśniam. Chcę się podzielić doświadczeniem i dydaktycznie zanęcić, żeby innym też chciało się chcieć. Wiem, nie odkrywam Ameryki mówiąc, że praca nad sobą naprawdę zmienia perspektywę i jakość życia. Większość ludzi zna tę prawdę nie gorzej ode mnie, ale niestety z niej nie korzysta. Trzeba więc o niej przypominać. Tak samo jak o tym, że narzekanie to ciernista droga, która niczego na lepsze nie zmieni co najwyżej zabierze trochę energii i wiary w siebie. Dlatego warto się starać, żeby jak najlepiej pielęgnować ogród swojego życia. I trzeba się pilnować, żeby nie zazdrościć sąsiadom, że na ich grządkach jest więcej kwiatów. Za każdy wysiłek, który popycha nas w dobrą stronę należy sobie podziękować.  Nie ma co się wzbraniać przed docenianiem siebie, skoro to nas buduje i daje siłę na nowe wyzwania. 

 

Dlatego ja siebie doceniam i w uznaniu zasług, kłaniam się sobie berecikiem do ziemi. A co! Moje zasługi, mój berecik, mój blog, więc wolno mi popisywać się brakiem fałszywej skromności. Zresztą w tej kwestii, jak i w wielu innych, najlepiej liczyć na siebie))) I to tyle w kwestii chwalenia się i dzielenia dobrymi radami.

 

Jest jeszcze jedna rzecz, która sprawiła, że wróciłam do złotej myśli  Ryūnosuke. Wczoraj dostałam informację, że odszedł na zawsze ktoś, kto w moim życiu był i kwiatem i cierniem. Nasze drogi czterdzieści lat były ze sobą splecione, ale ostatnie dwadzieścia biegły osobno.  Żegnając się z Nią we wspomnieniach, zobaczyłam Ją i siebie w perspektywie tych kilkudziesięciu lat. Cieszę się, że wciąż czuję wdzięczność za to co było wcześniej, że żal do Niej nie przesłania mi tego co było w Niej dobre. Dwadzieścia lat temu chyba nie byłoby mnie stać, żeby tak serdecznie o niej myśleć.  Dojrzałam do tego, żeby patrzeć inaczej i widzieć więcej.

 

Ta śmierć mnie zabolała, bo w sercu został ślad kim ta kobieta kiedyś dla mnie była. Wiadomość o Jej śmierci tak mnie poruszyła, że pomimo proszka nasennego nie mogłam w ogóle zasnąć. Nad ranem kiedy udało m się wreszcie usnąć miałam sen. Przyśniło mi się, że zadzwonił telefon. Usiadłam na łóżku i spojrzałam na zegar, była 3.30. Dźwięk telefonu głośno wibrował w uśpionym domu. Zdziwiłam się, że ktoś dzwoni o tej porze, że na telefon stacjonarny, a nie na komórkę, ale za chwilę zdziwienie zastąpił strach, bo taki telefon mógł zwiastować coś złego. Zerwałam się z łóżka, żeby odebrać telefon, podniosłam słuchawkę, a w słuchawce była głucha cisza. 

 

I wtedy naprawdę się obudziłam, usiadłam na łóżku i spojrzałam na zegar, było wpół do czwartej. Pierwsza świadoma myśl była taka, że telefon w moim śnie był od Niej. Nic już sobie nie powiemy, ale chyba w ten sposób się pożegnałyśmy. A może to tylko mój mózg wyprodukował sen, bo  miał zapisane jak bardzo czekałam na ten telefon. Żegnaj Mamuniumłoduniu.

I na dzisiaj to by było na tyle.