Jak wielokrotnie donosiłam od dłuższego czasu światem interesuję się umiarkowanie. Nie mój ci on, bo coraz mniej go rozumiem i coraz mniej mi się podoba. Jednak wciąż się przekonuję, że nie da się przed nim uciec. A już na pewno nie da się uciec przed polityką Tym razem wieści o polityce i świecie dopadły mnie znienacka, w książce.
Paulo
Coelho napisał: „
Szkoda, że nie ma takiego budzika, który dałby znak, że czas
kończyć jakiś etap w naszym życiu. Jeżeli uparcie chcemy w nim
tkwić dłużej niż to konieczne, traci się radość i szansę
poznania tego co przed nami... „
Poradziłam
sobie bez
budzika, coś
skończyłam, coś innego zaczęłam, ale... ciągle
muszę się pilnować, bo pokusa powrotu do starych schematów wciąż
jest ogromna. Dzisiaj się udało, ale jutro czeka mnie kolejne
starcie. Jednak ciągle próbuję na nowo i to jest moja wygrana, bywa że jedyna. Bo
jak słusznie przekonuje mój ulubiony bard: "Ważne są tylko te dni, których
jeszcze nie znamy..."
W listopadzie
1976 roku zaczęła się historia mojego związku z Arturem. Kiedy się poznaliśmy nie byłam nim zainteresowana, bo był ktoś inny. Nie było też żadnych motyli i gromów z jasnego nieba.
Jednak, dla Artura ja byłam ta jedyna (dziwny jakiś), więc się uparł i dopiął
swego. Chodził, chodził i w końcu wychodził. Właśnie minęło 38 lat odkąd idziemy razem przez życie.
Nie zawsze było tak spokojnie i pięknie, jak w wierszu naszego ulubionego Marka Grechuty:
Odkąd
tylko jesteś ze mną
noszę
w sobie radosne odkrycie
przyszła
do mnie zupełnie inna nowa pora mojego
życia najspokojniej, najpiękniej na świecie płynę
rzeką mych marzeń przy tobie przez jesienie, lata i
wiosny i przez zimy zawiane drogi
Mijam
wyspy i lądy nadziei wszystko wkoło zaś jakby mówiło że
niedługo już może za chwilę dosięgniemy to co się
śniło ty przynosisz mi myśli płomienne patrzą
na mnie uważnie twe oczy każdą chwilę mi w porę
przepowiesz żadna chwila mnie źle nie zaskoczy
Jesteś
latem w zimowe ochłody jesteś wiosną w jesienne
półmroki pierwszym słońca po deszczu
promieniem pierwszym nieba po burzy obłokiem i
zostaniesz tak w tej podróży mego świata najmilszą
ozdobą na te cztery pory niepewne piątą porą
na każdy rok z tobą
Ale zawsze była miłość, która
prostowała nasze wyboiste drogi, trudne charaktery, codzienne
rozczarowania i biedy. Nasze życie to nie historia z harlekina, ale
on wciąż patrzy na mnie tak jak kiedyś, trzyma za rękę, troszczy się o to co ważne. Chociaż ja zapomniałam o dzisiejszej okazji i na
dodatek od rana byłam warcząca, to dostałam mały upominek. Wzruszyłam się,
że pamiętał, że wciąż mu na mnie zależy, że mogę być go
pewna, że dzięki niemu wciąż czuję się kobieca.
I to by było
na tyle sentymentów... Podzieliłam się z Wami swoją radością a teraz pora na
prozę życia. Trzeba pomieszać w garach, bo obiad sam się nie
zrobi. Miłej niedzieli dla Wszystkich.
